Soms lees of hoor ik over mensen die zich vreselijk ergeren aan televisieprogramma's. Eigenlijk best sneu, want niemand dwingt die mensen om naar ergerlijke programma's te kijken. Nog gekker wordt het als ik letterlijk hoor of lees dat wegzappen of de tv uitzetten geen optie is.
Eigenlijk wil ik hier nog op doorgaan, maar nu komt er iets op tv wat ik niet wil missen.
'Borgen',
een aanrader.
Wat een luxe dat ik daarnaar mag kijken
donderdag 28 februari 2013
dinsdag 26 februari 2013
Verdwaald?
Veranderen betekent niet in het minst 'loslaten', want als je je handen vol hebt met oude zooi, kun je niks nieuws aanpakken.
Ik zeg 'niet in het minst', want wat oud en vertrouwd is laat je niet zomaar vallen.
De afgelopen jaren ben ik meer dan druk geweest met loslaten en ik moet eerlijk zeggen dat ik er intussen achter ben dat er best veel is wat aan me blijft plakken.
Je hebt nou eenmaal niet alles in de hand. Daardoor kan loslaten soms een beetje obsessieve vorm aannemen, maar dat hoeft niet ziekelijk te zijn. Het kan gewoon te maken hebben met oude rommel die me door anderen steeds weer wordt nagedragen. Rommel moet je niet strikt stoffelijk opvatten, die rommel bestaat met name uit ideeën die anderen over me hebben. Oude ideeën die ik misschien jarenlang heb opgeroepen om een beeld van mezelf te laten zien wat voor zowel de buitenwereld als voor mezelf hanteerbaar scheen te zijn.
Soms voelt het als een elastiek om mijn enkel. Soms kom ik gewoon niet verder doordat er iets aan me trekt en hoe harder ik probeer me ervan los te rukken, hoe harder het me onderuit haalt. Vaak is dat onderuit gaan heel erg persoonlijk. Het uit zich in stil verdriet, een gevoel van onbehagen of anderssoortige malaise. Soms ook in een zekere uitbundigheid, alsof ik dronken ben van ellende.
Er zijn dagen dat ik me heel erg vast voel zitten. Er zijn dagen waarop dat gevoel heel veel minder is, maar eigenlijk is het er altijd wel. Dat elastiek om mijn enkel krijg ik niet zomaar los. Misschien zit het vast met een knoop die bruut doorgehakt moet worden, misschien moet ik me met heel veel kracht lostrekken of misschien moet ik me er met een speciale beweging van losknopen. Het kan ook zij dat ik naar het andere eind moet gaan van dat elastiek en daar de boel los moet knopen of hakken of wurmen.
Ik weet het niet.
Natuurlijk draag ik mijn verleden met me mee, maar dat wil niet zeggen dat 'vroeger' en 'nu' altijd samen zullen vallen. Ik poep niet meer in mijn luier, ik speel niet meer in de zandbak, ik heb allang leren lezen en schrijven. Allemaal dingen die ooit heel belangrijk en actueel waren voor mij en allemaal dingen waar niemand me nog op aanspreekt. Hoe vaak vragen mensen van boven de veertig aan elkaar: "Heb jij vandaag al in je luier gepoept?"
Het is heel makkelijk om te vinden dat ik me er niks van aan moet trekken. Andere mensen zitten niet in mijn hoofd. Dat klopt, maar ze wijzen me soms wel op alles wat achter me ligt. Eén onbeholpen opmerking kan wat dat betreft al heel veel doen. Een aantal onbeholpen opmerkingen zorgen ervoor dat ik blijf steken en me afvraag of er eigenlijk wel een manier bestaat om de goegemeente te laten begrijpen dat mijn leven geen spelletje is. Vooral geen spelletje waar anderen op goed geluk een draai aan mogen geven.
