Beetje Triest

Stel:
Je hebt AIDS of kanker. Of je kind gaat zomaar dood. Of je partner is door een wrede ziekte langzaam dood aan het gaan. Het kan ook gebeuren dat iemand die heel dichtbij je staat heel erg geestesziek is.

Ja, gruwelijk, niet. Je wil er niet aan denken. Nee, echt: Je wil er niks van weten...... Bah!

Eigenlijk zouden we er allemaal heel veel van moeten weten. Niet dat ik alle mensen iets ergs toe wens, integendeel. Maar we zouden best wat meer betrokken mogen zijn. Niet zo schichtig doen alsof alle narigheid die ik net noem besmettelijk is. Ziek zijn is geen straf van God en het is geen Zonde als je een naaste die lijdt wat aandacht en begrip geeft.

Wonderlijk, toch: Half Nederland zit vaak genoeg voor de televisie toe te kijken hoe zwaar iemand die ze helemaal niet kennen het heeft. Misschien maken ze een centje over op een goede-doelen rekening, of ze kunnen een keertje de slaap niet zo makkelijk vatten, want 'het is toch wat'.

Maar wie snapt nou echt hoe moeilijk het soms is om te leven met Groot Leed? Ja, goed: de mensen die er mee zitten of vlakbij staan, maar als het je niet treft, raakt het je ook niet. Dat weet ik eerlijk gezegd ook uit eigen ervaring. Jullie toch ook?

Maar in het afgelopen jaar heb ik de andere kant beter leren kennen. Het werk wat ik doe voor Stichting Alzheimer Nederland, heeft niet direct met de ziekte, de patiënten of hun naasten te maken, maar door te zien en te horen weet ik inmiddels een beetje wat het is en wat het doet met mensen.
Ik ken mensen die een familielid hebben wat geestesziek is, zo erg dat ze nooit meer 'beter' wordt. Hoe wreed om te zien dat een dierbare opeens een vreemde kan zijn, de weg naar haar eigen hart opeens kwijt is. Hoe moeilijk om daarmee om te gaan of zelfs mee te leven.
Ik hoor en lees verhalen van mensen die zomaar pardoes hun kind, hun man of de liefde van hun leven verliezen aan de dood. Hoe ze vechten met een verdriet wat groter is dan zijzelf.

En hoe de wereld naar ze kijkt en onhandig mompelt dat het uiteindelijk allemaal wel goed komt.
Naast het verdriet wat je al hebt, krijg je de eenzaamheid erbij, want je zeurt teveel of je treurt te lang.
En we zien je nooit meer op een feest? Geef je nog wel om je vrienden, je familie, de buren?

Geven hullie wel om mij?
Want als ik weer eens zo hard heb gehuild dat mijn lijf er pijn van doet, kan ik ze wel bellen, maar hebben ze geen tijd. Of ze hebben als zo vaak gezegd dat ik flink moet zijn, dat anderen zich er toch ook mee redden?

Het gaat vandaag en gisteren en de hele maand eigenlijk, of beter gezegd: Mijn hele leven al, niet zo lekker met me. Soms heb ik daar behoorlijk last van. Dan mis ik de mensen die ooit beloofden dat ze 'er' voor me zouden zijn. Ze zijn er niet. Ze hebben het te druk met niet willen weten. Ze houden liever afstand, want misschien worden ze geraakt door iets wat niet in de planning past.
Of ze zijn het gewoon vergeten.

Zo, dat lucht al een beetje op.
een beetje.

De lol van laminaat en ander burengerucht

sinds kerstmis 2009 woon ik in een knus klein appartementje vrijwel aan de rand van Prinsenbeek. Voor mij is dit een volmaakt plekje om thuis te leren komen in mijn eigen leven. Over dat leven ben ik inmiddels gaan schrijven in de hoop dat er een paar boeken van gemaakt mogen worden. Meer dan één, want mijn leven loopt langs meerdere lijnen.
Het werken aan die boeken zal ook een oorzaak zijn waardoor ik soms wat minder tijd en aandacht neem voor mijn blog. Soms is het namelijk een heel boeiend avontuur om je eigen leven opnieuw mee te maken, zeker als het op een open en vrijblijvende manier is. Eigenlijk alsof je het allemaal nog eens rustig na leest.

Overigens is dit appartement meteen een goede plek om te schrijven. Er heerst hier rust zonder dat ik me verlaten voel. Ik woon op de begane grond, dus de mensen op straat zijn mensen in mijn blikveld. Schrijven die je alleen, maar zoals het hier gaat is het zeker niet eenzaam.

Het complex is 15 jaar geleden gebouwd. Het heeft bijna alle bouwkundige fouten die ijverige energiebezuinigers destijds plachten te maken, maar dat geeft zo'n bijna-nieuwbouwgeval toch weer het cachet van iets ouds.
Waar bouwers ook grote moeite mee blijken te hebben is akoestiek. Ik heb nog nooit een betonnen muziek instrument gehoord en ik verwacht ook niet dat er zoiets bestaat. Beton kan namelijk helemaal niet met geluid overweg. Beton heeft geen zin om te klinken. Als ik op de muur klop, hoor ik eigenlijk niks, alleen maar de 'klop', maar niet de muur. De buren horen mijn 'klop' net zo hard als ik zelf. Beton wil het geluid graag zo snel mogelijk kwijt, dus beton geeft elk gerucht onverdroten door.

Dus in deze tijden van laminaat, wat ook nauwelijks geluid dempt, heeft beton het druk met geluid doorgeven.
Overal worden vloeren kamerbreed van gelamineerd namaakhout voorzien en iedereen die niet op sokken door zijn huisje sluipt, is hoorbaar aanwezig.

Hier in deze flat, heeft het laminaat juist een gunstig effekt. Wij zijn ons allemaal zo vreselijk bewust van de gehorigheid van onze woningen, dat we leven als muizen, zo stil.
Okee, soms moet buurman 13 wat energie kwijt en dan dreunt er een uur lang moderne dansmuziek door het gebouw. Of hij van 23 is in een slechte bui en dan speelt hij ook zulk soort muziek, nog harder dan die van 13. Maar dat zijn momenten. Geen dagenlang doordreinende overlast en al helemaal geen nachtenlang ongerief. Buurman 15 heeft een paar keer de fout gemaakt met een vriend een lange avond door te halen, inclusief pizzabezorgers die na 02:00uur op de verkeerde bel stonden te drukken.
Er was weinig voor nodig om hem uit te leggen dat we allemaal het recht hebben op een eigen leven en dat niemand daar iets over zal zeggen, zolang je er een ander niet mee lastig valt.

Het is dus wondermooi wonen hier. Ik durf zelfs te beweren dat dit voor het eerst van mijn leven is dat ik me vredig, veilig en zielsgelukkig voel in het hutje waar ik woon.

Of ben ik dood en is dit de hemel?
Dat zal toch niet....