In al mijn blogs hoop ik te vermijden dat ik mensen noem.
Zelfs beschrijvingen van situaties, of verwijzingen naar gebeurtenissen waar anderen op een kwetsbare manier in terug te vinden zijn, vermijd ik zo goed mogelijk.
Dus ik blog heel weinig over mensen en bijna alleen over mensen die er niet zijn.
Maar er zijn wel mensen in mijn leven. Echte, levende mensen waar ik een boodschap aan heb.
Allerlei mensen die mij willen kennen op allerlei manieren.
Het hele spectrum van Bot Onbegrip tot Engelengeduld is om me heen aanwezig.
Dat dus allemaal voor mij. Ik word er haast verlegen van.
XX
zaterdag 20 augustus 2011
donderdag 18 augustus 2011
Anders
Ik plak al heel mijn leven op bijna dezelfde plek, ik heb nooit buiten het gebied gewoond wat nu gemeente Drimmelen en gemeente Breda heet.
Misschien heb ik nooit een goede reden of een geschikte kans gehad om er vandaan te trekken, of ik ben hier gewoon teveel aan gehecht, dat weet ik niet.
Ik ben wel vaak op pad geweest.
Een plek waar ik veel en graag naartoe ging, was Amsterdam.
Door omstandigheden, hield dat een paar jaar geleden op.
Ik ben nog wel regelmatig in Groot Amsterdam geweest, maar niet meer op de manier en op de plekken die ik bijna even goed kende als de binnenstad van Breda.
Ik hield vooral van de sfeer. Amsterdam was magisch, je trof er altijd mensen die het leven werkelijk kenden, die nergens van stonden te kijken en gewoon genoten van het hier en nu.
Vandaag was ik er weer, maar we zijn van elkaar vervreemd. Amsterdam was Amsterdam niet meer. Ik liep gewoon in een decor wat sprekend op die stad lijkt, maar de sfeer is er uit. De wijze glimlach op het gezicht van de oude dame is veranderd in een dommige grijns. Overal glimt Botox. Een belegen hoer die niet wil weten dat ze inmiddels te stram is om nog de gracieuze gebaren te maken die haar ooit de bedwelmende uitstraling gaven waar je verslaafd aan kon raken, verslaafd aan wilde raken.
Of ligt het aan mij? Ben ik de wereld anders gaan zien? Geloof ik niet meer in de dingen waar ik vroegen door werd meegesleept?
Ik heb me vandaag verbaasd. De drommen koopvee in de Kalverstraat die daar hetzelfde zullen vinden als in de winkelstraten van Alkmaar tot Zutphen: De winkelketens die 'goed genoeg' zijn en dus geen ruimte laten voor meer. De leuke winkeltjes eromheen zijn Exquize Boutiques geworden waar je vooral betaalt voor het gegeven: "Gekocht in Amsterdam".
De stad gedoogt geen toeristen meer, nee. De toeristen hebben zich de stad eigen gemaakt.
De Amsterdammer, zo hij nog bestaat, woont niet meer in zijn stad. Nee, de Amsterdammer bemant nu de attracties waar wij plattelanders nog steeds klakkeloos op af komen, maar we horen een hol geluid en ook al beweert men anders, dit komt niet uit dat diepe gat wat noord met zuid moet verbinden.........
Hoe dan ook; ik was vandaag in Amsterdam en ik heb me verbaasd en verwonderd over die stad die alles kent en waar alles kan, maar waar het nog steeds heel bijzonder is om een vrouw van bijna twee meter lang over straat te zien lopen. Ik heb gezichtsuitdrukkingen gezien die ik lang geleden hier in mijn landelijke Brabant had verwacht, maar nog nooit heb gekregen. Ik ben in een paar uur in een paar straten en een stukje van een park in Amsterdam vaker en dommer aangestaard dan in de afgelopen drie jaar in heel Breda, Tilburg, Oosterhout en omgeving bij elkaar. Zelfs de plat-Amsterdamse dialogen in de tram vielen stil omdat praten en staren niet samen schijnen te gaan.
Dus nog één keer voor al die Mokummers:
"De wereld eindigt niet bij de Utrechtse Brug; Ze begint daar!"
P.S.: Korrel zout. Maar dat begreep je al.
Misschien heb ik nooit een goede reden of een geschikte kans gehad om er vandaan te trekken, of ik ben hier gewoon teveel aan gehecht, dat weet ik niet.
Ik ben wel vaak op pad geweest.
Een plek waar ik veel en graag naartoe ging, was Amsterdam.
Door omstandigheden, hield dat een paar jaar geleden op.
