Vorige week las ik een boek waarin de hoofdpersoon leed aan geheugenverlies.
Dat raakte me. Ik zou heel graag hele stukken uit mijn leven willen vergeten.
Met name mijn pubertijd.
Ik kan die tijd niet ongedaan maken, ook niet overdoen. Ik zou het wel graag willen vergeten.
Natuurlijk was ik er destijds zelf bij en in theorie had ik er zelf iets goeds van kunnen maken.
Participeren in mijn eigen leven, zeg maar.
Helaas wil de praktijk dat wij mensen, sociale dieren als we zijn, alleen datgene toestaan wat binnen onze samenleving past. Zelfs onaangepast gedrag moet voldoen aan zekere voorwaarden, anders ben je een serieus gevaar.
In de ogen van mijn wereld voldeed ik redelijk goed aan de regels die golden voor onaangepast gedrag.
Maar ik was daarin niet volmaakt. Men twijfelde aan mij en die twijfel liet mij maar wat aanmodderen.
Ik hoorde nergens bij, dat kon ook niet want ik was omringd met figuurtjes die zeer intensief en toegewijd bezig waren om 'man' te worden.
Uiterlijk overkwam mij dat ook, maar in mijn geest, mijn hart en mijn ziel, ging ik een heel andere weg.
Ik werd niet volwassen. Ik dacht dat ik dood ging.
Die jaren zou ik graag vergeten. Alles wat ik toen heb moeten leren zit me nu vreselijk in de weg.
De technische opleiding van toen komt me nu en dan weleens van pas, dat geeft niks. Maar ik had dat liever erbij gedaan. Noem het een soort van opleiding tot Handige Hanna, veel meer is er in feite niet van overgebleven.
Die handigheid heb ik misschien altijd wel in me gehad, maar niet in een strikt technische richting.
Als kind was ik altijd aan het knutselen en creëren. Alles wat ik vond was interessant. Het enige waar ik een beetje bang voor was, was textiel. Stel dat ik al doende uit de kast zou vallen. Ik wist al veel te veel van damesmaten; A- B- en C cups, lange en brede nylons. Ik weet zelfs nog dat ik op mijn 17de perfect in een jurk maat 40 paste. Welke maat spijkerbroek ik toen overdag droeg weet ik niet meer.
Hoe dan ook; men meende in mij een techniker te zien. Kunstenaars komen in mijn familie niet voor.
Opkomen voor mezelf zou betekenen dat ik uit had moeten leggen wie ik was. Daardoor zou ik 'anders' zijn en ik wil niets liever zijn dan gewoon mezelf, met hooguit een paar kleine eigenaardigheidjes.
Ik heb in de loop van mijn leven volop gefantaseerd hoe ik 'mij' zou kunnen worden.
Een hersentransplantatie leek mij in sociaal opzicht het minst gecompliceerd.
Misschien zou ik heel erg hebben moeten wennen aan mijn volkomen nieuwe spiegelbeeld,
maar eerlijk gezegd was ik ook niet erg vertrouwd met mijn oude spiegelbeeld.
Nu gaat het een stuk beter. Ik durf zelfs te leven zonder make-up.
Maar die herinneringen, daar heb ik het nog moeilijk mee.
Als ik mijn leven vanaf pakweg mijn zesde tot ongeveer mijn twintigste jaar zou kunnen vergeten.
Heerlijk lijkt me dat.
Misschien moet ik maar gaan doen alsof dat zo is.
Ook praktisch moet ik dan het één en ander rechtzetten.
Wèg LTS-diploma en daarvoor in de plaats suggereer ik een cursus 'klussen in huis'.
Mijn werk- en denkniveau ligt in elk geval een paar treden hoger dan wat mijn diploma zegt.
Sterker nog; het werk wat ik nu doe is op HBO niveau... Behalve het loon.
Met de nodige moed en volharding heb ik voor het eind van dit jaar een certificaat wat zegt dat ik op Bachelor-niveau kan functioneren......................
Weet je wat?
Als ik vanaf nu alles wat ik niet meer mee wil nemen, gewoon niet meer noem. Misschien heb ik het dan nog wel in mijn hoofd, maar ik kan zorgen dat het niet meer in mijn administratie zit.
Adminesie .....
Voor mij is dat nu al het woord van 2014 !
Ehm... Maar dan zit ik nog met die portretjes die Herman Brood van me gemaakt heeft.
Daar staat een jongensnaam op....?
Ach, dat was natuurlijk mijn bijnaam, dat doen collega's onder elkaar nou eenmaal.
We waren immers op toer met Coach, Buis, Truus, Het Lijk, Vleermoes, Mannes & de Mannen
en Ik.
Dat was echt een onvergetelijke tijd.
Dat wel.
