Heel, heel lang geleden werd mij verweten dat ik 'te aardig' was. Op dat moment vond ik het eigenlijk wel een compliment. Deze opmerking heeft indruk op me gemaakt. Ik denk er nog vaak aan.
Inmiddels ben ik zover dat ik vind dat degene die dit tegen mij heeft gezegd eigenlijk te aardig is geweest.
De laatste tijd worstel ik nogal met de manier waarop omstandigheden met mij op de loop lijken te gaan. Ik doe mijn uiterste best om mijn bezigheden goed te plannen zodat ik nooit met dubbele afspraken te maken heb en, wat misschien nog veel belangrijker is, zodat ik genoeg tijd heb voor mezelf en alles wat me dierbaar is.
Maar nog steeds zie ik heel vaak boze, teleurgestelde, geërgerde mensen om me heen. Het lijkt wel of ze niet door hebben hoe aardig ik in feite ben.
Ik zie mezelf al sinds mijn kindertijd als een onzeker, timide, wellevend, lief, vriendelijk, kwetsbaar schepseltje. Ik zou niemand kunnen kwetsen al zou ik dat willen. tot mijn eigen verbazing heeft dat onzekere enzovoorts schepseltje heel veel dingen gepresteerd die eigenlijk altijd gedaan of bereikt worden door mensen die heel zelfverzekerd, krachtig, standvastig, eigenzinnig, vasthoudend en onomwonden zijn.
Heel knap van mij.
Toch?
Soms word ik arrogant genoemd. Dat vind ik niet zo fijn om te horen. Ik heb weleens uit proberen te legen dat ik die indruk wek door mijn bovengemiddelde lengte en mijn kalme uitstraling enneh... nog zo het een en ander.
In de afgelopen dagen ben ik van verschillende kanten geconfronteerd met soms heel vervelende informatie. Vervelend voor mij, want de bronnen hebben gelijk, maar ze geven een beeld wat niks te maken heeft met verlegen, timide, lief en kwetsbaar. Eigenlijk integendeel. Opeens heb ik een visioen van een onverzettelijk type. Iemand die van anderen eist dat ze duidelijke afspraken maken en zich daar ook aan houden. Iemand die heel ongeduldig wordt als ze merkt dat anderen de feiten aan proberen te passen aan hun eigen comfortzone. Iemand die geneigd is om met de vuist op tafel te slaan wanneer afspraken op het laatste moment worden verplaatst of afgezegd.
Misschien ben ik toch wel een ander soort persoonlijkheid dan ik altijd heb proberen te geloven. Ik heb nog even geprobeerd te verklaren waardoor dit verkeerde zelfbeeld ontstaan zou kunnen zijn, maar volgens mij is dat eigenlijk niet zo heel belangrijk. Ik denk dat het meer zin heeft om me te richten op waar het heen moet.
Wonderlijk genoeg schaam ik me helemaal niet voor wat ik hierboven beschrijf. Ik ben er ook niet trots op. Ik voel me opgelucht, bijna net zo opgelucht als ik was na de operatie die mijn fysieke leugen teniet deed.
Nu is het weer een stukje leuker om Carine te zijn !