Ik ben nog wel regelmatig in Groot Amsterdam geweest, maar niet meer op de manier en op de plekken die ik bijna even goed kende als de binnenstad van Breda.
Ik hield vooral van de sfeer. Amsterdam was magisch, je trof er altijd mensen die het leven werkelijk kenden, die nergens van stonden te kijken en gewoon genoten van het hier en nu.
Vandaag was ik er weer, maar we zijn van elkaar vervreemd. Amsterdam was Amsterdam niet meer. Ik liep gewoon in een decor wat sprekend op die stad lijkt, maar de sfeer is er uit. De wijze glimlach op het gezicht van de oude dame is veranderd in een dommige grijns. Overal glimt Botox. Een belegen hoer die niet wil weten dat ze inmiddels te stram is om nog de gracieuze gebaren te maken die haar ooit de bedwelmende uitstraling gaven waar je verslaafd aan kon raken, verslaafd aan wilde raken.
Of ligt het aan mij? Ben ik de wereld anders gaan zien? Geloof ik niet meer in de dingen waar ik vroegen door werd meegesleept?
Ik heb me vandaag verbaasd. De drommen koopvee in de Kalverstraat die daar hetzelfde zullen vinden als in de winkelstraten van Alkmaar tot Zutphen: De winkelketens die 'goed genoeg' zijn en dus geen ruimte laten voor meer. De leuke winkeltjes eromheen zijn Exquize Boutiques geworden waar je vooral betaalt voor het gegeven: "Gekocht in Amsterdam".
De stad gedoogt geen toeristen meer, nee. De toeristen hebben zich de stad eigen gemaakt.
De Amsterdammer, zo hij nog bestaat, woont niet meer in zijn stad. Nee, de Amsterdammer bemant nu de attracties waar wij plattelanders nog steeds klakkeloos op af komen, maar we horen een hol geluid en ook al beweert men anders, dit komt niet uit dat diepe gat wat noord met zuid moet verbinden.........
Hoe dan ook; ik was vandaag in Amsterdam en ik heb me verbaasd en verwonderd over die stad die alles kent en waar alles kan, maar waar het nog steeds heel bijzonder is om een vrouw van bijna twee meter lang over straat te zien lopen. Ik heb gezichtsuitdrukkingen gezien die ik lang geleden hier in mijn landelijke Brabant had verwacht, maar nog nooit heb gekregen. Ik ben in een paar uur in een paar straten en een stukje van een park in Amsterdam vaker en dommer aangestaard dan in de afgelopen drie jaar in heel Breda, Tilburg, Oosterhout en omgeving bij elkaar. Zelfs de plat-Amsterdamse dialogen in de tram vielen stil omdat praten en staren niet samen schijnen te gaan.
Dus nog één keer voor al die Mokummers:
"De wereld eindigt niet bij de Utrechtse Brug; Ze begint daar!"
P.S.: Korrel zout. Maar dat begreep je al.
dinsdag 16 augustus 2011
Sinterklaas, Kerstman, Kabouters, Elfjes, Feeën....
als kind leef je in een wereld vol geheimen en onbegrensde mogelijkheden.
Mijn kinderleven was er een waarin Feeën en Elfjes mochten bestaan.
Prachtige, vederlichte, bijna transparante wezens. Oneindig wijs.
In hun uiterlijk en gedrag Vrouwelijk tot het uiterste.
Ze waren alles wat ik niet had.
Ze bevonden zich vooral daar waar de lucht schoon en het licht helder was.
Maakt niet uit of het licht van de zon of het licht van de maan scheen.
De Feeën en de Elfjes waren daar waar ik graag was.
Ik weet niet of ze wel of niet bestaan.
De Kerstman en Sinterklaas bestaan niet,
dat hebben Pappa en Mamma zelf gezegd.
Maar mijn ijle vriendinnen?
Daarvan heeft niemand ooit bewezen dat ze niet echt bestaan.
Ik heb ook geen bewijs dat ze wel echt bestaan,
in elk geval niet het beeld wat ik in mijn fantasie van ze heb gevormd.
De plekken waar ik ze in gedachten bijna aan kan raken,
bestaan zonder meer.
Ik ben er vandaag nog geweest.
Nu ben ik weer innig verliefd op het leven,
heerlijk gevoel is dat.
En nu ik aan vandaag terugdenk, vraag ik me af
of mijn Fee me werkelijk heeft aangeraakt.
Ik heb haar heel lang geleden gevraagd
om mij te maken wie ik het liefst wil zijn.
En nu, een mensenleven later,
Is het bijna zover.
Het wonder is vindt plaats.
