Oude Doos

Er zijn dingen waar een mens druk mee bezig is en er zijn dingen die een hoog 'O, shit... Da's waar ook!' gehalte hebben.
Zo bedenk ik me net dat ik deze week jarig ga zijn.
Volgens mijn paspoort ben ik geboren in 1961, en dat betekent.....
Reken het lekker zelf uit!

Goed geraden: Ik wil geen feest, geen drama, geen toeters en bellen, geen bijbelse figuren in de tuin, geen monsterlijke slemppartij.
Liefst helemaal niks!
Nou, okee; een kaartje, mailtje, beriggie op feesboek mag best, maar dan wel gemeend, niet 'omdat het mot', of  'want het hoort nou een maal zo'.

Waarom zou ik er een feest van willen maken als ik me er helemaal niet feestelijk bij voel. Het is een leven wat voor minstens 80% van de tijd aan heeft gevoeld als iets waar ik me geen raad mee wist, wat me gewoon is overkomen en waar ik het begrip 'leuk' ver vandaan heb willen houden, wan als 'leuk' er niet is, hoef je ook niet stil te staan bij 'niet leuk'.
Als je begrijpt wat ik bedoel.

Eigenlijk had ik helemaal geen kutleven, het was een wonderlijk leven met heel veel spannende belevenissen, maar het was niet echt mijn leven. Ik leefde het op de wijze van 'ik stond erbij en ik keek ernaar'.

Maar goed, als jullie de vijftigste verjaardag van dinges graag willen vieren, zet dan een foto van wat ik was op een versierde stoel en zuip je lam. Dans er in een kring omheen en probeer achteraf te bedenken dat dinges niet meer leeft.
Ik heb zelf in elk geval, onder heel veel tranen, afscheid genomen van dat lieve ventje en ik hoop dat een volgend leven wel samen met 'leuk' zal gaan.

Het is wel wennen.
Weet je dat ik altijd bang was van iedereen?
Ik ben er zelf pas sinds een paar dagen achter.
Heel gek om naar mensen te kijken en nieuwsgierig te zijn. Naar mensen te willen blijven kijken: "Hoe doen ze wat ze doen en waarom doen ze dat?" Dat zelfs aan ze willen vragen!
Heel anders dan: "O, help! Ze zien me!"
En hoe zekerder iemand van zichzelf was, hoe enger ik ze vond.
Is dat gek?

Misschien maar beter zo, want nou snap ik niks van mensen, een soort onbeschreven blad zonder vooroordelen. Heerlijk naïef in een grote wereld vol mensen die allemaal mens zijn. De één nog leuker dan de ander.
Het is alleen jammer dat het niet erg past bij mijn leeftijd. Ik ben een pietsie oud om alles nog te gaan ontdekken.
Het is best moeilijk om een vrouw te worden als je nooit een meisje bent geweest. Ik heb geprobeerd het af te kijken, maar ik werd niet echt toegelaten in dat wereldje, want ik had mijn uiterlijk niet mij en ik was .. bang...

Nu word ik een vrouw van vijftig. Zal ik mezelf Doornroosje noemen? Of mag dat alleen als je 2 keer 50 jaar overslaat?
Welke opties heb je als vrouw van vijftig?
Thuiszitten met de kat op schoot en wachten tot je Oma wordt?
Zijn er leeftijdsgenotes die er (nog steeds) leuk uitzien en nog altijd fris in het leven staan?
Meiden om stilletjes jaloers op te zijn, zal ik maar zeggen.
Zouden die me alsnog mee willen nemen langs al die dingen die ik heb overgeslagen, van poppen spelen tot ... anything... zal ik maar zeggen.

Dat liedje van die beren met hun broodjes geloof ik onderhand wel.
Tijd voor iets anders.
Ik zat zelf zo'n beetje te denken aan iets van Cindy Lauper.

Alleen die kopstem lukt me vast nooit helemaal.....