Euhmmmmmmm .. ?

Ik denk dat ik vandaag mijn blog maar een keertje oversla.
G*tsamme, wat ben ik moe.......
Vanmorgen al om 6 uur wakker, voor de middag de badkamer helemaal blinkend gepoetst, m'n hele hutje gestofzuigd, zo hevig dat de stofzuiger min of meer in tweeën gebroken is (heeft iemand toevallig een goede stofzuiger over?) en de achtertuin flink onder handen genomen.

Nee, ik ben niet zwanger....

De meneer van hierachter gaf me tussendoor nog een reden om binnenkort maar eens topless te gaan zonnen: Hij noemt mij buurman...
Waar haalt 'ie het vandaan, zeg?! 
Maar ik vind nu dat ik nog meer tijd in mijn stemoefeningen moet steken. En bewegingsles gaan nemen, en baard epileren. Weet ik veel. 


Vanmiddag niet veel gedaan; op internet gezocht naar een nieuwe stofzuiger.
Wat zijn die dingen dúúr..... Meer dan 300 euri en dan heb je er één die alleen maar kan stofzuigen.
Hoeveel zou zo'n ding wel niet mogen kosten als je er ook mee kan SMS-en en diepvriesmaaltijden opwarmen?


Maar bij de kijkshop zag ik een hele schattige rode voor 29 €uro zoveel. Die had ook geen magnetron of tomtom aan boord maar kan, naar men zegt, wel stofzuigen.


Ik was vanaaf eigenlijk van plan om een film te kijken, maar dat kwam er niet van. Kweet eigenlijk niet waarom; gitaarspelen heb ik al voor het eten gedaan (ik kan al bijna het hele intro van 'nothing else matters' !!!). Voor en na het eten uuuren zitten stemzoeken, ik ben het namelijk een beetje kwijt. (O, tuu'k; daarom geen tijd voor een film...)
Gelukkig is maandag mijn logopediste er weer, kan ik bij haar uithuilen omdat ik niet meer weet hoe ik moet praten. 
Stom hè?


Verder moest ik nog zeggen dat AH heel, heel, heel erg lekkere sperzieboontjes heeft. 
Yummie.
En morgen eet ik ze weer. 
Yummie
Nu ga ik douchen en dan heerlijk slapen!


Yummie!!

Bozig

Ik heb vandaag gekeken naar 'achter de voordeur', naar Helene. Nou vraag ik me af, waarom wij Transmensen altijd zo zieligjes uitgelicht worden. Is dat goed voor de kijkcijfers ofzo? Of wilde ze het zelf op deze manier? Waarom kon ze niet uitleggen dat haar leven nu beter is dan eerst? Is haar leven wel beter?

Ze kwam over als een zielige voorheen-man die nu met een schoenen-fetish als vrouw leeft en buiten die schoenen heeft ze eigenlijk niks meer. Haar kinderen willen haar niet meer zien en de buren kennen haar niet eens.

Misschien is het gewoon niet erg verstandig om je verhaal voor de camera te doen, want na de montage blijft alleen dat over wat de regisseur mooi vindt en je eigen boodschap is er vaak uitgeknipt. 

Ik word er een beetje bozig van. Zul je zien dat iedereen die naar de NCRV heeft gekeken mij nog meer zieligheid toedicht dan al was. Ze zullen nog vaker 'hij' tegen me zeggen, want dat doen 'ze' op TV immers ook. 

Ik ga toch maar een boek schrijven. Een boek wat vooral leuk is om te lezen. Een boek waar mensen het gevoel door krijgen dat ze me kennen, ze zullen trots op dat gevoel zijn, omdat ik vertel wat een leuke, interessante meid ik ben; iemand om vrolijk van te worden.

Maar dan moet ik eerst nog de zwaarte van het verleden verwerken. Ik voel me de afgelopen dagen soms heel erg boos en verdrietig. Om wat ik in mijn poging-tot-mannenleven heb meegemaakt maar ook om wat m'n kinderen allemaal hebben moeten beleven. Arme lieverds. 

Gelukkig houden ze nog steeds even veel van mij als ik van hen. Of misschien nog wel meer.. ?

Dat moeten we binnenkort maar eens vieren!!

Kijken

Soms is het erg jammer als je een ander niet zo vaak ziet. Dan is er zoveel te vertellen dat je de ander veel te weinig kans geeft om zijn of haar verhaal te doen. Misschien een reden te meer om mijn verhaal op te schrijven? Kan iedereen (over) mij lezen zoveel hem of haar van pas komt en dan rustig reageren. Is dat een optie? Dan klets ik misschien wat minder en geef ik de ander ook de kans om te praten.

