Pukkels!

Ik heb pukkels!
Gisteren nog niet, vandaag opeens wel.
Niet aan krabben!
(moeilijk, hoor!)

In mijn leven heb ik al vaker pukkels gehad.
Soms komt het door iets wat ik eet,
maar dat is heel zelden.
Ik eet namelijk niet van die dingen waar pukkels op groeien,
hooguit soms per ongeluk.
Als iemand iets trakteert wat ik niet ken ofzo.

Of hormonen.
Daar kan ook pukkeligheid van komen.
Mijn hormonen wiebelen weleens,
maar niet tot aan de pukkels.

Toch had ik dit jaar wel vaker pukkels.
Van die nare met een wit puntje,
die zo steken als je eraan krabt.
(maar toch krab ik. AU!)

Ik had het er al eens over met die dame die de haren op mijn wangen wegbrandt.
Zij moest heel diep nadenken en vroeg van alles:
Heb je stress?
Wat eet je meestal?
Drink je veel koffie?
Gebruik je alcohol?
Ben je allergies?
Welke zeep gebruik je?
Wat doe je met make-up?

Maar toen bedacht ik me dat er zovéél oorzaken kunnen zijn,
ga d'r maar aanstaan....
En toen opeens waren de pukkels een poos weg.

Gisteren had ik een afspraak de Belangrijk Kan Zijn voor de Toekomst.
Dus toen deed ik mezelf extra netjes.
Ook een kleurtje hier een een smeerseltje daar,
om er beter uit te zien, snap je?

Dat smeerseltje.......
Lang niet op gehad,
lang geen pukkels gehad.
Is dat een 'aha'?

AHA!

Verder

Wat is het goede moment voor een volgende stap?
Wanneer is de tijd rijp voor een nieuwe kans?
Hoe weet je dat je iets aan je leven kan veranderen?

Ik denk dat daar maar één antwoord op is:
"Zodra het zich aandient".

Het is niet altijd makkelijk het moment te herkennen als het daar is,
het zit ons ook ingebakken om te twijfelen.
lekker comfortabel vasthouden aan wat vertrouwd en bekend is.
Genieten van de nestgeur?

Nu heb ik zoiets.
Heel even over nagedacht, maar toch begonnen.
Nu vol spanning gaan zien
of ik een hoogvlieger word,
of al neerstort aan het eind van de startbaan.

Ik doe liever niet aan tussenwegen,
maar ik ben niet veeleisend, lieg ik dan.

Wel heel blij met deze kans!

Heel Blij

X

Wereldbeeld

Soms lees ik wel eens een stukje blog van de een of andere blogger, ergens op de wereld, wat gaat over gewichtige zaken. De wereldeconomie, de anti-islamisering, broeikaseffect, kinderverkrachting, onderdrukking van -vul maar in-  mensen.

Ik weet het, ik ken het. Maar ik weet niet of het zal helpen als ik mijn licht erover laat schijnen.
Misschien volstaat het dat ik mijn leven leef zoals ik doe?
gisteren nog zag ik een programma op (mijn) televisie, dat is uitzendinggemist.nl,
waarin lesbische vrouwen vertelden over hun leven. Over de reacties van mensen om hen heen.
Voor mij toch een eye-opener.

Ik heb steeds aangenomen, is me ook een beetje aangepraat, dat homoseksuele mensen met veel minder problemen kampen dan transmensen.
Ik neem dat terug. In sommige landen is trans-zijn zelfs makkelijker dan pot-zijn.
Om maar wat te noemen.

Maar wat voor punt moet ik er van maken?
Volgend jaar op mega high heels, in een superfoute glitterjurk met een over-the-top hairdo gaan dobberen op een sneu bootje in de Keizersgracht?
Word ik dan serieus genomen, of verbeeld ik dan juist een vooroordeel wat ik graag wil tegenspreken?

Of als ik de Paus (dat is die puntmuts op dat stukje gekraakte grond in Rome) een oproep hoor doen aan alle wereldleiders, opdat die 'de onderdrukking van Christenen, waar ook ter wereld' aan de kaak zullen stellen.
Als ik dan beter kijk naar het thema wat die Paus daarmee aanstipt, zie ik dat in veel gevallen het geweld en de haat tegen die 'goede Christenen' weinig anders is dan het verzet van mensen die door het instituut wat 'Christelijk geloof' heet, worden onderdrukt, ontkend, gemarteld, verkracht en zelfs vermoord.
Dan vind ik het niet vreemd dat de wereldleiders die oproep doodzwijgen.
En dan vind ik het laf dat zij die oproep niet terugkaatsen.

Of mensen die letterlijk sterven van de honger. Honger die kunstmatig in stand wordt gehouden omdat die honger nou eenmaal heel goed in dit of dat politiek straatje past, of omdat die honger goed is voor de economie van een land wat een VOC-mentaliteit nastreeft.

Er is nog veel meer waar ik een paar brokken teks aan zou kunnen wijden, verontwaardigd over van leer trekken. Verbijsterd om uitleg vragen of gewoon boos en verdrietig zijn.
Maar waarvoor zou ik dat doen. Lekker comfortabel in mijn huisje met een koelkast, internet, centrale verwarming, geen oorlog in mijn land, niemand die me met poep besmeurt op straat....

Hoe makkelijk is het om politiek correct te zijn als er verder niks is om je druk over te maken,
om uit verveling tekeer te gaan tegen iemand met wie je het niet eens bent.
lekker warm en droog via supersnel internet.
Wat nooit hapert,
nooit gecensureerd wordt,
geen laarzen brengt die 's nachts je deur intrappen.

Misschien zou ik mezelf heel slim en wijs en dapper voelen,
een theoretische wereldverbeteraar.
Hoera voor Ikke!!!

Nee, dus.
Ik getuig van mijn praktijk en ik probeer niet te haten,
niet te oordelen,
te leven
en te hopen dat men mij laat leven.
Dank U....