Als je verhuist, kom je voor, tijdens en na de verhuizing heel veel dingen tegen die herinneringen oproepen. Dat maakt het soms moeilijk om jezelf te ontdoen van overbodige 'rommel' want veel onbenulligheidjes stellen weinig anders voor dan een verwijzing naar een herinnering. Het kost, afhankelijk van je eigen mentale gesteldheid, best veel moeite om de dingen los te maken van de emoties.
In feite ben ik al minstens vier jaar min of meer aan het verhuizen: Van het ene leven naar het andere.
In die jaren heb ik heel wat herinneringen los proberen te koppelen van materiële objecten. Soms was ik daar enorm radicaal in, andere keren veel te sentimenteel en soms was ik gewoon de kluts kwijt.
Nu ben ik zover dat ik bijna geen oude bezittingen meer over heb. Het is zoals in dat liedje: Freedom is just another word for nothing left to lose, of zoiets.
Maar dat maakt je leven soms ook leeg en eenzaam en als je de leegte wil vullen en de eenzaamheid wil delen, zodat ze verdwijnt, ontdek je dat herinneringen zonder spullen zichzelf hechten aan emoties.
Dat is mij de laatste tijd heel erg overkomen. Na de euforie van de bevrijding en de vreugde van de dromen die uitkomen voel ik eindelijk het verdriet en de pijn van alles wat (er) niet was.
Ik kan nu pas huilen om de tijd waarin ik zo intens ongelukkig was dat ik eigenlijk niet wilde (of kon?) leven.
Dat komt misschien ook omdat ik nu pas kan begrijpen waardoor ik zo ongelukkig was.
Ik moest het even allemaal op een rijtje krijgen. Het was te veel in één keer om er een simpel brokje blog van te kunnen maken.
Maar ik voel me niet zielig en triest, hoor. Hooguit moe, want ik heb vreselijk hard gewerkt en dat heel lang achter elkaar.
En ik weet niet hoe vaak ik nu zal bloggen, want ik wil niet stoppen met hard werken.
Het levert namelijk heel veel op.
ook wel geld.
Uiteindelijk.
Want ik wil nog een hele hoop,
wat gewoon te koop is
Voor geld.