Als een rups die een vlinder mocht worden.
Ik heb er zelf voor gekozen om dat te doen.
Ik heb er heel hard voor gewerkt om dat te kunnen.
Maar had ik het durven doen als mijn Fee er niet was?
Het is een kwestie van geloof.
X
Mijn kinderleven was er een waarin Feeën en Elfjes mochten bestaan.
Prachtige, vederlichte, bijna transparante wezens. Oneindig wijs.
In hun uiterlijk en gedrag Vrouwelijk tot het uiterste.
Ze waren alles wat ik niet had.
Ze bevonden zich vooral daar waar de lucht schoon en het licht helder was.
Maakt niet uit of het licht van de zon of het licht van de maan scheen.
De Feeën en de Elfjes waren daar waar ik graag was.
Ik weet niet of ze wel of niet bestaan.
De Kerstman en Sinterklaas bestaan niet,
dat hebben Pappa en Mamma zelf gezegd.
Maar mijn ijle vriendinnen?
Daarvan heeft niemand ooit bewezen dat ze niet echt bestaan.
Ik heb ook geen bewijs dat ze wel echt bestaan,
in elk geval niet het beeld wat ik in mijn fantasie van ze heb gevormd.
De plekken waar ik ze in gedachten bijna aan kan raken,
bestaan zonder meer.
Ik ben er vandaag nog geweest.
Nu ben ik weer innig verliefd op het leven,
heerlijk gevoel is dat.
En nu ik aan vandaag terugdenk, vraag ik me af
of mijn Fee me werkelijk heeft aangeraakt.
Ik heb haar heel lang geleden gevraagd
om mij te maken wie ik het liefst wil zijn.
En nu, een mensenleven later,
Is het bijna zover.
Het wonder is vindt plaats.
Als een rups die een vlinder mocht worden.
Ik heb er zelf voor gekozen om dat te doen.
Ik heb er heel hard voor gewerkt om dat te kunnen.
Maar had ik het durven doen als mijn Fee er niet was?
Het is een kwestie van geloof.
X
maandag 15 augustus 2011
Miss Twiggy and me. Part II
Ze woont nu alweer een week of zes bij me - de tijd vliegt.
We zijn behoorlijk aan elkaar gewend. Bij mij is de routine van kattenbakken, genoeg voer, elke dag een 'blikje' en stipt om negen uur haar medicijn al een vast deel van mijn leven. En ach, als ik een keertje wat minder stipt ben, komt Twiggy zelf luid miauwend vertellen dat er iets aan de hand is.
Ze is een praatgrage poes. Als er bezoek komt stelt ze zichzelf luidkeels voor. Wanneer ze bij me op schoot wil schreeuwt ze moord en brand, zodra ze iets in de kattenbak heeft gelegd, komt ze dat met veel bombarie vertellen en soms mompelt ze zomaar dat ze me aardig vindt.
Ik was even bang dat ze 'bijzonder' zou zijn, maar dat is ze gelukkig niet. Ze is gewoon een lieve kat. Een echte huispoes. De stofzuiger heeft het druk met haar, ik moet zeggen: met d'r haar. Het zicht naar buiten is rueze belangrijk, dus gordijnen dicht is niet haar favoriet. Ze deel mijn leesfauteuil met me, de fleecedeken die opgevouwen op de bank ligt móet daar blijven liggen, anders voelt ze zich ontheemd als het mijn beurt is voor de fauteuil. Er ligt overdag een handdoek op het voeteneind van mijn bed en die is ook voor haar. Daar ligt ze zodra ze behoefte heeft aan (hele diepe) rust.
Andere katten vindt ze niks. Echt, helemaal niks. Zodra ze een kat door de tuin ziet lopen wordt ze razend. Dan heeft ze een staart die nog dikker is dan haar eigen bolle buik, ze puft als een blaasbalg en ze stompt de ruit haast met haar voorpoten uit de sponning.
De eerste keer vond ik het ronduit griezelig om haar zo tekeer te zien gaan. Ze is dan net een monster uit een griezelfilm. Maar ze laat zich gewoon oppakken en aaien, al blijft ze nog wel gespannen.
Verder bekijkt ze elke dag gezellig samen met me de mail en facebook, dan ligt ze heerlijk spinnend op schoot. Ze wil 's avonds voor het slapengaan heel graag dat ik nog wat ga lezen zodat ze nog een beetje kan kroelen.
Samen met mij pianospelen heeft ze opgegeven, want ze kan met haar kopjes mijn toonladders niet bijhouden en als zij met haar neusje een akkoord doorneemt op een plek waar ik net heen wil hebben we een botsing. Daar houdt ze niet van.
