Accepteren

In de wereld van transmensen kent men het begrip 'passabel zijn'.
Voor de niet-transmensen onder ons: Dat is een verbastering vab het Engels (Amerikanse) "Passable", voluit: 'The ability to pass as a woman'. In mijn geval geldt dat letterlijk zo, want dat is waar ik naar streef: Gezien te worden als een vrouw.

En da's best moeilijk met mijn postuur, vind ik. Bovendien vind ik dat mijn snoetje hier en daar wat typisch mannelijke trekjes vertoont. Eigenlijk vind ik persoonlijk dat ik wat betreft mijn uiterlijk zo'n beetje alles tegen heb.
Volgens mij zie ik eruit als een vent.
Daar komt het op neer.

Gelukkig zijn de meeste mensen wel zo aardig om dat niet te laten merken. Ze noemen mij 'mevrouw', niemand kijkt vreemd op als ik de dames WC binnenga en als ik kleding voor mezelf wil kopen mag ik gewoon rokjes en jurken passen en een vaak hebben kledingverkoopsters er merkbaar plezier in om mij aan een leuke outfit te helpen.
Misschien heb ik het dus mis. Misschien zie ik er hoegenaamd niet uit als een vent. Misschien ben ik gewoon een heeeele grote vrouw met heeeele grote handen en heeeele grote voeten en een heeeele zware stem.
Misschien vinden alleen pubermeisje die in groepjes aan elkaar geklonterd over straat giechelen mij zo heel erg veel niet op henzelf vinden lijken dat ze regelmatig uitkraaien: "Oh my gooowd.., dazzun man!"

Of die enkele jeugdige Muzelman die het aan zijn stand verplicht schijnt te zijn om vlak voor mijn voeten op de grond te spugen en hardop te verklaren dat hij mij 'Haram' vindt.
En misschien die enkele boer die mij langs ziet fietsen en tegen zijn maat roept dat er 'een omgebouwde' voorbijkomt.

Ach, het zijn incidenten. ik ben ook al eens uitgescholden voor 'Hoer!' (of was dat een compliment?)
En op rokjesdag trekken mijn benen merkbaar mannelijke aandacht.
Eerlijk gezegd weet ik niet goed wat ik van al die aandacht moet vinden. ik weet niet eens of ik meer of minder aandacht trek dan 'de gemiddelde vrouw'.

Gek genoeg zit ik er eigenlijk niet zo mee. Vroeger, toen ik nog probeerde te doen alsof ik een man was, voelde ik me veel ongemakkelijker als ik wist dat ik bekeken werd. Vroeger durfde ik niet op te vallen, vroeger schaamde ik me rot, vroeger voelde ik me lelijk.

Nu heb ik er vrede mee dat ik er misschien niet zo heel bloedmooi uitzie. Nu wil ik niet hard weghollen als ik het gevoel krijg dat iemand me stilletjes uitlacht, nu wil ik de lachebekken graag de volle laag geven (maar eigenlijk zijn ze het niet waard, dus doe ik het niet)

Lang geleden voerde ik nog weleens oeverloze discussies over passabiliteit. toen wist ik nog lang niet wat het was: "The ability to pass as a Woman".
Toen had ik er allerlei bedenksels over, theorietjes over wat de wereld van een vrouw verwacht.

Nu stel ik vast dat het me eigenlijk geen moer interesseert wat de wereld van mij als vrouw verwacht.
Ik merk vanzelf wel als ik iets doe wat eigenlijk niet kan en blijkbaar doe ik het best goed want het is al behoorlijk lang geleden dat iemand 'meneer' tegen me zei.
En die giechelende pubermeiden? Die doen gewoon wat giechelende pubermeiden horen te doen. Die boeren die me spotten als 'een omgebouwde' heb ik al een tijd niet meer gehoord. De jonge Muzelman die mij 'Haram' noemde zei er niet bij waarom hij dat vond.

Waarom ik dit dan toch opschrijf?

