Kindjes

Wat valt er over kinderen te vertellen?
Of over het ouderschap?
Misschien heel veel,
Misschien verhalen die allemaal al eens verteld zijn.
Anekdotes over eigengereide kleuters,
of de wonderlijke gewoontes van sommige peuters.

Ik denk dat ik er ook wel een avondje over door kan zagen.
Ik heb namelijk zelf twee kinderen.
Nageslacht.
Inmiddels oud genoeg om geen kind meer te zijn.
Jong volwassenen.

Ze wonen niet bij mij.
Dat is mijn keus.
Een moeilijke keus.

Ik heb daar twee keer voor gekozen in minder dan twee jaar tijd.
Twee verschillende redenen,
twee keer een moeilijke keus.

Eigenlijk vier keer,
want twee kinderen.

Gelukkig hebben mijn kinderen ook gekozen.
Ik ben nu hun andere moeder
en ze zijn graag bij me.
Mooie keus.
Ontroerende keus.

Vreemd eigenlijk;
Toen ik ongeveer zo oud was als mijn kinderen nu,
kon ik me niet voorstellen dat ik ooit een kind zou hebben.
Ik als ouder zou niks worden,
wist ik toen zeker.

Of het niks is geworden, weet ik niet,
want het zijn allebei dappere mensen.
Mooie mensen.

Ik weet niet of ze iets van mij geleerd hebben.
Ik heb wel van hun geleerd.

Ze hebben mij geleerd te 'houden van'.
Gewoon zoals het is.
Dat is iets heel groots.
Dank jullie wel, lieverds!

Einde vakantie

Ik heb daarnet besloten dat vandaag de laatste dag van mijn vakantie is.
Leve de frisse moed!!
Niet dat ik echt vakantie heb gehad,
maar dat hoeft niet te betekenen dat ik ergens in augustus de Frisse Moed tevoorschijn mag halen.

Dus; bij deze!
Anders zou al mijn ambitie zomaar stil kunnen vallen en bovendien is de komende week rotweer.
Laat mij maar lekker ploeteren. Ik heb nog een paar weken voor ik onder het mes ga.
Daarna moet ik weer uitrusten.
Hopelijk is het dan ook rotweer, want met mijn bikinilijn wil je niet eens in de zon, zogezegd.

En als ik dan bij ben gekomen van de operatie...
Weet ik het nog niet.
Verder met mijn ambities, denk ik dan maar.
Ambities laten je zelden met rust.
Zelfs als je er krampachtig niet mee bezig wil zijn,
knagen ze aan je.

Ik ben het stuurloze bestaan ook wel een beetje beu.
Zolang je te moe ben is het niet erg om leeg te zijn.
Maar ik heb steeds gehoopt dat er een punt zou zijn waarop het anders moest.
Aanstaande maandag lijkt me perfect.

Natuurlijk heb ik geen plannen.
Daar ga ik maandag mee beginnen: Plannen smeden.
Ook muziek oefenen, stem oefenen, proberen nóg wat hoger te zingen.
Overtollige beharing weg laten branden, iets wat ook bepaald geen vakantiegevoel geeft.
Iets nieuws doen; radio maken, bijvoorbeeld.
Een planning maken zodat ik elke dag structureel bezig ga zijn.
Anarchie werkt het best als je het niet alleen doet, is mijn bevinding.

En als ik dan nog tijd over heb: Boeken lezen, films kijken.
Want dat vindt de poes zo fijn:
Purrr Purrrr bij mij op schoot.

En gisteren heb ik een babbel gemaakt met Nieuwe Buuf.
Ze houdt van dieren. Als ze mijn koffie lekker vindt,
is ze vast wel te strikken om nu en dan op Twiggy te passen.
Als het Opvallen dan vereist dat ik 'saafs laat de hort op moet, is dat ook onder controle.

Misschien komt alles toch nog goed.
Nu ga ik mijn bed verschonen, boodschapjes doen
en een Vibe naar boven sturen dat 'men' mij gerust mag bellen.

Gáááááááaáááááááán
!!!!!!!!

Ambitie

Hoe zal ik het zeggen....

in mijn hele leven heb ik mezelf eigenlijk nooit toegestaan om een ambitie te hebben.
Laat staan meerdere.
Maar ik had ze wel.

