Herfst..

Het is vandaag herfst. Melancholie geurt door de lucht.
De gedachten die in mij opkomen kleuren kleuren rood-bruin-geel pastel.
Zorgen? Geen zorgen. Even alles stil in mijn huis en in mijn hoofd.

Nou ja. Soms heb ik van die momenten, dan moet het er even uit. Toch, maar toch.
Maar toch. Vorige week een hele gekke week gehad. ik had woensdag even het gevoel dat alles wat ik nog mee draag uit een vorig leven me te veel aan het worden was. Even het verlangen om die dikke jas waar niet de naam in staat die ik mezelf gegeven heb, van me af te laten donderen en eindelijk, eindelijk helemaal schoon en helder te zijn.
Helemaal vrij en onbezorgd, misschien wel onbezonnen, alle kanten op te dansen. Blij, ik. Ik blij.

Het zal niet lang meer duren, denk ik. Nog een maand of drie en dan beslissen de geleerden of ik echt mag zijn wie ik feitelijk ben. Cryptisch? Nee toch.
De wachtlijst voor de uiteindelijke ingreep is blijkbaar nog zo'n anderhalf jaar en dan kan ik echt niet meer terug.
Joepie !!
Het zal de eerste tijd nog voelen als fietsen zonder zijwieltjes, vermoed ik. Ach, ik hoef het ook nog niet te weten. Ik zie het dan wel. Geen gehakkel meer van: "Ik ben, nee was, nouja wordt..... euhm.... Ikke.. eh.. Carine.."

Eerst maar even al die kleine dingen die mijn dag vullen op rij zien te krijgen, niet meer om 10 uur saafs nog gitaar oefenen, geen blog meer hoeven tiepen na middernacht. Niet meer proberen te studeren als mijn lijf in bed moet liggen. En dan had ik het nog niet eens over.
Had ik al gezegd dat er een cursus Frans in de kast ligt?

Zo, nu eerst mail checken, dan gitaar stemmen (ploeter is ook stemapparaat) en eens proberen of ik 'nothing else matters' al ee beetje door begin te krijgen.

Ciao!!