Joe Toe

Natuurlijk vraagt dan van tijd tot tijd iemand wat ik wil gaan doen, wat mijn plannen zijn voor de toekomst, met wat voor werk of baan ik oud hoop te worden....
Dan zeg ik eerlijk dat ik daar geen antwoord op heb.
Misschien komt dat wel omdat ik nu nog geen plan heb hoe ik mijn allerstilste, meest geheime, diepste wens kan verwezenlijken. Een jaar of wat geleden was ik aardig op weg om die stille wens in kleine stapjes te veroveren, maar toen kwam er 't een en ander tussen en nu ben ik het kwijt.

Hoe pak ik een draad op zonder dat ik meteen tegen de muur oploop van mensen die roepen dat het niet mogelijk is. Voorlopig heb ik genoeg aan mezelf die zegt: "Als je denkt dat het kan, dan kan het. Maar als je niet weet hoe, dan weet ik het ook niet".
Onmogelijke wens? Ja. Ik denk het wel. Maar mijn leven is vol onmogelijke wensen en tot nu toe heb ik toch een paar hele Grote, onmogelijk schijnende wensen vervuld. Vraag me niet welke, want daar heb ik het al vaker over gehad en daardoor weet ik dat het woord 'onmogelijk' echt niet betekent dat iets nooit zal gebeuren.

Wat ik wel weet is dat ik niet weet hoe de weg naar het eind van de regenboog loopt. Ik sla een richting in, doe vol goede moed wat ik kan of met de moed der wanhoop datgene wat onvermijdelijk lijkt en tot op heden heb ik een heleboel verrassingen gehad. Soms ook leuke.....
Maar op de achtergrond had ik altijd een stille, hele diepe wens die ik nu niet meer heb omdat die wens is vervuld.

Vandaag had ik weer zo'n gesprek waarin de ander vaststelde dat ik heel veel aan het doen ben en ook nog heel veel wil doen, maar de persoon in kwestie vroeg ook wat ik wil bereiken. Welke baan, carrière en toekomst ik voor ogen heb. Daar had ik geen antwoord op.

Toen ik later op de dag voor mijn platenkast stond om een prettig muziekje uit te zoeken, stuitte ik opeens op het antwoord. Plotseling werd ik me bewust van een wens die ik al heel lang heb. Al minstens twintig jaar. Misschien al voor de tijd dat ik op weg was naar de verwezenlijking ervan. In elk geval al lang voordat ik stuk liep en uit viel.

In de afgelopen tijd heb ik weleens een openingetje gezien om die oude draad weer op te pakken, maar ik wist niet of ik dat nog kon en of het nog bij me zou passen. Ik was ook een beetje bang dat ik in zou stappen op een station wat ik al gepasseerd. Misschien dat ik me daar zou gaan vervelen of achterhaald zou gaan voelen. Ik weet niet of dat werkelijk gebeurd zou zijn, ik heb dat namelijk nooit uitgeprobeerd.

Nu ik mijn stille wens heb teruggevonden, durf ik het wel. Als ik weer zo'n openingetje vind, stap ik erin. Dan ga ik ervoor. Mijn stille wens. Er is een richting!
Nou ben je natuurlijk benieuwd wat het is. Na dit verhaal moet ik het wel verklappen.

Ik wil bij de roadcrew van U2.

Echt waar.

Ambitie

Nee, ik wil geen streber zijn. Ik wil gewoon doen wat ik heel goed kan of heel goed wil kunnen. Het eerste klinkt te simpel en het tweede heb ik nooit geleerd, vandaar dat ik heb besloten om de manier van 'al doende' te gaan hanteren. Gelukkig heb ik internet, dus de brokjes theorie die erg behulpzaam en richtinggevend kunnen zijn liggen ruimschoots op de loer.

Ergens heb ik geblogd dat ik schrijver wilde worden (of zijn). Tot nu toe kwam daar steeds iets tussen. Allerlei tastbaar geworden excuses. Daar ben ik heel goed in. Dat kan ik inderdaad al heel lang. ik kan dat zo goed en doe dat al zo lang dat ik me inmiddels af ben gaan vragen of die manier van doen een deel van mijn opvoeding was. Ook al zou dat niet waar zijn, het helpt enorm bij mijn voornemen om die werkwijze af te leren.

mijn eerste prioriteit is nu om een prioriteitenlijst te maken. Daarop de dingen mijns levens in volgorde van wenselijkheid. Daarbij is mijn gevoel leidend. ik heb in het verleden namelijk gemerkt dat ik hele grootse dingen voor elkaar krijg zodra ik mijn gevoel gehoorzaam.
Mijn gevoel zegt me nu dat ik de dingen niet meer zomaar kan laten komen zoals ze zijn en dan bij wijze van de spreekwoordelijke spons op te zuigen wat zoal op mijn pad druipt. Want, om bij die spons te blijven, het meeste druipt er ook weer heel hard uit. Dat heeft misschien met ouderdom te maken. Ja: Oud. Toen ik zestien was vond ik een vijftigjarige heel oud. Als ik jong van pretentie wil zijn noem ik mezelf 'nog jong ondanks de stramme gewrichten, gebrekkige conditie, hulpeloos geheugen en grijze haren met bijbehorende rimpels'. Het mindere geheugen vind ik hierin het minst prettig.