Sinds een paar dagen weet ik dat er links naar mijn blog bestaan op digitale lotgenotengroepen. Blijkbaar vinden andere transmensen het interessant om te lezen hoe het mij vergaat. Daar voel ik me toch wel een beetje door vereerd, maar ook wel een beetje bekeken. Zodoende vroeg ik me even af of ik er wel goed uitzie.

En dit is mijn manier om te vertellen dat ik tegenwoordig zelf vind dat ik er best mag zijn en dat ik het erg leuk vind om Carine te zijn.
Ik vind het zelfs zó leuk, dat ik steeds meer vergeet hoe bijzonder dat is.
En dat is niet erg, want het is veel fijner om mezelf heel gewoon te voelen.

Passabel zijn is net zoiets als mooi weer:
Zolang je het niet hebt maakt men zich er druk over en zodra het er is, is het er gewoon.....

Dat neemt niet weg dat je de zon soms een complimentje mag geven.

Van de dingen des levens en hoe er mee om te gaan.

Weer even snel een blogje dan maar?
Zei ik tegen mezelf.
Tsja, als ik beroemd en misschien ook rijk wil worden,
zit er waarschijnlijk niet veel anders op.

Want als ik het van mijn uiterlijk moet hebben....

Maar op dit moment vind ik dat ik het eigenlijk veel te druk heb met de dingen die nu eenmaal op mijn pad komen om dan ook nog eens in rust en vrede op te gaan schrijven wat ik nodig meen te hebben om het op te schrijven.
of zoiets.

Of misschien vind ik het stiekem toch wel fijner als er iemand is met een luisterend oor en een heleboel "Tjongejonge, zeg" en "NouNou!" en "Leuk zeg, wat je nu vertelt" enneh.
Nog veel meer respons.

Dat vind ik toch wel wat dankbaarder dan deze zielloze computer die alleen maar af en toe 'PIEP' doet.

Want dat is toch anders. Het flapt niet zo makkelijk uit, zal ik maar zeggen. Letters tiepen is toch heel anders dan woordjes brabbelen.
Ten eerste doe ik het één niet tijdens het afwassen, al zou ik willen, en het andere gaat vanzelf.
Op voorwaarde dan dat er iemand luistert.

Ten tweede is het tijdens het praten onder het afwassen geen punt om te zeggen wat me bezig houdt, wat ik heb beleefd en hoe ik me daarbij voel. Terwijl ik diep in de nacht achter het toetsenbord vaak blijf steken in wat oeverloos gezemel over waarom tiepen niet zo persoonlijk is als praten, maar wat me echt bezig houdt, komt er helemaal niet uit.

Dan zit ik vooral na te denken over de dingen die ik beleefd heb en die me bezighouden. Of na  te denken over de dingen waar ik over zit te tobben of waar anderen bij betrokken zijn.
Hoe kan ik die dingen vertellen zonder dat degenen die weten waar ik het over heb het gevoel zouden kunnen krijgen dat er over hen gekletst wordt op het internet.

Of dat een willekeurige lezer dingen leest die heel gevoelig en persoonlijk zijn en dat die lezer dan weer vindt dat er een mening tegenover moet staan, een visie, een opvatting, een oordeel.
Terwijl ik het toch alleen maar gehad had willen hebben over mijn gevoel.

En tegenwoordig begin ik steeds meer het leuke, boeiende, ontroerende en spannende van mijn eigen kleine leventje in te zien.
Ik vermoed dat er best veel mensen zijn die zich best wel in mijn levensverhaal willen verdiepen.
En ik vind het toch ook wel leuk om erover te vertellen.
Het is tenslotte een mooi, boeiend, ontroerend en spannend verhaal.

Eerder deze week hoorde ik iemand die zei dat er heel weinig werk aan zit, aan een boek.
Als je één bladzijde per dag schrijft, heb je binnen een jaar een boek van ruim 350 pagina's.

Dat kan ik er wel bij hebben.

als ik dan tijdens de afwas ga bedenken welke bladzij ik ga schrijven, ben ik voor Sesamstraat al klaar met mijn werk.

Daarna kan ik altijd nog bloggen,

Maar hier wilde ik het vandaag helemaal niet over hebben.

Sorry.....