Maar één van de redenen waardoor ik weinig blog, is dat ik eigenlijk een hekel heb aan de computer.
Ik heb geen televisie om ongeveer dezelfde reden. Je zit urenlang als een soort kermisheks in een lichtgevend geval te staren en diep van binnen weet iedereen allang dat in dat ding het geheim van het leven, de kunst van het gelukkig zijn, de weg naar je ware zelf en nog veel meer van dat soort heilige gralen, echt niet verborgen zijn.
Wat mij betreft is het tegendeel zelfs waar. Als ik weer eens een avondje bij mensen beland die de kunst van het kassie-kijken tot een levensbehoefte hebben weten te verheffen, voel ik me na zo'n bezoekje steevast een beetje verdwaasd met een trieste ondertoon. Net of de lichtgevende verslaving mijn ogen en mijn geest ongevoelig hebben gemaakt voor de schoonheid van het leven. Het voelt dan of mijn fantasie is overmeesterd door de verzinsels van de televisiemakers. Ik stel ook steeds weer vast, dat in al die jaren dat ik steeds meer weerzin ben gaan voelen, nooit meer iets nieuws is bedacht.
De televisie is als kauwgom waar al een eeuwigheid geen smaak meer aanzit, maar waar de kauwer verslaafd is aan de doelloze beweging van zijn malende kaken. "Ik kauw, dus ik besta", lijkt het levensmotto van te veel mensen.
Ik ben daar niet boos om. Eigenlijk ook niet eens verdrietig. Vooral verbaasd. Hoe kun je je leven op deze manier laten voorbijglijden? Heb je geen dromen van jezelf? Zou je niet liever je ogen gebruiken om al die kleine wondertjes die overal en altijd vlak voor je neus plaatsvinden met aandacht te beschouwen?
Gebruik je je mond niet liever om te glimlachen? Dat is een veel fijner gevoel dan domweg kauwen, hoor.
Ja, god... ik lijk wel een dominee. En dat allemaal om me te verontschuldigen voor de schaarste van mijn blogjes. Ik wil de computer in de avond niet meer aanzetten. Als ik na het avondeten rustig een muziekje draai, wat lees of ga knutselen. Als ik me onrustig voel ga ik nog een wandelingetje maken. Soms spreek ik nog iemand aan de telefoon.
Mijn avonden eindigen tegenwoordig in aangename rust. Niet 'sereen' of zweverig. Gewoon rustig. Geen domme drukte in mijn hoofd, geen stuurloze gedachten of getob. Ik ben gewoon tevreden met de dag die voorbij is en blij met mijn bedje wat vriendelijk op me staat te wachten. Ik zou bijna jaloers worden op mezelf: Als ik dit een eeuwigheid eerder was gaan doen, had ik mezelf misschien vreselijk veel slapeloze nachten kunnen besparen.
Dus dingen als bloggen schieten er weleens bij in, want als de computer 's avonds uit mag staan, waarom dan overdag niet zo min mogelijk? Mijn mails en facebook passen op mijn nieuwe mobiel, dus als ik daar elke dag een keertje op kijk, weet ik alles weer.
Maar nu regent het, ben ik beetje moe. Mijn stem is uitgeput van heel veel gesprekken in niet zoveel dagen, dus nu is een mooi moment om maar weer eens te praten met mijn handen; mijn persoonlijke variant op tienvingers blind.
En later als ik groot ben, schrijf ik op deze manier een heel boek.
Nu ga ik thee zetten.
