Sprookjes en dromen

Vroeger, toen wolkjes zich nog wel eens met de hand rose lieten kleuren........

Vandaag weer eens een blog met in mijn achterhoofd de mensen die worstelen met de gedachte dat ze in het verkeerde lijf zitten.

Vroeger, dus. Toen heel de wereld mij liet geloven dat ik een jongetje was.
Ik weet nog steeds niet precies hoe het was om voor jongetje te spelen. Natuurlijk had dat leven zijn leuke en minder leuke perioden, maar er was toch altijd die ondertoon dat het leven niet van mij hield.
Ik weet zo gauw geen treffendere manier om het te omschrijven.

Dat leven was zo vertrouwd en vanzelfsprekend, ik dacht er eigenlijk niet aan dat het niet echt fijn was om 'hij' te zijn. Het soort ongerief waar je aan went, zoals een traptrede die kraakt.
Soms stoort dat gekraak heel erg en soms heb je er helemaal geen erg in en na verloop van tijd betekent dat rotgeluid zelfs dat je thuis bent.

Dus ik vroeg me weleens af hoe het zou zijn om als meisje of vrouw te leven en ik vroeg me weleens af hoe het zou zijn om geen jongen of man meer te hoeven zijn. Soms was het alleen maar een gedachte, andere keren een hele levendige droom maar eigenlijk altijd waren die gedachten en die dromen sprookjesachtig.

Meisje-zijn had een zekere glans, iets geheimzinnigs. Een kriebel in mijn buik die niet hetzelfde is als verliefd zijn, een kriebel die misschien wel ongeveer hetzelfde voelt als het idee dat je zwanger bent?
Ik probeer het te raden...

En later, toen ik steeds zekerder werd van mijn vrouw-zijn, toen ik ermee aan het vechten was, werd dat magische gevoel eigenlijk alleen maar sterker. De kriebel werd een soort pijn. Iets om bang van te zijn.
Ik denk dat de moeilijkste fase van mijn geslachtsaanpassing de tijd was waarin ik moest aanvaarden dat ik echt 'zo' was. Die periode heeft wel vijf jaar geduurd. Als ik nu terugdenk aan het gevoel wat ik daarbij had, komt het me heel onwerkelijk voor, alsof ik het niet echt heb meegemaakt.

in die tijd ervoer ik nog steeds een sprookjesachtig gevoel, niet heel sterk, maar het was er wel. Sprookjes zijn niet altijd lief en zoet. Denk maar aan prinsesjes die wreed worden vergiftigd of kindertjes die opgevroten worden door een boze wolf.

En in die jaren werd het idee dat ik uiteindelijk geen man meer zou zijn steeds concreter. Al die tijd kwam de grens waarvoorbij het sprookje werkelijkheid ging worden, harder op me af suizen.

En nu ben ik die grens over.
Wat is er met het sprookje gebeurd?
Het is verdwenen.

Volgens mij bestaan sprookjes niet. Dat heb ik nu wel geleerd.
Dat magische, wonderlijke, tintelende gevoel wat de tegenhanger was van dat zeurend ongelukkige gevoel waarmee ik een heel leven zat opgescheept is weg, net als dat ongelukkig gevoel.
Het is nu blanco, neutraal. Heel gewoon.
Niks spannends aan.

Strikt genomen is dat heel wonderlijk want ik ben nu eindelijk verlost van het idee dat ik helemaal niet weet of ik goed of verkeerd bezig ben.

Het is zoals het is, en zo is het.



Punt

Verkiezingen

Nee, ik heb de campagnes nauwelijks gevolgd. Eigenlijk vind ik het laf van die mensen om campagne te voeren, want naar mijn idee is hun gewone doen en laten buiten verkiezingstijd veel meer zeggend dan de vage kreten waarmee ze reclame proberen te maken voor hun kluppie.

Maar wat de boer niet kent kiest 'ie niet, schijnt het. Degene die het meest vertrouwde gezicht heeft op verkiezingsdag krijgt het meeste rode vlekjes, vandaar de uitdrukking 'de mazelen' als we elkaar succes wensen (dat verzin ik zomaar spontaan)

Gek eigenlijk dat het vandaag weer de verjaardag is van die bizarre gebeurtenis die waarschijnlijk gezorgd heeft voor de grimmige sfeer die nu heerst in onze wereld.
9-11.
Ik weet niet of de bedenkers van die actie ooit hebben geweten hoe het uiteindelijk is gelopen.
Waren die torens niet ontworpen met het idee dat er een goede kans bestond dat er een vliegtuig tegenaan zou botsen?
Het was toch de bedoeling dat de schade niet zou ernstig zou zijn?

Zulke dingen vraag ik me nog wel eens af, maar dat verandert niets aan wat er gebeurd is en in zekere zin nog steeds gaande is.

Maar morgen gaan we weer kiezen en ik ben toch wel benieuwd wat dat ons brengt.
Nu ik dit schrijf gloeit er even een golf van optimisme door me heen die zegt: "We krijgen een nieuwe regering die in staat is om alle kleine belangetjes te vergeten, die niet bang is om risico's te nemen en die de kracht heeft om de boel positief te zien".

Jammer genoeg ziet het er heel anders uit.
Ik verwacht dat we binnen de kortste keren weer naar de stembus mogen.
Het ergste vind ik eigenlijk nog dat ik niet uit hoef te leggen waarom ik dat denk, want iedereen tegen wie ik dit zeg verwacht hetzelfde.

