Kijken

Soms is het erg jammer als je een ander niet zo vaak ziet. Dan is er zoveel te vertellen dat je de ander veel te weinig kans geeft om zijn of haar verhaal te doen. Misschien een reden te meer om mijn verhaal op te schrijven? Kan iedereen (over) mij lezen zoveel hem of haar van pas komt en dan rustig reageren. Is dat een optie? Dan klets ik misschien wat minder en geef ik de ander ook de kans om te praten.

Of zou ik dan helemaal alleen hier zitten, dag in dag uit zonder dat er iemand aanbelt. Iedereen weet immers al wat er hier speelt. De deur wordt nu niet echt platgelopen, maar wat er binnen komt vallen, is me erg dierbaar, erg welkom. Glimlach op mijn lippen, voldane zucht als ik de dag overdenk.....

Maar heb ik nog iets aan deze dag toe te voegen? Ach, dat kan natuurlijk altijd. Ligt aan wat je zoekt.
Misschien morgen weer een verhaal? Ik zag net op internet iets over een televisieprogramma waarin een mevrouw die vroeger meneer was, aan bod komt. Wat voor verhaal heeft zij te vertellen? Ik zag in de aankondiging iets staan over 'een hoge prijs moeten betalen'. Wordt het dan een verhaal over een zielig mens met een moeizaam verleden, of zien we een interessant persoon met een boeiend verhaal? Hoe zal mijn verhaal uiteindelijk worden, ook iets minder vrolijks met hoge prijzen of juist iets moois wat vol wonderlijke momenten zit? Moet ik later ook op televisie?

Ik ben er weleens huiverig voor, ik 'ken' de televisie toch wel een beetje van binnen uit. Ze willen altijd drama en spektakel om het publiek ter wille te zijn. De pure waarheid wordt daarbij nog wel eens buiten het beeldkader gehouden. Ik vraag me ook steeds af wat de mensen die zichzelf zo graag op de buis willen (laten) zien toe proberen te voegen aan de zin van hun leven. Denkt zo'n mevrouw die háár verhaal vertelt dat ze daarmee meer begrip kweekt bij de mensen die mij tegenkomen?
Zou dat echt kunnen in amper zeven minuten?

Misschien is een Blog een goed alternatief voor televisieroem, een andere manier om 'ontdekt' te worden. Zou ik uiteindelijk gewoon zijn gaan bloggen omdat ik stiekem beroemd wil worden?
Ik hou het er zelf op dat ik graag dingen vertel aan mensen. Meer dan ik kwijt zou kunnen in zeven minuten en dertien seconden op Nederland weet-ik-het. Uiteindelijk past in zoveel tijd amper meer dan een hap vermaak en een slok drama: "Doorrijden tot het eerste raampje, daar kunt U afrekenen. Bij het tweede raampje ontvangt U Uw bestelling."
En verder gaan ze weer, op naar de volgende anonieme mens die je een paar tellen bezig probeert te houden met iets wat hij of zij belangrijk genoeg vindt om zendtijd mee te vullen.

Zal ik er wel naar kijken? Ik heb geen televisie. Ik kijk op internet ook vrijwel nergens naar; soms een plukje nieuws maar dat voegt weinig of niks toe aan de berichten die de radio steeds vertelt.
Ik heb de tijd die het kost om naar de kijkdoos te turen volgestopt met dingen die me beter bevallen.
Uitzendinggemist punt NL is allang niet meer nodig om nog af te kicken.

Als ik al een paar minuten hier en daar kan winnen, wil ik meer tijd besteden aan mensen die ik graag live ontmoet.
En dan die tijd goed besteden. Geen dingen vertellen die ik al heb geblogd.
Eindelijk de zin van de Blog ontdekt.
Eens zien of ik dat waar ga maken.