Of zou ik dan helemaal alleen hier zitten, dag in dag uit zonder dat er iemand aanbelt. Iedereen weet immers al wat er hier speelt. De deur wordt nu niet echt platgelopen, maar wat er binnen komt vallen, is me erg dierbaar, erg welkom. Glimlach op mijn lippen, voldane zucht als ik de dag overdenk.....

Maar heb ik nog iets aan deze dag toe te voegen? Ach, dat kan natuurlijk altijd. Ligt aan wat je zoekt.
Misschien morgen weer een verhaal? Ik zag net op internet iets over een televisieprogramma waarin een mevrouw die vroeger meneer was, aan bod komt. Wat voor verhaal heeft zij te vertellen? Ik zag in de aankondiging iets staan over 'een hoge prijs moeten betalen'. Wordt het dan een verhaal over een zielig mens met een moeizaam verleden, of zien we een interessant persoon met een boeiend verhaal? Hoe zal mijn verhaal uiteindelijk worden, ook iets minder vrolijks met hoge prijzen of juist iets moois wat vol wonderlijke momenten zit? Moet ik later ook op televisie?

Ik ben er weleens huiverig voor, ik 'ken' de televisie toch wel een beetje van binnen uit. Ze willen altijd drama en spektakel om het publiek ter wille te zijn. De pure waarheid wordt daarbij nog wel eens buiten het beeldkader gehouden. Ik vraag me ook steeds af wat de mensen die zichzelf zo graag op de buis willen (laten) zien toe proberen te voegen aan de zin van hun leven. Denkt zo'n mevrouw die háár verhaal vertelt dat ze daarmee meer begrip kweekt bij de mensen die mij tegenkomen?
Zou dat echt kunnen in amper zeven minuten?

Misschien is een Blog een goed alternatief voor televisieroem, een andere manier om 'ontdekt' te worden. Zou ik uiteindelijk gewoon zijn gaan bloggen omdat ik stiekem beroemd wil worden?
Ik hou het er zelf op dat ik graag dingen vertel aan mensen. Meer dan ik kwijt zou kunnen in zeven minuten en dertien seconden op Nederland weet-ik-het. Uiteindelijk past in zoveel tijd amper meer dan een hap vermaak en een slok drama: "Doorrijden tot het eerste raampje, daar kunt U afrekenen. Bij het tweede raampje ontvangt U Uw bestelling."
En verder gaan ze weer, op naar de volgende anonieme mens die je een paar tellen bezig probeert te houden met iets wat hij of zij belangrijk genoeg vindt om zendtijd mee te vullen.

Zal ik er wel naar kijken? Ik heb geen televisie. Ik kijk op internet ook vrijwel nergens naar; soms een plukje nieuws maar dat voegt weinig of niks toe aan de berichten die de radio steeds vertelt.
Ik heb de tijd die het kost om naar de kijkdoos te turen volgestopt met dingen die me beter bevallen.
Uitzendinggemist punt NL is allang niet meer nodig om nog af te kicken.

Als ik al een paar minuten hier en daar kan winnen, wil ik meer tijd besteden aan mensen die ik graag live ontmoet.
En dan die tijd goed besteden. Geen dingen vertellen die ik al heb geblogd.
Eindelijk de zin van de Blog ontdekt.
Eens zien of ik dat waar ga maken.

Deftige Dame

Vroeger, toen ik nog een klein mensje was op een nog kleiner dorp, had ik zo mijn ideeën over dingen die op ons dorp niet voor kwamen of voor leken te komen.
Ik weet niet alle voorbeelden meer, maar ik weet nog wel dat Migraine naar mijn kinderlijke idee een soort aanstelleritis voor Deftige Dames was.
Een aantal jaar later, wijzer en milder geworden, was migraine "gewoon een duur woord voor een beetje hoofdpijn".

Pas toen ik bijna veertig was, leerde ik op een congres van hersenspecialisten wat migraine werkelijk is. Het bleek een kwaal te zijn waar ik zelf al sinds mijn twaalfde aan lijd. Ik herinner me niet alle aanvallen meer, dat is ondoenlijk, het waren er namelijk best veel. Ik weet wel, dat ze jarenlang heviger en griezeliger werden. Ik ben bang geweest dat ik blind zou blijven of dat ik nooit meer verstaanbaar zou kunnen praten. Ik heb meer dan eens in stilte gesmeekt dat iemand mijn hoofd af wilde hakken om een einde te maken aan die afschuwelijke 'trip' die steevast eindigde in een hoofd vol kokend lood wat meer dan een dag zo zou blijven.