Vanuit mijn opvoeding en door het gebrek aan geloof in mijzelf leek het niet zo.
Als ik nu terugkijk, was het mijn ambitie om geen gewoon leven te leiden.
Een heimelijke ambitie.
En wonder boven wonder is het gelukt.
Ik heb een prachtige toekomst achter me.

En nu dacht ik dat ik na mijn grote verandering, wel een gewoon leven zou kunnen leven.
Eigenlijk weet ik wel beter.
Ik wil dat niet.
Ik kan dat niet.
Het zit niet in me.

Ondanks mijn (lieve) kat en mijn knusse flatje.
Het brave dorpje waar ik woon.
Alles bij de hand.
Maar het lééft niet!

Ik leef niet,
niet op mijn manier.
Ben ik een vaste-baantjes mens?
Hoeveel heb ik gespaard voor mijn pensioen?
Kan ik aarden in een wereld waar alles volgens vaste regels loopt?

Ik doe alles liever net buiten de lijntjes.
Maar wel voorzichtig.

Mijn ambitie is in elk geval om een goed mens te zijn.
En dat wil niet altijd zeggen:  'lief en aardig'
Mijn ambitie is eigenlijk ook wel om op te vallen
Maar wel op een mooie manier.
Behalve als iemand me dat niet gunt.
Mijn ambitie is ook om heel goed voor mezelf op te (kunnen) komen.
Tanden en klauwen gebruiken als het nodig is,
maar wel op een mooie manier.

Mijn ambitie is ook om niet te blijven hangen in de ellende van de afgelopen jaren.
Wel om er verhalen uit te peuren
En daar misschien beroemd mee te worden?
Nee, niet misschien; ik doe het gewoon.

Mijn ambitie is ook om de kunst van Vriendschap te leren
Of kende ik dat al en moet ik de boel opfrissen?
mijn ambitie is ook om te bruisen!

En de poes mag meedoen
Mijn kinderen ook
En mijn vrienden.
Iedereen die de moeite waard is.

Welkom in mijn ambitieuze bestaan!

Een Mannetje

Het is wat.
Volgens internationale afspraken zou ik allang als Mevrouw de Graaf geregistreerd moeten staan. Dat heeft onze geachte afgevaardigde destijds keurig geratificeerd.
Helaas, Maxima verhagen is een Grristen Democraat en die luisteren alleen naar God en de stem in je hoofd spreekt altijd de waarheid, dussss....

Ik zit er mooi mee.

Ik zit er vooral mee dat een stuk ongewenst verleden me achtervolgt.
Dat verleden was al ongewenst toen het nog heden & toekomst heette.
Dat was begin zeventiger jaren.
Abba bestond nog niet , Elvis leefde nog en de Beatles waren nog samen.
Die tijd.

Ik kom uit een ernstig katholiek milieu.
Er bestaan twee soorten Katholieken:
De ene soort denkt dat God bestaat en die gaan braaf naar de kerk.
De andere soort denkt niet dat er een god bestaat,
maar die geloven dat een sterveling nooit ergens voor deugt.
Dat laatste is de stroming die bij ons traditie was

In de seventies was dat nog heel sterk.
"Jij ken niks"
"Jij hèb niks te willen"
"Je mot maar doen wat ze zeggen"
"Je moet mar goed je bèst doen"
"Dan heb je vast iets verkeerd gedaan" (als ik gepest werd op school)

Dat is maar een deel van de litanie waarmee ik klassebewust ben opgevoed.
Het paste ook niet in mijn familietraditie om 'talent' te hebben.
Daar stond iets over in de bijbel en daarom wisten we dat het allen maar last kon geven.

Maar ik had wel talent.
Dat zei de Cito-toets.
En Meneer Cito heeft altijd gelijk.
Zeggen 'ze'.

Misschien was men wel opgelucht toen ik van de brugklas VWO een puinhoop had gemaakt.
"Zie je wel: Jij ken niks!"
Dus toen besloten 'ze' dat ik naar de Lagere Techniesche School mocht.
Daar zat ik niet technisch te wezen.
Ik begreep niet wat al die mannetjes daar zo hevig interessant vonden aan die domme dingen.
'Aanhaalmomenten' heb ik vooral met de kat, niet met de auto - zo ben ik niet.
'Hijstechniek'. Ik kom nooit in een sportkantine, dus laat me er asjeblieft buiten.
'Bestek beschrijven?' Un mes, ne leepel en unnu vurrek - Zoiets?