Als ik mezelf jong van geest wil noemen en mezelf wil blijven herinneren aan zestien zijn, ben ik verplicht om te zeggen dat ik oud ben en dat ik me er elke morgen over verbaas dat de spiegel nog zo weinig hang- en ribbelwerk vertoont.
Op mijn zestiende wilde ik niet gaan studeren. Niet omdat ik niks wilde weten, ik had gewoon een hekel aan school en alles wat daar aan deed denken. De afschuwelijke sfeer in die gebouwen. De domme leerkrachten. Ik denk dat ik het heel slecht getroffen had met die types die pretendeerden dat ze kennis over konden dragen die ze zelf niet eens  bezaten. Die indruk wekten ze in ieder geval.

Nu wil ik wel studeren. Niet alleen de studie op zich, er is ook een heleboel andere kennis die ik wil vergaren. Dat heeft alles te maken met een andere hoge prioriteit. ik wil verhalen schrijven. Die moeten ook ergens over gaan. Ik heb besloten om klein te beginnen, bij wijze van oefenen. het zou jammer zijn als de Grote Verhalen die ik in mijn hoofd heb uitdraaien op veel minder dan zou kunnen zijn doordat ik stomweg niet vaardig genoeg zou zijn voor Het Grote Werk. Om dat te beamen heb ik mezelf een hele fraaie vulpen geschonken, zo een die je echt nooit uit zal lenen.

Na die twee komen literatuur, kunst, cultuur en muziek. Dat wil ik in elk geval graag consumeren en eigenlijk wil ik er ook wel bij betrokken raken. omdat ik nog geen idee heb hoe dat zou moeten, laat ik dat nog open. Misschien druipt er wel iets op mijn kunstroute en dan zou het zomaar kunnen dat ik toch weer ga sponzen.

mijn familie, vrienden en mensen om anderszins van te houden heb ik nog niet genoemd. Mijn gevoel weet dat die boven alles komen, maar eerlijk gezegd vind ik dat niet makkelijk. Ik ben niet zo heel erg bedreven in vorm geven aan 'houden van'. Het schijnt dat ik een leven lang niet echt van mezelf heb kunnen houden en dat heeft zo zijn gevolgen. Gelukkig ken ik iemand waarmee ik heel goed over dit kan praten en met die persoon spreek ik regelmatig af. Het zegt heel wat dat ik die afspraken nooit oversla, uitstel of afzeg.

Met alles wat ik nu genoemd heb zal mijn tijd behoorlijk goed gevuld zijn. ik bedenk me nu dat ik ook graag buiten speel. Te voet, op de fiets of in de tuin. Het kan allemaal. Volgens sommigen moet je die dingen in het weekend doen. Wie ben ik om daar tegen in te gaan? Daar moet ik wel bij vermelden dat mijn weken niet allemaal even lang zijn. Soms duurt een week minder dan een dag, soms duurt het een maand en andere keren korter of juist langer. Zie daar maar eens een vast weekend aan vast te knopen.

In het rijtje staan wat lager de ouderwetsche waarden die te maken hebben met arbeid, kostwinning en zekerheden voor de toekomst. Wat dat betreft heb ik de tijd waarin ik leef niet mee. Natuurlijk wil ik me heel graag Nuttig en Volwaardig voelen, maar door omstandigheden val ik tegenwoordig zo'n beetje buiten de participatieboot. Natuurlijk is het prioriteitenlijstje van vandaag een momentopname. Ik weet niet hoe het lijstje er over een jaar uit zal zien. Ik weet wel dat mijn lijst er een jaar geleden anders uit zag en sommige dingen die er drie jaar geleden op stonden zijn nu helemaal niet meer aan de orde.
Die verouderde lijsten heb ik weggehaald en daarom vraagt het lege plekje op mijn prikbord om een nieuw lijstje.

In stilte verwacht ik dat ik over een poos terugkijk op de lijst die ik nu gebruik met de voldoening dat de lijst heeft gewerkt. Dan maak ik fris en monter een nieuwe lijst. Gelukkig heb ik nog geen idee wat daar op zal staan.