Hoe Vreemd

Ik ben volkomen van slag, totaal van de leg. Ongelofelijk, gewoon.
De wereld staat op z'n kop, alles is anders.
Ik vreet me een ongeluk, kan niet slapen, zit de ene keer zomaar te huilen, dan weer uren helemaal niks te doen.
Ik voel me heel kalm, maar als ik me concentreer zit ik opeens te trillen van de zenuwen.

Ben ik verliefd?
Ben ik zwanger?
Ga ik ziek worden?

Misschien een beetje van dat alles. Het is namelijk zeker dat ik over een goeie maand naar het ziekenhuis moet.
En dan doet de dokter iets waar ik al bijna mijn hele leven op wacht, om bid, om smeek, van droom.......

Het is in elk geval heel gek.
Stel je eens iets voor wat redelijkerwijs onmogelijk is en praktisch nagenoeg onhaalbaar.
En wat als het dan toch gebeurt?

Nou, dan spring je een gat in de lucht, pies je in je broek van opwinding, loop je te jubelen en te zingen....
Ikke niet.
Ik zit stilletjes voor me uit te kijken en ik zeg zachtjes tegen mijn kat: "Wat raaaaaaaarrrr..."

Of ik slaap gewoon een nacht niet omdat ik zelf niet begrijp wat er in me om gaat.
Ik voel me anders, maar ik weet niet hoe, wat, hoezo....?

Is dit een voorschot op hoe het wordt? Ik bedacht me namelijk vannacht dat ik pas in de afgelopen maanden ben begonnen te leren wat mijn gevoelens zijn en hoe zich die gevoelens uiten.
Ik wist niet dat ik zo tevreden kon zijn...
Ik wist ook niet dat ik blij kan zijn zonder er een heel feest van te maken.
Het is helemaal nieuw voor me om op zo'n leuke manier van mensen te houden.
Wat wonderlijk dat verdriet de ene keer heel lelijk is en de andere keer heel mooi.

En wat gek dat ik niet kan slapen zodra mijn diepste droomwens eindelijk voor mijn deur staat.
Dus ik ben maar gaan zitten mailen, want soms helpt het als je lucht geeft aan de knoop in je binnenste,
maar zodra ik aan die knoop probeerde te denken, was 'ie weg.
Gek, hoor.
Echt Gek....

Nee, dank denk ik liever over wat erna komt.
Niet de eerste tijd, dan komt er gewoon een periode die ik uit moet zien te zitten.
Maar daarna.
Volgende zomer, bijvoorbeeld.
Hoe anders zal ik me dan voelen?
Want nu voel ik me nog een soort van niks, zeg maar.

Een boel mensen roepen dat ik egwel een (mooie, sterke, dappere, bijzondere) vrouw ben, maar dat valt niet mee om ook onder het plassen te blijven geloven, want daar klopt iets niet.
Straks klopt het wel en ik had me al bedacht dat het dan niet meer zo moeilijk hoeft te zijn om te vergeten wat ik graag wil vergeten.

Ik denk dat ik komende zomer eindelijk weer eens ga zwemmen, dat is namelijk lang geleden.
Misschien ga ik dit voorjaar voor veel geld kleren kopen,
want ik wil er best wel compromisloos mooi uitzien.

En dat is allemaal pas het begin, want er is nog veel meer wat ik misschien wel ga willen en waarschijnlijk ook doen.
Want dan kan ik het,
want dan bèn ik het.
en dan durf ik het.

Maar eerst nog even langs de dokter.
Ik weet nog steeds niet wat ik er nou in hemelsnaam bij voel.
Gekke ik!