Nee; techniek is best boeiend, maar niet leuk.
Voor mij dan.
Gek genoeg zijn er heel veel mensen die nog minder affiniteit met techniek hebben dan ik.
Sommigen daarvan vinden het zelfs leuk om dingen te doen waar je bezweet en vies van wordt.
Smeerboel aan je handen.
Jakkes!

Ik heb dat niet.
Ik vind het best aardig om apparaten te bedienen, maar dan wel functioneel, graag.
En apparaat zonder duidelijk doel kan me gestolen worden.
Of ik breng ze naar de kringloop.

Ik zie het ook helemaal niet zitten als een ding niet doet wat het moet.
Ik wil dat helemaal niet repareren,
ik wil het wegbrengen of weggooien.
Of naar de krinloop.
Daar komen vaak van die mannetjes die graag aan dingen prullen.
Die mannetjes hebben geen leven.
Die zijn zichzelf kwijt.
Zijn aan het oefenen.
Als ze alles kunnen repareren,
kunnen ze hun eigen leven misschien ook fiksen.

Ik spreek uit ervaring.
Tegenwoordig heb ik een leven.
Ik geloof niet in God en ik ga de kerk uit de weg.
Ik kan veel te veel,
ik wil een heleboel.
Ik doe niks verkeerd.
Niemand vertelt mij wat ik MOET.

En ik heb al helemaal geen behoefte om technisch te zijn.

Ik ben de 70tiger jaren ontgroeid.

Nou kreeg ik gisteren, naar aanleiding van het CV wat bij het UWV op internet staat, een baan aangeboden:

"Harde werker die van aanpakken weet. Moet wel handigheid bezitten, maar wordt gaandeweg geleerd hoe zaken aangepakt worden. Motivatie en flexibiliteit zijn een voorwaarde Mag absoluut geen hoogtevrees hebben. No-nonsense en hands-on mentalitieit"




Zweet, vuile handen, stoer doen.... En ik heb hoogtevrees. Ik vind een huishoudtrap al doodeng.

Ze zoeken een mannetje. Laat ze rustig verder zoeken.

En ik ga mijn CV herzien.

Godverdomme!

Aftellen

Het is nu augustus.
Het ziekenhuis heeft gezegd dat ik in september geopereerd zal worden.
Dat is dus volgende maand.
Ik heb niet het gevoel dat het al bijna mijn beurt is.
Ik ben er aan gewend om te zijn hoe ik nu ben.
Is dat goed?

Ze zeggen dat je fit en uitgerust moet zijn voor zo'n zware ingreep.
Volgens mij is dat bij mij niet zo.
Ik ben veel te druk en ongedurig daarvoor.
Elke avond ben ik uitgeput.
Ik slaap elke nacht moeiteloos acht uur en dat doe ik als een blok.
En rond de middag ben ik alweer moe.
Soms zo moe dat ik spontaan begin te huilen.

Of is het allemaal gevolg van de spanning?
Wordt het allemaal beter na de operatie?
Alleen al daarom lijkt het me erg de moeite waard.
Ze zeggen dat je verandert,
dat er tussen je oren van alles op gang komt
als het achter de rug is.
Ik hoop heel erg dat ze gelijk hebben.

Nu probeer ik tot rust te komen.
Mezelf zo min mogelijk op te jagen.
Het lukt nog niet erg want er is altijd wel van alles te doen.
Nou las ik pas ergens dat zoiets typisch vrouwelijk is:
"A womans work is never done", of zoiets.
Wat lijkt het me makkelijk om een vent te zijn.

Ik heb het geprobeerd, maar het is niet gelukt.
Ik werd er doodongelukkig van.
Als ik genoeg zoop ging het best aardig.
Ik drink al drie jaar bijna geen alcohol meer.
Soms voor de gezelligheid en dan meteen de hele fles.
Ikke soms errug gesellie zijn, hoor!
Maar nu al ruim een maand helemaal niet meer.
Vanwege de operatie.

Kutoperatie!

Was het maar klaar.

Even geduld.....