Muziek, muziek, muziek!!

Een poosje geleden hoorde ik het verhaal van drie zusjes die van hun ouders muziek moesten leren spelen. Veel mensen moesten in hun kinderjaren muziek leren en het schijnt dat lang niet iedereen dat leuk vond. Een heleboel mensen hebben na hun kinderjaren dan ook nooit meer een muziekinstrument aangeraakt.
De ouders van deze drie meisjes hadden mede daarom besloten dat hun dochtertjes zelf hun instrument mochten kiezen.Om het langer leuk te houden, bedoel ik.
De één koos viool, de ander piano en de derde koos voor blokfluit.
De violiste en de pianiste konden de blokfluit absoluut niet waarderen dus elke keer als hun zusje ging fieperen op haar fluit, sloten ze haar op in de kelder.

Schijnbaar heeft de blokfluit geen best imago. Kleine, bleke meisjes in plooirokjes die op woensdagmiddagen groepsgewijs franse kinderliedjes staan te toeteren in muffe leslokaaltjes. Oude vrijsters die nooit succes gekend hebben: Niet in de kunst en zeker niet in de liefde, geven les in hele noten op hele tellen, zonder ook maar één spoortje van frivoliteit of sensualiteit in de fluitmuziek toe te laten. Het fluitwissertje wat straks in het instrument glijdt is hen vaak al teveel van het goede.......

Zoiets.

En raad eens:
Vanmiddag heb ik een blokfluit gekocht!
Een kunsstof sopraanfluit, barok geboord.
Het is de goedkoopste die ik kon vinden in de muziekwinkel, wel een echte Yamaha.
De speelgoedzaak heeft misschien wel goekopere, maar dat zijn van die frigide toeters waarbij je het gevoel zal krijgen dat je met iets strafbaars bezig bent zodra je de fluitwisser hanteert.

Nu begin ik dus al een leuke verzameling muziekinstrumenten op te bouwen:
Twee akoestische gitaren, één digitale piano
en een blokfluit.

Het volgende op de lijst is een basgitaar.
Een elektrische met een mooie versterker.
Die wil ik kiezen op klank
en op de goeie feel, want de body moet wel lekker aanvoelen.
O,ja: Hij moet ook wel mooi staan bij een zwart jurkje en lange, glinsterende oorbellen.

Verder stel ik geen eisen.
Maar ik moet eerst wel behoorlijk kunnen spelen op de instrumenten die ik nu heb.
Dan neem ik mijn fluit mee naar het station om in de gangen naar de perrons Vivaldi te spelen.
Op mijn ene gitaar ga ik Afrikaanse volksliedjes spelen op het plein bij de bibliotheek.
En op de andere gitaar doe ik dingen van The Beatles, Bob Dylan en U2 overal in het centrum van de stad.

Als ik dan genoeg geld heb verdiend als straatmuzikante, koop ik mijn bas met versterker.
Daarmee leg ik de basis voor de meest Funky, Groovy, Swingin', Soulfull Jazzband aller tijden.
Dan noem ik het 'The LBD Group'

I <3 my Little Black Dress.

Oude Doos

Er zijn dingen waar een mens druk mee bezig is en er zijn dingen die een hoog 'O, shit... Da's waar ook!' gehalte hebben.
Zo bedenk ik me net dat ik deze week jarig ga zijn.
Volgens mijn paspoort ben ik geboren in 1961, en dat betekent.....
Reken het lekker zelf uit!

Goed geraden: Ik wil geen feest, geen drama, geen toeters en bellen, geen bijbelse figuren in de tuin, geen monsterlijke slemppartij.
Liefst helemaal niks!
Nou, okee; een kaartje, mailtje, beriggie op feesboek mag best, maar dan wel gemeend, niet 'omdat het mot', of  'want het hoort nou een maal zo'.

Waarom zou ik er een feest van willen maken als ik me er helemaal niet feestelijk bij voel. Het is een leven wat voor minstens 80% van de tijd aan heeft gevoeld als iets waar ik me geen raad mee wist, wat me gewoon is overkomen en waar ik het begrip 'leuk' ver vandaan heb willen houden, wan als 'leuk' er niet is, hoef je ook niet stil te staan bij 'niet leuk'.
Als je begrijpt wat ik bedoel.

Eigenlijk had ik helemaal geen kutleven, het was een wonderlijk leven met heel veel spannende belevenissen, maar het was niet echt mijn leven. Ik leefde het op de wijze van 'ik stond erbij en ik keek ernaar'.

Maar goed, als jullie de vijftigste verjaardag van dinges graag willen vieren, zet dan een foto van wat ik was op een versierde stoel en zuip je lam. Dans er in een kring omheen en probeer achteraf te bedenken dat dinges niet meer leeft.
Ik heb zelf in elk geval, onder heel veel tranen, afscheid genomen van dat lieve ventje en ik hoop dat een volgend leven wel samen met 'leuk' zal gaan.

Het is wel wennen.
Weet je dat ik altijd bang was van iedereen?
Ik ben er zelf pas sinds een paar dagen achter.
Heel gek om naar mensen te kijken en nieuwsgierig te zijn. Naar mensen te willen blijven kijken: "Hoe doen ze wat ze doen en waarom doen ze dat?" Dat zelfs aan ze willen vragen!
Heel anders dan: "O, help! Ze zien me!"
En hoe zekerder iemand van zichzelf was, hoe enger ik ze vond.
Is dat gek?

Misschien maar beter zo, want nou snap ik niks van mensen, een soort onbeschreven blad zonder vooroordelen. Heerlijk naïef in een grote wereld vol mensen die allemaal mens zijn. De één nog leuker dan de ander.
Het is alleen jammer dat het niet erg past bij mijn leeftijd. Ik ben een pietsie oud om alles nog te gaan ontdekken.
Het is best moeilijk om een vrouw te worden als je nooit een meisje bent geweest. Ik heb geprobeerd het af te kijken, maar ik werd niet echt toegelaten in dat wereldje, want ik had mijn uiterlijk niet mij en ik was .. bang...

Nu word ik een vrouw van vijftig. Zal ik mezelf Doornroosje noemen? Of mag dat alleen als je 2 keer 50 jaar overslaat?
Welke opties heb je als vrouw van vijftig?
Thuiszitten met de kat op schoot en wachten tot je Oma wordt?
Zijn er leeftijdsgenotes die er (nog steeds) leuk uitzien en nog altijd fris in het leven staan?
Meiden om stilletjes jaloers op te zijn, zal ik maar zeggen.
Zouden die me alsnog mee willen nemen langs al die dingen die ik heb overgeslagen, van poppen spelen tot ... anything... zal ik maar zeggen.

Dat liedje van die beren met hun broodjes geloof ik onderhand wel.
Tijd voor iets anders.
Ik zat zelf zo'n beetje te denken aan iets van Cindy Lauper.

Alleen die kopstem lukt me vast nooit helemaal.....