Sinds een jaar of wat zijn de aanvallen niet minder vaak, maar wel minder hevig. Ik hoef niet meer de hele achtbaan door, die steevast begon met een ongewoon helder en kalm gemoed, daarna een 'gruizig' gevoel overal in mijn hoofd en, zodra ik niet meer scherp kon zien, de werkelijk start van de ellende.

De wereld werd een caleidoscoop. Dingen recht voor me werden onzichtbaar, of waren zichtbaar als snippers van de wekelijkheid. Dat verschijnsel duurde soms wel een uur. Daarna sloegen mijn andere zintuigen op hol. Allerlei plekken op mijn lijf werden gevoelloos of vingers voelden aan alsof ik ze gebogen had, terwijl ik wíst dat ze gestrekt waren. Ik nam geuren waar die er niet konden zijn of die waarschijnlijk niet eens bestaan, hevig en indringend. Misselijkmakend. Ik proefde vaak metaal en er waren geluiden die uit mijn herinnering opdoken en opeens oorverdovend hard door mijn hoofd schetterden. Het gebeurde ook wel dat een woord of een enkel geluidje eindeloos na bleef echoën. Spreken durfde ik vaak niet, want ik wist niet of ik nog controle had over mijn spraak. Ik wist niet of ik nog verstaanbaar kon spreken, ik had ook geen idee of de woorden die ik bedacht ook daadwerkelijk uit mijn mond kwamen.

Het gevoel van dit alles samen, kan ik misschien het best omschrijven alsof mijn lichaam tegen mijn ziel in opstand kwam. Het eindigde altijd met braken. Eindeloze misselijkheid, samentrekkende krampen in mijn middenrif, zo hevig dat ik verbaasd was, dat er nooit iets in mijn binnenste is stukgegaan.

Daarna kwam de hoofdpijn, een hoofd vol kokend lood. Alles in mijn hoofd deed zeer: Mijn ogen, mijn oogkassen. Het beentje in mijn neus, mijn kaken. Het voelde dan alsof ik keihard met mijn gezicht tegen een ijzeren deur aan was gelopen. Ik was dan ook moe, onbeschrijflijk moe. Het voelde niet alsof m'n batterijen weer opgeladen moesten worden, mijn batterijen waren dan helemaal weg, er was niks meer.

Dan sliep ik twee dagen heel onrustig maar tegelijkertijd erg diep. Steeds als ik even wakker werd, had ik geen idee van tijd of plaats.

Na twee dagen was ik 'klaar'. Ik had dan honger en verlangde ernaar weer van het leven te proeven. Dat gebeurde altijd tegen da avond. Ik voelde me dan een soort schipbreukeling of iemand die een ander soort ramp had overleefd. Na twee dagen zonder eten of drinken ben je behoorlijk licht in je hoofd en slap in je knieën, maar na een bord eten en een nacht normale slaap, ging het leven weer gewoon verder.

Dit soort hevige aanvallen komt al een paar jaar niet meer voor. De laatste tijd zijn het hooguit flarden van wat ik allemaal beschreef en het duurt altijd minder dan een dag.

Vandaag was het weer eens zo ver. de sterkste aanval in tijden. Meteen na het opstaan voelde ik me al zwaar, letterlijk alsof al mijn lichaamsdelen verzwaard waren. Geestelijk was het hetzelfde laken een pak. De lichtheid en blijheid van gisteren waren er nog wel, maar er lag een dikke deken bovenop. Ik had geen fut om dingen te doen. Geen stemoefeningen, niet de computer aanzetten, niet eens de radio aan. Ik heb wel ontbeten en me gedoucht, maar tot de lunch gewoon doelloos in mijn stoel gezeten, malend over dingen uit mijn verleden. Na de lunch ben ik daar weer mee verder gegaan en opeens merkte ik aan mijn ogen dat het mis was. Toen even later de geluiden van buiten steeds luider en feller leken te worden, besloot ik om maar in bed te kruipen. Ik had het vreselijk koud en voelde me moe. Ik was verslagen, over en uit. Ik kon weinig anders meer doen dan huilen en dat hielp. Alle rare geluiden en beelden in mijn hoofd trokken weg en ik ben in slaap gevallen. Ik heb bijna een uur geslapen, daarna mezelf verwend met een kop koffie en een cracker met jam. Daarna wist ik mezelf ertoe te zetten om naar de apotheek te fietsen en op het dorp een boodschapje te doen. Ik vond het een feest om buiten te zijn met de wind door mijn haar en de zon op mijn wangen.

