Aftellen

Het is nu augustus.
Het ziekenhuis heeft gezegd dat ik in september geopereerd zal worden.
Dat is dus volgende maand.
Ik heb niet het gevoel dat het al bijna mijn beurt is.
Ik ben er aan gewend om te zijn hoe ik nu ben.
Is dat goed?

Ze zeggen dat je fit en uitgerust moet zijn voor zo'n zware ingreep.
Volgens mij is dat bij mij niet zo.
Ik ben veel te druk en ongedurig daarvoor.
Elke avond ben ik uitgeput.
Ik slaap elke nacht moeiteloos acht uur en dat doe ik als een blok.
En rond de middag ben ik alweer moe.
Soms zo moe dat ik spontaan begin te huilen.

Of is het allemaal gevolg van de spanning?
Wordt het allemaal beter na de operatie?
Alleen al daarom lijkt het me erg de moeite waard.
Ze zeggen dat je verandert,
dat er tussen je oren van alles op gang komt
als het achter de rug is.
Ik hoop heel erg dat ze gelijk hebben.

Nu probeer ik tot rust te komen.
Mezelf zo min mogelijk op te jagen.
Het lukt nog niet erg want er is altijd wel van alles te doen.
Nou las ik pas ergens dat zoiets typisch vrouwelijk is:
"A womans work is never done", of zoiets.
Wat lijkt het me makkelijk om een vent te zijn.

Ik heb het geprobeerd, maar het is niet gelukt.
Ik werd er doodongelukkig van.
Als ik genoeg zoop ging het best aardig.
Ik drink al drie jaar bijna geen alcohol meer.
Soms voor de gezelligheid en dan meteen de hele fles.
Ikke soms errug gesellie zijn, hoor!
Maar nu al ruim een maand helemaal niet meer.
Vanwege de operatie.

Kutoperatie!

Was het maar klaar.

Even geduld.....