Ze houdt ook niet van mijn gitaar. Dat ding pikt mijn schoot helemaal in, krijgt alle aandacht van allebei mijn handen en dat ding gaat niet weg als ze vriendelijk edoch dringend vraagt of zij nou ook onderhand eens op schoot mag...
Ze vindt het ook erg leuk om de vloer van de douche droog te likken nadat ik me gewassen heb. Als ik een keer later ben met douchen gaat ze geduldig op haar rug naast het putje liggen wachten tot er ergens water vandaan komt.(om dan gillend weg te springen zodra ze nat wordt)
Ach, het best veel om op te noemen. Al die gewoontetjes en dingen die een kat doet. Het is niet te beschrijven wat je soms in die ogen leest. De ene keer zo brutaal, dan weer heel vriendelijk. Ze zeggen dat katten niet hechten aan mensen, maar ik geloof toch dat een huiskat het erg gezellig vindt om een mens om zich heen te hebben.
Die van mij wel, in elk geval.
Lieve, gekke, warme OesePoes! X
We zijn behoorlijk aan elkaar gewend. Bij mij is de routine van kattenbakken, genoeg voer, elke dag een 'blikje' en stipt om negen uur haar medicijn al een vast deel van mijn leven. En ach, als ik een keertje wat minder stipt ben, komt Twiggy zelf luid miauwend vertellen dat er iets aan de hand is.
Ze is een praatgrage poes. Als er bezoek komt stelt ze zichzelf luidkeels voor. Wanneer ze bij me op schoot wil schreeuwt ze moord en brand, zodra ze iets in de kattenbak heeft gelegd, komt ze dat met veel bombarie vertellen en soms mompelt ze zomaar dat ze me aardig vindt.
Ik was even bang dat ze 'bijzonder' zou zijn, maar dat is ze gelukkig niet. Ze is gewoon een lieve kat. Een echte huispoes. De stofzuiger heeft het druk met haar, ik moet zeggen: met d'r haar. Het zicht naar buiten is rueze belangrijk, dus gordijnen dicht is niet haar favoriet. Ze deel mijn leesfauteuil met me, de fleecedeken die opgevouwen op de bank ligt móet daar blijven liggen, anders voelt ze zich ontheemd als het mijn beurt is voor de fauteuil. Er ligt overdag een handdoek op het voeteneind van mijn bed en die is ook voor haar. Daar ligt ze zodra ze behoefte heeft aan (hele diepe) rust.
Andere katten vindt ze niks. Echt, helemaal niks. Zodra ze een kat door de tuin ziet lopen wordt ze razend. Dan heeft ze een staart die nog dikker is dan haar eigen bolle buik, ze puft als een blaasbalg en ze stompt de ruit haast met haar voorpoten uit de sponning.
De eerste keer vond ik het ronduit griezelig om haar zo tekeer te zien gaan. Ze is dan net een monster uit een griezelfilm. Maar ze laat zich gewoon oppakken en aaien, al blijft ze nog wel gespannen.
Verder bekijkt ze elke dag gezellig samen met me de mail en facebook, dan ligt ze heerlijk spinnend op schoot. Ze wil 's avonds voor het slapengaan heel graag dat ik nog wat ga lezen zodat ze nog een beetje kan kroelen.
Samen met mij pianospelen heeft ze opgegeven, want ze kan met haar kopjes mijn toonladders niet bijhouden en als zij met haar neusje een akkoord doorneemt op een plek waar ik net heen wil hebben we een botsing. Daar houdt ze niet van.
Ze houdt ook niet van mijn gitaar. Dat ding pikt mijn schoot helemaal in, krijgt alle aandacht van allebei mijn handen en dat ding gaat niet weg als ze vriendelijk edoch dringend vraagt of zij nou ook onderhand eens op schoot mag...
Ze vindt het ook erg leuk om de vloer van de douche droog te likken nadat ik me gewassen heb. Als ik een keer later ben met douchen gaat ze geduldig op haar rug naast het putje liggen wachten tot er ergens water vandaan komt.(om dan gillend weg te springen zodra ze nat wordt)
Ach, het best veel om op te noemen. Al die gewoontetjes en dingen die een kat doet. Het is niet te beschrijven wat je soms in die ogen leest. De ene keer zo brutaal, dan weer heel vriendelijk. Ze zeggen dat katten niet hechten aan mensen, maar ik geloof toch dat een huiskat het erg gezellig vindt om een mens om zich heen te hebben.
Die van mij wel, in elk geval.
Lieve, gekke, warme OesePoes! X
Abonneren op:
Reacties (Atom)