Daarna heb ik voor mezelf gekookt, gegeten en weer naar bed gegaan. Na een half uurtje ben ik weer opgestaan. De afwas is gedaan, ik heb nog wat mailtjes verstuurd, geld overgemaakt naar de deurwaarder en nu ben ik aan het bloggen. Ik voel me licht in mijn hoofd maar ik ben niet misselijk. Hier en daar heb ik een drukkend gevoel op of in mijn schedel en ik voel me niet fit, maar inmiddels weer wel licht en blij met mezelf en hoe ik leef.

Ik heb vastgesteld dat mijn migraine doorgaans opkomt na een periode van inspanning. Dat kan lichamelijk zijn, maar een geestelijke oorzaak is eigenlijk standaard. Deze keer begrijp ik heel goed welke last(en) ik de voorbije weken zoal op mijn schoudertjes gehad heb. Ik hoop dat vandaag een beetje geholpen heeft de dingen die ik kwijt wil ook werkelijk kwijt te raken.

De aanstelleritis mag me voortaan bespaard blijven.
Er zijn immers nog veel meer dingen die een dame deftig maken.

Dagelijkse kost,

Slaap kindje slaap is al drie keer helemaal van voor naar achter gezongen met een extra lange solo van het schaap. Klaas Vaak is even weg om zijn kruiwagen opnieuw te vullen met slaapzand, maar ik móet en ik zál nog even bloggen. Electronisch dagboek vol zelfcensuur wat de Prins op het Witte Paard naar mijn stulpje moet lokken. Langs deze weg hoop ik het pad naar het eind van de regenboog te vinden en natuurlijk ook behoorlijk leuk om te doen. Scheelt me heel veel mailen en wachten op een retourmailtje, met alle vertwijfeling die dan weer groeit: "Ze houden niet meer van me. Ze snappen vast niet dat die ene rotopmerking sarcasties bedoeld was... "

Of gewoon even aan de wereld melden dat ik me, sinds de belastingaangifte verstuurd is, weer zo licht als een veertje voel, vrij als een vogel en ik zou wel kunnen zingen van blijdschap. Dat laatste dan pas na een heleboel uitvoerige zanglessen en oefenen onder dwang. Vorige maand heb ik nog een keertje vlak voor het slapen gaan 'Slaap kindje slaap' meegezongen, waarop één van de Elfjes urenlang sprakeloos op het voeteneind van mijn bed heeft gezeten. Tegen dat het licht werd fluisterde ze: "De wonderen zijn echt de wereld nog niet uit. Jij zingt noten die sinds het ontstaan van de wereld nog nooit gezongen zijn."
"Zo mooi?" vroeg ik.
"Nee. Zo vals!" En sindsdien heb ik het lieve Elfje niet meer gezien.

Ik had vandaag een hele fijne dag en dat ondanks een brief van een deurwaarder waar ik echt, letterlijk van ben geschrokken. In een vlaag van ongekende dapperheid (voor mijn doen) was ik ze al aan het bellen voordat ik de brief helemaal gelezen had, ben ik met hun hele massief eikenhouten deur bij ze binnengevallen en was de hele boel in no time geregeld. Daarna wilde ik mijn overwinning gaan vieren met een lekker vers bakkie thee en ik stond opeens te trillen op mijn benen en tranen met tuiten te huilen naast de theepot. Niet omdat de theepot zo lelijk is, maar echt de schrik in de benen van die brief.

Na de thee ben ik nog verder op oorlogspad gegaan met de HEMA als slachtoffer. Ik heb daar een maand of vier geleden een spaarlamp gekocht, en wel die ene die een poosje geleden de stroom uit liet vallen...
Vroeger zou ik stilzwijgend een nieuw lampje hebben gekocht. Nu heb ik de aankoopbon opgezocht en ben ik naar de winkel gefietst om een nieuw exemplaar te eisen. Dat laatste hoefde niet eens. De dame die me hielp vond ook dat het lampje veel te kort geleefd had voor z'n geld, dus nu zit ik weer knus onder mijn leeslamp en niet in de felle spotlights omdat ik alleen maar reserve lampjes heb die tien tot drieduizend keer zo fel zijn als deze. En het heeft me lekker geen cent gekost. Pûh!!

Vanavond mocht ik nog even wat ongewenste beharing weg laten schroeien. Dit was de eerste keer zo laat op de dag en nu weet ik zeker dat de pijngrens in de loop van de dag omlaag gaat. Voortaan toch maar vóór het ontbijt afspreken?

Dan moet ik nu snel naar bed, anders wordt het brunch.........

Winkelen

Het schijnt vrouwen eigen te zijn dat er te pas en te onpas geshopt moet worden. Gaten in handen, en dat soort dingen meer.
Als ik die verhalen hoor, twijfel ik weleens over mezelf. Ik kan namelijk prima overleven als ik wekenlang niet in de stad kom. Om het nóg erger te maken, lukt het me zelfs om uren door de winkelstraten te lopen, winkel in, winkel uit en dan helemaal niets te kopen. Zelfs geen lipstick of oorhangers van de HEMA. Echt niks.

Aan de andere kant, het is toch wel een vaardigheid die je moet bijhouden. De hele zomer ben ik niet de stad in geweest. Te warm, te druk, geen geld: Geen stad.
Vandaag was ik bijna een kat in een vreemd pakhuis. Vol verwondering over de kleuren, de stoffen. Soms niet eens in staat om te bepalen of dat... **??? in het rek nou een top of een rok moest zijn.

Ik ben de feeling kwijt. Het was vandaag ook te warm om kleren te passen. Het is al zo'n ramp om in een krap pashokje te ontdekken dat dat leuke ding wat je net gevonden hebt, eigenlijk te klein is, als je dan ook nog plakkerig en bezweet bent, heb je helemáál het gevoel dat je jezelf op probeert te knopen. Dus nu weet ik niet wat tegenwoordig leuk-voor-Carine is, want niet kunnen onderzoeken.
Volgende week weer eens proberen, dan maar? Of wordt het dan nog warmer?

Wat in elk geval goed gelukt is: Mijn bril is weer als nieuw. Netjes rechtgemaakt, de schroefjes aangedraaid en blinkend gepoetst. Dankjewel brillenwinkel.

De belastingaangifte over vorig jaar is ook klaar. Het moeilijkst was het om de gegevens te verzamelen. Ik moest allemaal documenten doorspitten die verwijzen naar gebeurtenissen die me, achteraf nog steeds, behoorlijk door de ziel snijden.
Het heeft me echt moeite gekost om de paperassen heel zakelijk te ordenen en niet met een brok in mijn keel bij die meneer die vandaag alles voor me heeft ingevuld, binnen te komen.
Maar het is achter de rug, de belastingdienst gaat ermee aan de gang en misschien krijg ik zelfs nog wat terug.

Kan ik lekker gaan shoppen ;)

Weekend weer voorbij...

Vind ik het erg dat het weekend voorbij is?
Neuhh....  Er komt er vast nog wel één, denk ik.

Deze week eerst maar eens wat dingen afhandelen waar ik tegenaan zit te hikken, want hoe langer dat allemaal blijft liggen, hoe meer het aan me gaat trekken en dan lukt stemmen niet meer. Vals kreng zijn is niet echt mijn ambitie.

Buiten spelen vandaag was minder spectaculair dan het in theorie had kunnen zijn. Van huis weg fietsen was een koud kunstje. Wind mee maakt het leven een fluitje van een cent. Hoe hard die wind in feite was, merkte ik na een kwartier ongeveer, toen ik even een klein stukje de andere kant op ging. Het waaide best hard. Nou, erg hard eigenlijk wel. Dus maar weer terug richting huis gegaan. Zodoende ben ik niet helemaal tot Pannehoef geweest, waar ik me al een wandelingetje had bedacht. Dat bewaar ik dan maar voor later.

Ik zat me op de terugweg nog even af te vragen of ik er spijt van zou moeten hebben dat ik niet de stad in was gefietst, toen ik door een stel van die Grote, Dikke Brommers werd ingehaald. Ik wist meteen dat ik géén spijt had van niet naar de stad: Het was vandaag namelijk Harley-dag. Een meisje als ik met een baard van een dag of drie tussen al die stoere bikers en wat dies meer zij? Ik wil het niet weten.
Misschien had ik wel reuze sjans gehad. Volgend jaar maar es kijken hoe leuk ik ben.
Misschien.....

Verder ging het gewoon zijn gangetje. Ik begin weer te leren hoe een zondag dient te zijn. Lekker loom, lamlendig zelfs. Geen dag voor constructieve bezigheden. Lekker ergens zitten mijmeren over de zin van het mijmeren over de zin van het leven. Of gewoon constateren dat je verlangt naar de herfst.
Ik ben niet gek.. !!

Nee, echt; al weken geleden zag ik de stad steeds voor me met de bomen in geel-goud-bruin. Geur van regen in de lucht. Al redelijk vroeg donker. Knus in mijn huisje. Boswandelingen in soppende schoenen.
Zulke dingen. Misschien ga ik dan ook taarten bakken om de sfeer in huis nog wat warmer en zoeter te maken.

Moet ik nog wel mensen vinden die ze voor me op willen eten.