Daarom zit ik hier ergens op een dood punt, vooral op te passen dat ik niet terug richting 'af' ga. Eerlijk gezegd ben ik een beetje kwijt waar 'af' is want in de afgelopen vier jaar zijn er net te veel mensen geweest die hun draai aan mijn wezen hebben gegeven. Ik weet niet eens meer of het komt door 'trans'-zijn of dat het komt door vrouw-zijn, of gewoon doordat ik eindelijk niet meer doe alsof, maar ik ben mijn richting een beetje kwijt.
Vanmorgen vroeg was het zelfs zo sterk dat ik bijna met heimwee terugdacht aan de tijd dat het meisje wat ik ben, nog diep binnenin me verstopt zat. Ik voelde weer even de bittere romantiek die ik als transkind beleefde toen ik ooit stiekem in een gevonden jurkje onder mijn dekentjes lag te dagdromen van echt-meisje-zijn.
Misschien moest ik wel even terug daarheen. Even ophalen hoe het ook weer ooit begon; Even terug naar de poepluiers, de zandbak en opnieuw leren lezen.
Misschien is dat het: Opnieuw opgroeien.
Want als je nooit een meisje bent geweest, kun je niet zomaar een vrouw worden.
Ik zeg 'niet in het minst', want wat oud en vertrouwd is laat je niet zomaar vallen.
De afgelopen jaren ben ik meer dan druk geweest met loslaten en ik moet eerlijk zeggen dat ik er intussen achter ben dat er best veel is wat aan me blijft plakken.
Je hebt nou eenmaal niet alles in de hand. Daardoor kan loslaten soms een beetje obsessieve vorm aannemen, maar dat hoeft niet ziekelijk te zijn. Het kan gewoon te maken hebben met oude rommel die me door anderen steeds weer wordt nagedragen. Rommel moet je niet strikt stoffelijk opvatten, die rommel bestaat met name uit ideeën die anderen over me hebben. Oude ideeën die ik misschien jarenlang heb opgeroepen om een beeld van mezelf te laten zien wat voor zowel de buitenwereld als voor mezelf hanteerbaar scheen te zijn.
Soms voelt het als een elastiek om mijn enkel. Soms kom ik gewoon niet verder doordat er iets aan me trekt en hoe harder ik probeer me ervan los te rukken, hoe harder het me onderuit haalt. Vaak is dat onderuit gaan heel erg persoonlijk. Het uit zich in stil verdriet, een gevoel van onbehagen of anderssoortige malaise. Soms ook in een zekere uitbundigheid, alsof ik dronken ben van ellende.
Er zijn dagen dat ik me heel erg vast voel zitten. Er zijn dagen waarop dat gevoel heel veel minder is, maar eigenlijk is het er altijd wel. Dat elastiek om mijn enkel krijg ik niet zomaar los. Misschien zit het vast met een knoop die bruut doorgehakt moet worden, misschien moet ik me met heel veel kracht lostrekken of misschien moet ik me er met een speciale beweging van losknopen. Het kan ook zij dat ik naar het andere eind moet gaan van dat elastiek en daar de boel los moet knopen of hakken of wurmen.
Ik weet het niet.
Natuurlijk draag ik mijn verleden met me mee, maar dat wil niet zeggen dat 'vroeger' en 'nu' altijd samen zullen vallen. Ik poep niet meer in mijn luier, ik speel niet meer in de zandbak, ik heb allang leren lezen en schrijven. Allemaal dingen die ooit heel belangrijk en actueel waren voor mij en allemaal dingen waar niemand me nog op aanspreekt. Hoe vaak vragen mensen van boven de veertig aan elkaar: "Heb jij vandaag al in je luier gepoept?"
Het is heel makkelijk om te vinden dat ik me er niks van aan moet trekken. Andere mensen zitten niet in mijn hoofd. Dat klopt, maar ze wijzen me soms wel op alles wat achter me ligt. Eén onbeholpen opmerking kan wat dat betreft al heel veel doen. Een aantal onbeholpen opmerkingen zorgen ervoor dat ik blijf steken en me afvraag of er eigenlijk wel een manier bestaat om de goegemeente te laten begrijpen dat mijn leven geen spelletje is. Vooral geen spelletje waar anderen op goed geluk een draai aan mogen geven.
