Luister!

Volgens mij bestaat, of bestond, er een blad wat Luister! heet.
Zelf heb ik het nooit gelezen, maar ik begrijp dat er van alles in stond over muziek en apparatuur om thuis naar muziek te luisteren.

In een grijs verleden heb ik wel vaak dat soort bladen gekocht en gelezen. Ik kende alle termen die gebruikt werden om het karakter van de apparatuur te beschrijven. Ik leek wel een expert.
Eerlijk gezegd heeft het nog lang geduurd eer ik al die termen en begrippen een beetje kon plaatsen.

Zelf ben ik meer dan eens apparatuur tegengekomen die ik echt geweldig vond klinken. Bijvoorbeeld de Infinity Reference two luidsprekers. Dat was een paar boxen wat eruitzag als een stel kromgetrokken kastdeuren. Zo groot, hout en gebogen, maar wat me vooral bijstaat is de verrassing toen ik zag dat niet Pierre Courbois zelf zat te drummen in de luisterruimte, maar dat het geluid dus puur uit die immense panelen kwam.
Vraag me niet wat die boxen kostten. Het was in elk geval een bedrag wat ik nooit zou kunnen betalen.

Of de reden waarom ik destijds nog lang gewacht heb met de aanschaf van een CD speler. Die reden heet Linn Sondek LP12. Een platendraaier uit Schotland. Ik kon hem ooit vergelijken met een NAD cd speler, toch geen goedkope rommel, maar de analoge platenspeler klonk echt heel veel beter. Sindsdien hoop ik stilletjes er ooit nog eens voor een mazzelprijsje tegenaan te lopen. Ik zie de Linn Sondek LP 12 weleens op marktplaats opduiken, maar nooit voor minder dan 2500 euro. Inderdaad: Duur!
Dus voorlopig houd ik mijn ouwe trouwe Denon. Die is al bijna dertig jaar oud, maar draait zijn rondjes nog zonder problemen. En in 1985 kostte het ding me een rib uit mijn lijf, maar toch maar een fractie van wat een Linn zou moeten kosten.

Ik ben een paar keer geschrokken van Willy DeVille. Hij heeft twee keer pardoes vlak voor me gestaan. Eén keer in real life en een jaar of wat daarvoor virtueel in een luisterruimte van zo'n hele dure HiFi zaak. Die verkoper daar was zo diep onder de indruk van zijn demo-set dat ik daar abb-so-luut naar moest luisteren. Hij had een CD van Willy DeVille, want die was supergoed opgenomen.
Het klonk echt geweldig. Levensecht, zeg maar. Ik heb die CD van Willy DeVille nog dezelfde dag gekocht en vijftien jaar later vond ik het type versterker wat toen in die luisterruimte stond, voor een schappelijke prijs op marktplaats. Die staat nu dus in mijn kast.

Natuurlijk heb ik ook boxen. Niet het maatje kastdeur, gelukkig niet. Eerlijk gezegd vind ik zulke grote boxen in huis niet erg mooi. De boxjes die ik nu heb vind ik wel erg mooi. Om te zien, maar zeker ook om te horen. Ik heb heel lang gezocht naar boxen waar ik mee zou kunnen leven en deze kwam ik heel onverwacht tegen. Het was liefde op het eerste gehoor. Ze zijn alweer hard op weg om museumstukken te worden, maar dat ben ik ook.

Digitaal doe ik ook. Best veel, eigenlijk. Nog geen Blu-ray. Wel alles wat daarvoor kwam. De radio ontvang ik digitaal en ik draai een heleboel muziek via de computer.
Sinds niet zo lang heb ik eindelijk een CD speler waar ik helemaal blij mee ben. Die draait ook super audio, dat is een hele andere techniek dan gewone cd's en eerlijk gezegd is deze speler blijkbaar zo goed, dat het klankverschil tussen de één en de ander te klein is om een punt van te maken.
Maar die ene cd van Willy DeVille klinkt nu echt anders dan ooit. Pas sinds ik deze speler heb, hoor ik het plezier waarmee deze opnamen gemaakt zijn. Ik hóór de pretlichtjes in de ogen van Willy DeVille en ik hóór de grijns op het gezicht van Mark Knopfler.

En daar gaat het mij om. Natuurlijk vind ik het fijn als ik geen nare vervorming of vervelende kleuring hoor.
Het is ook prachtig om allerlei piepkleine details te mogen horen, maar het allerfijnste is toch om hartstikke mee te kunnen leven met wat de artiest bedoelt.

Wonderlijk genoeg is daar lang niet altijd een hele dure stapel apparaten voor nodig. Soms luister ik naar iets op internet via m'n laptopje en dan kan ik helemaal wegsmelten, of soms  als ik moeilijk in slaap kom ga ik nog even radio luisteren via mijn telefoon. Daarbij heb ik weleens huilend onder de dekens gelegen; Zo Mooi!

Ik heb er weleens over gedacht om die onhandige hoop apparaten weg te doen en daarvoor in de plaats iets aan te schaffen wat makkelijk te verstoppen is en de boekenkast of achter het gordijn. Mijn huis is niet zo groot en de ruimte die vrijkomt maakt echt veel uit. Maar iedere keer weer, als ik weer eens iets prachtigs  gehoord heb via m'n laptop of mijn foon wat ik heel nieuwsgierig nog eens beluister via die dikke installatie, vind ik het geluid weer mooi genoeg om m'n halve kamer eraan op te offeren.

Volgens mij ben ik gewoon verslaafd.
 Da's best erg, eigenlijk.