En toch ga ik stemmen. Blijkbaar wil ik graag optimistisch zijn, alsof er iets kan gebeuren wat '9-11' om zal keren.

Leve 9-12 !!

Even klagen

Nou, zeg.. Wat heb ik me nou toch weer op de hals gehaald: een studie!
De school heeft zelfs een eigen feesboekpagina. Weet je wat je daar ziet?
Allemaal van die blije types die zitten te kraaien dat studeren zoooooo leuk is!

Nou, die hebben vast niet zo'n leven als ik. Elke dag hartstikke vroeg mijn nest uit want met zo'n lelijk hoofd als mij ben ik elke dag zowat een uur aan het poetsen en plamuren eer ik de deur uit durf. Dan moet ik op de fiets naar mijn werk, helemaal aan de andere kant van die stikdrukke stad, uitkijken voor al die halfbewusteloze stomkoppen die niet opletten. ik ging vanmorgen nog bijna op mijn gezicht omdat zo'n moedertje haar piepkuikens strategisch over mijn pad had verspreid. Normaal gesproken zou dat moeten kunnen, ik ben veel te goed, dus ik slalom er wel tussendoor, maar hier had zo'n design-yuppen architekt de stoep maar eens opgeleukt  met spekgladde estetisch verantwoorde straatstoffering, dus daar ging ik! Bijna de ecologische waterpartij in!

Ja, ik rij weleens over de stoep, want die fietspaden hier zijn één drama. Boomwortels, losse tegels, gaten, geparkeerde bussjuss, loslopende scholieren en waar een fietspad het hardst nodig is, is er helemaal geen.
Maar ik heb het nog steeds overleefd.

Mijn werk zal ik het maar niet over hebben, want je weet maar nooit wie dit leest en niemand houdt zijn mond nog tegenwoordig en ze zullen nooit aan me komen vragen wat ik nou eigenlijk bedoel, hoor. Iedereen loopt gewoon maar wat te kletsen en te roddelen en straks heb ik het gedaan, weet je wel!

nou, en dan naar huis. Dat hele takke-eind weer terug door die stad. Op de terugweg neem ik altijd een andere route, want rond die tijd loopt alles op rollators en dat is helemaal doodeng om tussendoor te fietsen.
Eigenlijk mag die route niet, want dat is deels busbaan, deels winkelstraat, maar hoe kom ik anders op tijd thuis?
Ik heb het namelijk druk zat. ik moet mijn huishoudentje bijhouden en de tuin en boodschappen doen en ook nog studeren. Dat laatste is een klinklare ramp met die buren van mij. Hier in de flat heerst volgens mij een ADHD epidemie. Aan het eind van de dag loopt iedereen op klompen rond te klossen en ze hangen over de balkons te schreeuwen en te doen. hiertegenover is een groot grasveld, maar die rotjochies van de buren lopen dus gewoon tegen mijn buitenmuur aan te voetballen.
Ik word helemaal neuroties van de herrie!

En als ik dan maar TV wil gaan kijken zie ik alleen maar voetballers, Politici of Jan Smit met z'n vrienden. Hoezo is de TV een linkse hobby? Als dat een linkse hobby is ben ik een marmot uit Venlo hoor! Gelukkig heb ik geen kabelabonnement want als de eerste drie zenders al om te janken zijn ga ik echt niet betalen voor nog veertig keer meer van hetzelfde. Ik ben niet gek!

En nou wil ik eigenlijk gaan slapen, maar dat zit er niet in, want die dove van hiernaast houdt dus wel van Jan Smit. Ik heb al honderd keer uitgelegd dat ik van mijn rust hou, maar hij zet zijn lawaai geen streep zachter.
Vorige keer heb ik al eens geprobeerd om met mijn MP3 te gaan slapen, maar ik ben allergies voor van die oordopjes. Ik kon twee dagen mijn bril niet op en mijn oorbellen niet in van de pijn aan mijn oren.

Hèhè.... dat is eruit.

Sorry lieve mensen XX

Hoe ernstig pak ik het aan?

En dan komt de dag dat een mens beseft dat er meer is tussen hemel en aarde dan leven bij het moment.
Dat is een hele mooie openingszin. Misschien gebruik ik die nog wel vaker, maar vandaag wil ik ermee zeggen dat ik vind dat ik nu maar eens klaar moet zijn met de dingen die ik tot nu toe deed. Nou, nee, misschien niet zo strikt. Ik vind zelf dat ik het op een andere manier moet doen.
'Kiezen voor een andere insteek', heette het voordat de wereld simpelweg verdeeld was in 'goede zaken' en 'slechte zaken'

Mijn grootste hoop, wens, verlangen en behoefte is om nu eindelijk weer eens echt aan het werk te mogen. Ik ben klaar met beter worden, het is goed zo.

Dat betekent dat mijn blogje vandaag niet lang kan worden, want ik moet nog een hoop doen. Onder anderen mijn C.V. opschuieren. Er staat ontzettend veel in en op één of andere manier is het me toch gelukt om alles zo te omschrijven dat er niet uit naar voren komt wat ik het belangrijkste vind.
Dat is ook een kunst.

 Nou, ehm..... Werk-ze dan maar.

!