Daarom zit ik hier ergens op een dood punt, vooral op te passen dat ik niet terug richting 'af' ga. Eerlijk gezegd ben ik een beetje kwijt waar 'af' is want in de afgelopen vier jaar zijn er net te veel mensen geweest die hun draai aan mijn wezen hebben gegeven. Ik weet niet eens meer of het komt door 'trans'-zijn of dat het komt door vrouw-zijn, of gewoon doordat ik eindelijk niet meer doe alsof, maar ik ben mijn richting een beetje kwijt.
Vanmorgen vroeg was het zelfs zo sterk dat ik bijna met heimwee terugdacht aan de tijd dat het meisje wat ik ben, nog diep binnenin me verstopt zat. Ik voelde weer even de bittere romantiek die ik als transkind beleefde toen ik ooit stiekem in een gevonden jurkje onder mijn dekentjes lag te dagdromen van echt-meisje-zijn.
Misschien moest ik wel even terug daarheen. Even ophalen hoe het ook weer ooit begon; Even terug naar de poepluiers, de zandbak en opnieuw leren lezen.
Misschien is dat het: Opnieuw opgroeien.
Want als je nooit een meisje bent geweest, kun je niet zomaar een vrouw worden.
zondag 24 februari 2013
Luister!
Volgens mij bestaat, of bestond, er een blad wat Luister! heet.
Zelf heb ik het nooit gelezen, maar ik begrijp dat er van alles in stond over muziek en apparatuur om thuis naar muziek te luisteren.
In een grijs verleden heb ik wel vaak dat soort bladen gekocht en gelezen. Ik kende alle termen die gebruikt werden om het karakter van de apparatuur te beschrijven. Ik leek wel een expert.
Eerlijk gezegd heeft het nog lang geduurd eer ik al die termen en begrippen een beetje kon plaatsen.
Zelf ben ik meer dan eens apparatuur tegengekomen die ik echt geweldig vond klinken. Bijvoorbeeld de Infinity Reference two luidsprekers. Dat was een paar boxen wat eruitzag als een stel kromgetrokken kastdeuren. Zo groot, hout en gebogen, maar wat me vooral bijstaat is de verrassing toen ik zag dat niet Pierre Courbois zelf zat te drummen in de luisterruimte, maar dat het geluid dus puur uit die immense panelen kwam.
Vraag me niet wat die boxen kostten. Het was in elk geval een bedrag wat ik nooit zou kunnen betalen.
Of de reden waarom ik destijds nog lang gewacht heb met de aanschaf van een CD speler. Die reden heet Linn Sondek LP12. Een platendraaier uit Schotland. Ik kon hem ooit vergelijken met een NAD cd speler, toch geen goedkope rommel, maar de analoge platenspeler klonk echt heel veel beter. Sindsdien hoop ik stilletjes er ooit nog eens voor een mazzelprijsje tegenaan te lopen. Ik zie de Linn Sondek LP 12 weleens op marktplaats opduiken, maar nooit voor minder dan 2500 euro. Inderdaad: Duur!
Dus voorlopig houd ik mijn ouwe trouwe Denon. Die is al bijna dertig jaar oud, maar draait zijn rondjes nog zonder problemen. En in 1985 kostte het ding me een rib uit mijn lijf, maar toch maar een fractie van wat een Linn zou moeten kosten.
Ik ben een paar keer geschrokken van Willy DeVille. Hij heeft twee keer pardoes vlak voor me gestaan. Eén keer in real life en een jaar of wat daarvoor virtueel in een luisterruimte van zo'n hele dure HiFi zaak. Die verkoper daar was zo diep onder de indruk van zijn demo-set dat ik daar abb-so-luut naar moest luisteren. Hij had een CD van Willy DeVille, want die was supergoed opgenomen.
Het klonk echt geweldig. Levensecht, zeg maar. Ik heb die CD van Willy DeVille nog dezelfde dag gekocht en vijftien jaar later vond ik het type versterker wat toen in die luisterruimte stond, voor een schappelijke prijs op marktplaats. Die staat nu dus in mijn kast.
Natuurlijk heb ik ook boxen. Niet het maatje kastdeur, gelukkig niet. Eerlijk gezegd vind ik zulke grote boxen in huis niet erg mooi. De boxjes die ik nu heb vind ik wel erg mooi. Om te zien, maar zeker ook om te horen. Ik heb heel lang gezocht naar boxen waar ik mee zou kunnen leven en deze kwam ik heel onverwacht tegen. Het was liefde op het eerste gehoor. Ze zijn alweer hard op weg om museumstukken te worden, maar dat ben ik ook.
Digitaal doe ik ook. Best veel, eigenlijk. Nog geen Blu-ray. Wel alles wat daarvoor kwam. De radio ontvang ik digitaal en ik draai een heleboel muziek via de computer.
Sinds niet zo lang heb ik eindelijk een CD speler waar ik helemaal blij mee ben. Die draait ook super audio, dat is een hele andere techniek dan gewone cd's en eerlijk gezegd is deze speler blijkbaar zo goed, dat het klankverschil tussen de één en de ander te klein is om een punt van te maken.
Maar die ene cd van Willy DeVille klinkt nu echt anders dan ooit. Pas sinds ik deze speler heb, hoor ik het plezier waarmee deze opnamen gemaakt zijn. Ik hóór de pretlichtjes in de ogen van Willy DeVille en ik hóór de grijns op het gezicht van Mark Knopfler.
En daar gaat het mij om. Natuurlijk vind ik het fijn als ik geen nare vervorming of vervelende kleuring hoor.
Het is ook prachtig om allerlei piepkleine details te mogen horen, maar het allerfijnste is toch om hartstikke mee te kunnen leven met wat de artiest bedoelt.
Wonderlijk genoeg is daar lang niet altijd een hele dure stapel apparaten voor nodig. Soms luister ik naar iets op internet via m'n laptopje en dan kan ik helemaal wegsmelten, of soms als ik moeilijk in slaap kom ga ik nog even radio luisteren via mijn telefoon. Daarbij heb ik weleens huilend onder de dekens gelegen; Zo Mooi!
Ik heb er weleens over gedacht om die onhandige hoop apparaten weg te doen en daarvoor in de plaats iets aan te schaffen wat makkelijk te verstoppen is en de boekenkast of achter het gordijn. Mijn huis is niet zo groot en de ruimte die vrijkomt maakt echt veel uit. Maar iedere keer weer, als ik weer eens iets prachtigs gehoord heb via m'n laptop of mijn foon wat ik heel nieuwsgierig nog eens beluister via die dikke installatie, vind ik het geluid weer mooi genoeg om m'n halve kamer eraan op te offeren.
Volgens mij ben ik gewoon verslaafd.
Da's best erg, eigenlijk.
Zelf heb ik het nooit gelezen, maar ik begrijp dat er van alles in stond over muziek en apparatuur om thuis naar muziek te luisteren.
In een grijs verleden heb ik wel vaak dat soort bladen gekocht en gelezen. Ik kende alle termen die gebruikt werden om het karakter van de apparatuur te beschrijven. Ik leek wel een expert.
Eerlijk gezegd heeft het nog lang geduurd eer ik al die termen en begrippen een beetje kon plaatsen.
Zelf ben ik meer dan eens apparatuur tegengekomen die ik echt geweldig vond klinken. Bijvoorbeeld de Infinity Reference two luidsprekers. Dat was een paar boxen wat eruitzag als een stel kromgetrokken kastdeuren. Zo groot, hout en gebogen, maar wat me vooral bijstaat is de verrassing toen ik zag dat niet Pierre Courbois zelf zat te drummen in de luisterruimte, maar dat het geluid dus puur uit die immense panelen kwam.
Vraag me niet wat die boxen kostten. Het was in elk geval een bedrag wat ik nooit zou kunnen betalen.
Of de reden waarom ik destijds nog lang gewacht heb met de aanschaf van een CD speler. Die reden heet Linn Sondek LP12. Een platendraaier uit Schotland. Ik kon hem ooit vergelijken met een NAD cd speler, toch geen goedkope rommel, maar de analoge platenspeler klonk echt heel veel beter. Sindsdien hoop ik stilletjes er ooit nog eens voor een mazzelprijsje tegenaan te lopen. Ik zie de Linn Sondek LP 12 weleens op marktplaats opduiken, maar nooit voor minder dan 2500 euro. Inderdaad: Duur!
Dus voorlopig houd ik mijn ouwe trouwe Denon. Die is al bijna dertig jaar oud, maar draait zijn rondjes nog zonder problemen. En in 1985 kostte het ding me een rib uit mijn lijf, maar toch maar een fractie van wat een Linn zou moeten kosten.
Ik ben een paar keer geschrokken van Willy DeVille. Hij heeft twee keer pardoes vlak voor me gestaan. Eén keer in real life en een jaar of wat daarvoor virtueel in een luisterruimte van zo'n hele dure HiFi zaak. Die verkoper daar was zo diep onder de indruk van zijn demo-set dat ik daar abb-so-luut naar moest luisteren. Hij had een CD van Willy DeVille, want die was supergoed opgenomen.
Het klonk echt geweldig. Levensecht, zeg maar. Ik heb die CD van Willy DeVille nog dezelfde dag gekocht en vijftien jaar later vond ik het type versterker wat toen in die luisterruimte stond, voor een schappelijke prijs op marktplaats. Die staat nu dus in mijn kast.
Natuurlijk heb ik ook boxen. Niet het maatje kastdeur, gelukkig niet. Eerlijk gezegd vind ik zulke grote boxen in huis niet erg mooi. De boxjes die ik nu heb vind ik wel erg mooi. Om te zien, maar zeker ook om te horen. Ik heb heel lang gezocht naar boxen waar ik mee zou kunnen leven en deze kwam ik heel onverwacht tegen. Het was liefde op het eerste gehoor. Ze zijn alweer hard op weg om museumstukken te worden, maar dat ben ik ook.
Digitaal doe ik ook. Best veel, eigenlijk. Nog geen Blu-ray. Wel alles wat daarvoor kwam. De radio ontvang ik digitaal en ik draai een heleboel muziek via de computer.
Sinds niet zo lang heb ik eindelijk een CD speler waar ik helemaal blij mee ben. Die draait ook super audio, dat is een hele andere techniek dan gewone cd's en eerlijk gezegd is deze speler blijkbaar zo goed, dat het klankverschil tussen de één en de ander te klein is om een punt van te maken.
Maar die ene cd van Willy DeVille klinkt nu echt anders dan ooit. Pas sinds ik deze speler heb, hoor ik het plezier waarmee deze opnamen gemaakt zijn. Ik hóór de pretlichtjes in de ogen van Willy DeVille en ik hóór de grijns op het gezicht van Mark Knopfler.
En daar gaat het mij om. Natuurlijk vind ik het fijn als ik geen nare vervorming of vervelende kleuring hoor.
Het is ook prachtig om allerlei piepkleine details te mogen horen, maar het allerfijnste is toch om hartstikke mee te kunnen leven met wat de artiest bedoelt.
Wonderlijk genoeg is daar lang niet altijd een hele dure stapel apparaten voor nodig. Soms luister ik naar iets op internet via m'n laptopje en dan kan ik helemaal wegsmelten, of soms als ik moeilijk in slaap kom ga ik nog even radio luisteren via mijn telefoon. Daarbij heb ik weleens huilend onder de dekens gelegen; Zo Mooi!
Ik heb er weleens over gedacht om die onhandige hoop apparaten weg te doen en daarvoor in de plaats iets aan te schaffen wat makkelijk te verstoppen is en de boekenkast of achter het gordijn. Mijn huis is niet zo groot en de ruimte die vrijkomt maakt echt veel uit. Maar iedere keer weer, als ik weer eens iets prachtigs gehoord heb via m'n laptop of mijn foon wat ik heel nieuwsgierig nog eens beluister via die dikke installatie, vind ik het geluid weer mooi genoeg om m'n halve kamer eraan op te offeren.
Volgens mij ben ik gewoon verslaafd.
Da's best erg, eigenlijk.
Geendag
Op de kalender staan de dagen in rijtjes van zeven. Het is een patroon en daar zijn we op ingesteld.
Soms klopt de kalender niet, dan vervalt er een dag en die wordt vervangen door 'Geendag'.
Vandaag was het voor mij weer eens prijs.
Op Geendag is er helemaal niks gaande en eigenlijk alles tegelijk. Het niks is de fysieke wereld. Ik heb vandaag, zover ik me kan herinneren, niks gedaan. Niet eens zitten luieren, gewoon: Niks.
Vanbinnen gebeurde alles tegelijk. Alles wat tegenwoordig een rol speelt in mijn leven is vandaag in mijn hoofd aan bod geweest, het grootste deel van de tijd luid door elkaar heen kakelend. Het was te druk om er blij of verdrietig van te worden en boos zijn kan niet op Geendag.
Verder valt er eigenlijk niks te vertellen over Geendag. Dat is misschien wel het meest wonderlijke van Geendag: Er valt niks over te vertellen, maar toch vliegt de tijd.
Gelukkig zit deze Geendag er op. Straks lekker slapen en morgen is het hopelijk Zondag.
Als het morgen zondag is, ga ik plannen want mijn arm is niet meer gebroken. Mijn arm is herstellend en dat is heel anders, dat betekent dat ik weer dingen kan gaan doen en die dingen moet ik plannen, want in een georganiseerd leven komt Geendag niet zo erg vaak voor.
In een georganiseerd leven kun je wel een arm breken, maar dat is een ander verhaal. Misschien vertel ik daar een andere keer over.
Dag !
Soms klopt de kalender niet, dan vervalt er een dag en die wordt vervangen door 'Geendag'.
Vandaag was het voor mij weer eens prijs.
Op Geendag is er helemaal niks gaande en eigenlijk alles tegelijk. Het niks is de fysieke wereld. Ik heb vandaag, zover ik me kan herinneren, niks gedaan. Niet eens zitten luieren, gewoon: Niks.
Vanbinnen gebeurde alles tegelijk. Alles wat tegenwoordig een rol speelt in mijn leven is vandaag in mijn hoofd aan bod geweest, het grootste deel van de tijd luid door elkaar heen kakelend. Het was te druk om er blij of verdrietig van te worden en boos zijn kan niet op Geendag.
Verder valt er eigenlijk niks te vertellen over Geendag. Dat is misschien wel het meest wonderlijke van Geendag: Er valt niks over te vertellen, maar toch vliegt de tijd.
Gelukkig zit deze Geendag er op. Straks lekker slapen en morgen is het hopelijk Zondag.
Als het morgen zondag is, ga ik plannen want mijn arm is niet meer gebroken. Mijn arm is herstellend en dat is heel anders, dat betekent dat ik weer dingen kan gaan doen en die dingen moet ik plannen, want in een georganiseerd leven komt Geendag niet zo erg vaak voor.
In een georganiseerd leven kun je wel een arm breken, maar dat is een ander verhaal. Misschien vertel ik daar een andere keer over.
Dag !
Abonneren op:
Reacties (Atom)