Natuurlijk vraagt dan van tijd tot tijd iemand wat ik wil gaan doen, wat mijn plannen zijn voor de toekomst, met wat voor werk of baan ik oud hoop te worden....
Dan zeg ik eerlijk dat ik daar geen antwoord op heb.
Misschien komt dat wel omdat ik nu nog geen plan heb hoe ik mijn allerstilste, meest geheime, diepste wens kan verwezenlijken. Een jaar of wat geleden was ik aardig op weg om die stille wens in kleine stapjes te veroveren, maar toen kwam er 't een en ander tussen en nu ben ik het kwijt.
Hoe pak ik een draad op zonder dat ik meteen tegen de muur oploop van mensen die roepen dat het niet mogelijk is. Voorlopig heb ik genoeg aan mezelf die zegt: "Als je denkt dat het kan, dan kan het. Maar als je niet weet hoe, dan weet ik het ook niet".
Onmogelijke wens? Ja. Ik denk het wel. Maar mijn leven is vol onmogelijke wensen en tot nu toe heb ik toch een paar hele Grote, onmogelijk schijnende wensen vervuld. Vraag me niet welke, want daar heb ik het al vaker over gehad en daardoor weet ik dat het woord 'onmogelijk' echt niet betekent dat iets nooit zal gebeuren.
Wat ik wel weet is dat ik niet weet hoe de weg naar het eind van de regenboog loopt. Ik sla een richting in, doe vol goede moed wat ik kan of met de moed der wanhoop datgene wat onvermijdelijk lijkt en tot op heden heb ik een heleboel verrassingen gehad. Soms ook leuke.....
Maar op de achtergrond had ik altijd een stille, hele diepe wens die ik nu niet meer heb omdat die wens is vervuld.
Vandaag had ik weer zo'n gesprek waarin de ander vaststelde dat ik heel veel aan het doen ben en ook nog heel veel wil doen, maar de persoon in kwestie vroeg ook wat ik wil bereiken. Welke baan, carrière en toekomst ik voor ogen heb. Daar had ik geen antwoord op.
Toen ik later op de dag voor mijn platenkast stond om een prettig muziekje uit te zoeken, stuitte ik opeens op het antwoord. Plotseling werd ik me bewust van een wens die ik al heel lang heb. Al minstens twintig jaar. Misschien al voor de tijd dat ik op weg was naar de verwezenlijking ervan. In elk geval al lang voordat ik stuk liep en uit viel.
In de afgelopen tijd heb ik weleens een openingetje gezien om die oude draad weer op te pakken, maar ik wist niet of ik dat nog kon en of het nog bij me zou passen. Ik was ook een beetje bang dat ik in zou stappen op een station wat ik al gepasseerd. Misschien dat ik me daar zou gaan vervelen of achterhaald zou gaan voelen. Ik weet niet of dat werkelijk gebeurd zou zijn, ik heb dat namelijk nooit uitgeprobeerd.
Nu ik mijn stille wens heb teruggevonden, durf ik het wel. Als ik weer zo'n openingetje vind, stap ik erin. Dan ga ik ervoor. Mijn stille wens. Er is een richting!
Nou ben je natuurlijk benieuwd wat het is. Na dit verhaal moet ik het wel verklappen.
Ik wil bij de roadcrew van U2.
Echt waar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten