Vroeger, toen wolkjes zich nog wel eens met de hand rose lieten kleuren........
Vandaag weer eens een blog met in mijn achterhoofd de mensen die worstelen met de gedachte dat ze in het verkeerde lijf zitten.
Vroeger, dus. Toen heel de wereld mij liet geloven dat ik een jongetje was.
Ik weet nog steeds niet precies hoe het was om voor jongetje te spelen. Natuurlijk had dat leven zijn leuke en minder leuke perioden, maar er was toch altijd die ondertoon dat het leven niet van mij hield.
Ik weet zo gauw geen treffendere manier om het te omschrijven.
Dat leven was zo vertrouwd en vanzelfsprekend, ik dacht er eigenlijk niet aan dat het niet echt fijn was om 'hij' te zijn. Het soort ongerief waar je aan went, zoals een traptrede die kraakt.
Soms stoort dat gekraak heel erg en soms heb je er helemaal geen erg in en na verloop van tijd betekent dat rotgeluid zelfs dat je thuis bent.
Dus ik vroeg me weleens af hoe het zou zijn om als meisje of vrouw te leven en ik vroeg me weleens af hoe het zou zijn om geen jongen of man meer te hoeven zijn. Soms was het alleen maar een gedachte, andere keren een hele levendige droom maar eigenlijk altijd waren die gedachten en die dromen sprookjesachtig.
Meisje-zijn had een zekere glans, iets geheimzinnigs. Een kriebel in mijn buik die niet hetzelfde is als verliefd zijn, een kriebel die misschien wel ongeveer hetzelfde voelt als het idee dat je zwanger bent?
Ik probeer het te raden...
En later, toen ik steeds zekerder werd van mijn vrouw-zijn, toen ik ermee aan het vechten was, werd dat magische gevoel eigenlijk alleen maar sterker. De kriebel werd een soort pijn. Iets om bang van te zijn.
Ik denk dat de moeilijkste fase van mijn geslachtsaanpassing de tijd was waarin ik moest aanvaarden dat ik echt 'zo' was. Die periode heeft wel vijf jaar geduurd. Als ik nu terugdenk aan het gevoel wat ik daarbij had, komt het me heel onwerkelijk voor, alsof ik het niet echt heb meegemaakt.
in die tijd ervoer ik nog steeds een sprookjesachtig gevoel, niet heel sterk, maar het was er wel. Sprookjes zijn niet altijd lief en zoet. Denk maar aan prinsesjes die wreed worden vergiftigd of kindertjes die opgevroten worden door een boze wolf.
En in die jaren werd het idee dat ik uiteindelijk geen man meer zou zijn steeds concreter. Al die tijd kwam de grens waarvoorbij het sprookje werkelijkheid ging worden, harder op me af suizen.
En nu ben ik die grens over.
Wat is er met het sprookje gebeurd?
Het is verdwenen.
Volgens mij bestaan sprookjes niet. Dat heb ik nu wel geleerd.
Dat magische, wonderlijke, tintelende gevoel wat de tegenhanger was van dat zeurend ongelukkige gevoel waarmee ik een heel leven zat opgescheept is weg, net als dat ongelukkig gevoel.
Het is nu blanco, neutraal. Heel gewoon.
Niks spannends aan.
Strikt genomen is dat heel wonderlijk want ik ben nu eindelijk verlost van het idee dat ik helemaal niet weet of ik goed of verkeerd bezig ben.
Het is zoals het is, en zo is het.
Punt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten