zeven vleermuizen en een vrolijk spookje.

Dit is het verhaal van lange reizen die ik maakte en vreemde plekken die ik zag:

Ooit dacht ik dat het niet zo moeilijk hoefde te zijn om een beroemd artiest te kunnen worden. Misschien deed ik er te makkelijk over, of was ik te verlegen om in de spotlights te staan, maar wat ook de reden was, ik werd geen beroemd artiest, maar ik kwam er wel vreselijk dichtbij.

En wat waren er opeens een boel beroemde artiesten en wat kwam ik ze op vreemde plaatsen tegen!
Ik heb dertien gevangenissen bezocht en in elke bajes stond een man met een hoed en een gitaar samen met drie vrienden de blues te spelen. Zelfs in de sjiekste concertzaal van het land stond die man met die hoed, die gitaar en die vrienden om Bach, Mozart, Debussy en vele anderen te trakteren op de blues.

Later trof ik iemand die sex&drugs&rock'n'roll bij elkaar wist te mixen tot veel meer dan de som der delen. Deze man was geen sterveling; hij was een fenomeen. Letterlijk onsterfelijk, weet ik nu. Voor hem en door hem heb ik heel Nederland, Duitsland en België doorkruist, alsof ik op zoek was naar iets wat niet voor iedereen zomaar te vinden is. Op de dag dat hij onsterfelijk werd, mocht ik hem dragen.

Ik kwam ook op een plek waar wel honderdduizend mensen naar hele beroemde sterren kwamen kijken en luisteren en ik mocht daar de instrumenten van die hele beroemde sterren het podium op- en af sjouwen.

Nog later zocht ik rust en hoopte die te vonden in het wonderlijke duister van het Theater.
Daar vond ik ballet, Shakespeare, Sprookjes, Muziek op instrumenten zonder snoer en nog veel meer grote en kleine wonderen.

Al die tijd en op al die plekken kwam ik heel vaak zeven vleermuizen en een vrolijk spookje tegen. Die hielpen me met sjouwen en de weg zoeken en plezier maken en nog veel meer.

Toen werd ik ziek en de vleermuizen en het spookje raakten buiten beeld. Ik dacht heel vaak dat ik misschien iets verkeerd had gedaan.
Veel later ben ik ze voorzichtig gaan zoeken en ik kwam ze pardoes weer tegen.
"Vinden jullie het niet erg dat ik nu helemaal anders ben dan toen?" vroeg ik een beetje bang.
"Nee, hoor", zeiden ze als uit één mond.
en nou ben ik zo blij als twee kindjes !!!!

Schaapjes tellen

Oftewel: Slaap ik nou nog niet?
Nee. En ik heb besloten om deze nacht ook zo mogelijk over te slaan.
Ik ben helemaal van slag. Misschien toch aan het puberen?
Ja dat heb ik dan weer. Normaliter is een vrouw van mijn leeftijd helemaal into de overgang.
Not me!!!!

Ja, nee. Ik moet effe ergens doorheen en dan krijg je dat. Ik heb nou wel een gainog idee. Vroeger had je op de Duitsche televisie nachts altijd van die gaat-nergens-over dingen: Hele nacht commentaarloos gedreutel. Camera in een auto die doelloos door de Heimat toerde. Camera voorin een trein die van A naar XYZ onderweg was. en nog zo wat.
Nou had ik dus verzonnen om tussen 02:00 en 07:00uur (noem maar iets) beelden van schapen uit te zenden.
Om te tellen, als je me begrijpt. Zou dit idee voor mij een stel schapen op het droge kunnen krijgen? (niet jatten!!)

Soms krijg ik wel vaker ideeën op dagen als deze. Maar nou lijkt het even niet zo. Vandaag misschien iets te druk zitten faceboeken. Zoiets is heel gek om te doen als je meer dan eens in je leven zomaar pardoes uit een netwerk bent gestapt. Het doet iets vreemds met de tijd, want al die mensen van zoveel jaar geleden bestaan nog. Het netwerk waar je ze van kent is ook nog behoorlijk intact. Hullie leven hun leven nog steeds verder, dus ze bestaan allemaal in het nu, maar toch is de hele bende bij elkaar typisch en volslagen 'vroeger' voor mij.

Het is bijna alsof ik deze of gene gewoon op zou kunnen bellen om de draad weer op te pakken. Maar dat doe'k lekker niet. Sommige dingen zijn teveel veranderd. Sommige draden moest ik absoluut loslaten om verder te kunnen. Misschien later, als ik oud & nieuw goed uit de war kan houden.

Een nacht niet slapen hoort bijvoorbeeld ook wel erg bij oud. Hopelijk is dit de laatste. Er is immers geen reden meer om me te verbergen voor de dag. Al moet ik zeggen dat het wel zijn charme heeft. Zitten schrijven met een hele rustige Pat Metheny erbij. Is dat erg? Daarnet stond Die Zauberflöte nog op. Dat vond ik vroeger nog veel erger.
Ja, ouder worden heeft me aardig verpest. ik rook bijvoorbeeld alweer vier jaar niet meer. Cold Turkey gestopt. Dat is helemaal niet knap, dat is geloven in een goede reden. Dat krijg je ook bij het ouder worden: Idealen en overtuigingen wisselen van plek, krijgen concurrentie van dingen als verplichtingen en veranderende inzichten. De behoefte om ook eens serieus aan jezelf te denken en de constatering dat altijd jong blijven toch wel erg zwaar wordt na verloop van tijd.

Maar ik zou nou ook goed kunnen stoppen met roken: Geert Wilders en hoe-heet-dat-mormel-ook-weer van de VVD willen het roken in de kleine cafés weer gaan toestaan.
Dan laat het zich wel raden wat er in die kroegen gemiddeld aan de ene kant van een sigaret hangt. Daar wil je toch no-way bij horen?
Het was voor mij in elk geval vier jaar geleden een heel sterk argument om niet-roker te worden: Goed kijken naar de verstokte rokers die tien tot twintig jaar ouder zijn dan ik. In mijn ogen waren het hele vieze, treurige oude griezels. Zo wilde ik echt niet worden. Zodoende.

Inmiddels is het alweer bijna tijd voor de laatste midnight-snack. Wat zal ik doen? Iets gezonds? Rauwe bloemkool en een kopje groene thee? Eitje in de pan met iets bouillon-achtigs? Mokje koffie is natuurlijk niet te versmaden op tijden als deze. Laat ik daar maar eens mee beginnen. Dan licht uit en gordijnen open om de wereld licht te zien worden. Radio 1 erbij aan. Dan hoort de rest van de wereld er ook helemaal bij.

Ik improviseer wel wat. Samen met Pat Metheny.

Wilde Mossels

Vandaag heb ik een soort van gespijbeld. Voor mijn gevoel tenminste. Als ik er nog eens goed over nadenk, is eigenlijk alleen gitaarspelen er tot nu toe helemaal bij ingeschoten. Maar ik heb wel het gevoel dat ik deze dag eigenlijk geen moer heb uitgevoerd. Lang geslapen, dat is: Tot na elven en vervolgens pas rond één uur in de kleren en verder alles tempo doeloe.

Ik heb overigens een nieuw vriendje. Hij is groen, kan vreeeselijk goed springen en vraagt of hij verkering mag met mijn ploetertje.... (als 'ie maar niet in mijn bed kruipt.. ieuwww)

Maar wel zo'n 'vandaag even niks' dag. Wel kinderpostzegels gekocht bij twee van die kinderpostzegelkinderen.
Wat kunnen ze al heerlijk zelfverzekerd en wereldwijs voor je deur staan, maar toch ook weer erg nerveus want het is natuurlijk egwel serious business.

Lekker heel de middag terrasdeuren open en eigenlijk de hele afgelopen week eens laten bezinken.
Hoe kan ik bijvoorbeeld leren om vriendelijk edoch beslist aan de buitenwereld te laten merken dat ik niet alles wil slikken?
Zoals een opmerking van iemand die in feite niet weer waar ze over lult, maar die het -als goede vriendin zijnde- toch errug zonde vindt dat ik en mijn ex uit elkaar zijn. En dat nota bene uitkraamt waar één van de kinderen bij is.
Dat ik dan niet meer half verontschuldigend ga zitten hakkelen dat ons uit elkaar gaan toch écht het beste was.
Maar dat ik gewoon, vriendelijk glimlachend en de zeikert in kwestie strak aankijkend vaststel dat het haar zaken niet zijn,(gvd nogges aan toe!!!)

Of zo'n lijer van een kutverkopertje wat hier gisteren aan de deur stond. Zodra de hufter besluit dat ik 'meneer' moet heten voortaan dan maar meteen de deur in zijn smoel kwakken.
Beter nog: Figuren die ik niet ken en niet uitdrukkelijk verwacht lekker voor de deur laten staan....

Zoiets moet ik me dus met nadruk eigen maken. Wil niet meer over me laten lopen, zeg maar, ook niet door groene springbeestjes.

Maar toch nog over 'Wilde Mossels'. In feite een beeld van mijn puberjaren en jong volwassen tijd in een piepklein wereldje waar men elkaar vooral wijsmaakt dat de rest van de wereld absoluut niet deugt en waar je op je 23ste al serieus begint met doodgaan.
Mijn god, wat ben ik bang geweest om zo'n leven te moeten leiden. Dat had ik gisteren ook al geschreven, maar dat gevoel is nog even blijven plakken.

Natuurlijk was het bij mij dubbelop, want ik wilde niet wegzinken in de plattelandscultuur en ik wilde niet oud worden en doodgaan in een mannenleven. Als je dan niemand hebt die je daar uit lijkt te kunnen redden en je weet niet hoe je  helemaal zelf een weg zou moeten uit die drek, is de kans erg groot dat je domme dingen gaat doen.
Misschien maar goed dat ik van nature en van huis uit niet zo dapper ben. Nu speelt me dat best wel parten, maar toen heeft het er voor gezorgd dat ik niet totaal ontspoord ben, maar alleen maar bijna dertig jaar heel ongelukkig en onzeker.
Wat bof ik weer.

That Bleu feeling on a puple day

Leek me gewoon leuk om zomaar een niks-titel te verzinnen.
Maar bluesy was het vandaag wel. Viel niet mee om vandaag in de stemming te komen. Eigenlijk lukte het helemaal niet. Ik ben nou bezig met een soort van therapie die H. me heeft aanbevolen: Elke oggend als eerste drie A4-tjes volpennen. Ik heb immers een hoofd vol verhalen maar het lukt nauwelijks om daar iets van op schrift te krijgen. Gig al meer dan een week hartstikke goed, maar vanmorgen knapte er iets. Halverwege het tweede kantje kon ik niet meer. Ik begon te huilen en ik kon niet meer stoppen. Van alles en nog wat gedaan om mezelf wat op te vrolijken, maar het bleef allemaal in mineur. Op zich is een soepele huilbui nooit weg, hoor. Zolang het maar op tijd stopt, maar dit was te gek.

Zou het een hormonen-ding zijn? Of iets van vroeger wat al sinds bijna een maand op aan het spelen is?
Of die film die ik gisteren gezien heb? 'Wilde Mossels' heet die. Heel mooie Nederlandse film. Goeie filmmakers hier. mogen we trots op zijn. Ik ben ook geboren en getogen op zo'n durpke waar de horizon eindeloos en leeg is, net als het dagelijkse leven. Sommige mensen zweren bij zo'n bestaan. Ik niet. Voor mij was dat de hel op aarde. Zooooo blij dat ik de wijde wereld heb mogen zien, avonturen heb mogen beleven en nu op één of ander onnozel Brabants durpke mag wonen. Gelukkig rijden er ook treinen en files naar Amsterdam.

In die film herkende ik mijn jaren als jong-volwassene. Het gevoel had ik er ook weer bij. Wat een leed...
Zou dat mij vandaag verdriet hebben doen zijn?
Of ben ik nog in de rouw?
Ik had gisteren ook nog wat dozen uitgepakt en tussen de bruikbare en niet meer bruikbare troep zaten nog wat herinneringen aan de eerste maanden van 2009. Dat maakte ook best wat los. Wat een klote-tijd was dat.

Wat heb ik me toch lang en krampachtig groot gehouden. Ik schat zo'n jaar of 50 dat ik altijd deed of het niet zo erg was. Krampachtig optimistisch proberen te blijven. Iets in de trant van: "Als ons afgebrande huis nog heel lang na blijft smeulen, liggen we in elk geval lekker warm vannacht".

Durf ik, kan ik nu eindelijk verdrietig zijn om dingen waar ik me verdrietig door voel? En zou ik bijna niet hebben kunnen stoppen met huilen omdat het ook best verdrietig is om helemaal alleen te zijn als ik heel erg verdrietig ben?
Nee, even niet aan denken. Ik ga er bijna weer van huilen.....

Gelukkig eindigde de middag met een etterbakje wat me Glasvezel Internet van KPN aan kwam smeren. Hij stelde zich niet voor, stond bijna tegen me te schreeuwen, schold me uit voor 'meneer' en vond me impliciet heeeeeel dom omdat ik niet begrijp dat dat bijna 3 euro per maand meer betalen voor iets waar ik niet om vraag, hartstikke fout is.
Meteen maar een klacht naar KPN gemaild en in stilte besloten om eens te kijken wat Ziggo of tele2 te bieden hebben. Aan de ene kant hoop ik dat KPN me niet meer stalkt met die glasvezel, maar ik mag toch graag dat ventje nog eens aan mijn deur treffen. Kan ik proberen of ik het nog kan: Klootzakjes schofferen tot ze bijna gaan huilen. Voor mijn burn-out deed ik dat regelmatig. Ik had er zelfs stiekem plezier in, op z'n tijd.
Overigens vermoed ik dat mijn internet allang via glasvezel loopt, of zouden ze de straat weer openbreken om mijn snoertje van de ene kabel op de andere te solderen als ik over zou stappen? Denk het niet, hè....

Vanavond nog even naar Tilburg geweest. Lotgenoten groepje. bestaat al een poos, maar ik was er nog nooit geweest. Ik vond de reis heen en terug best leuk, kennelijk begin ik te wennen aan de trein, en het daar zijn?
Eigenlijk alleen maar nieuwsgierig of het altijd zo is. Indien ja, ben ik bang dat ik snel weer afhaak. Nou ja, het is voor mij toch al heel wat dat ik er geweest ben. Nu weer lekker veeeeeel te laat naar bed. Morgen moet ik helemaal niks. Bijkomen van de afgelopen week. Was toch best pittig allemaal.

XXX

Herfst..

Het is vandaag herfst. Melancholie geurt door de lucht.
De gedachten die in mij opkomen kleuren kleuren rood-bruin-geel pastel.
Zorgen? Geen zorgen. Even alles stil in mijn huis en in mijn hoofd.

Nou ja. Soms heb ik van die momenten, dan moet het er even uit. Toch, maar toch.
Maar toch. Vorige week een hele gekke week gehad. ik had woensdag even het gevoel dat alles wat ik nog mee draag uit een vorig leven me te veel aan het worden was. Even het verlangen om die dikke jas waar niet de naam in staat die ik mezelf gegeven heb, van me af te laten donderen en eindelijk, eindelijk helemaal schoon en helder te zijn.
Helemaal vrij en onbezorgd, misschien wel onbezonnen, alle kanten op te dansen. Blij, ik. Ik blij.

Het zal niet lang meer duren, denk ik. Nog een maand of drie en dan beslissen de geleerden of ik echt mag zijn wie ik feitelijk ben. Cryptisch? Nee toch.
De wachtlijst voor de uiteindelijke ingreep is blijkbaar nog zo'n anderhalf jaar en dan kan ik echt niet meer terug.
Joepie !!
Het zal de eerste tijd nog voelen als fietsen zonder zijwieltjes, vermoed ik. Ach, ik hoef het ook nog niet te weten. Ik zie het dan wel. Geen gehakkel meer van: "Ik ben, nee was, nouja wordt..... euhm.... Ikke.. eh.. Carine.."

Eerst maar even al die kleine dingen die mijn dag vullen op rij zien te krijgen, niet meer om 10 uur saafs nog gitaar oefenen, geen blog meer hoeven tiepen na middernacht. Niet meer proberen te studeren als mijn lijf in bed moet liggen. En dan had ik het nog niet eens over.
Had ik al gezegd dat er een cursus Frans in de kast ligt?

Zo, nu eerst mail checken, dan gitaar stemmen (ploeter is ook stemapparaat) en eens proberen of ik 'nothing else matters' al ee beetje door begin te krijgen.

Ciao!!