Weekend !!

Was best een inspannend weekje, maar ik ben trots op mezelf, want ik heb nog steeds het gevoel dat ik leef!
Ik heb het er al eens over gehad hoe moe ik de laatste maanden zoal kon zijn.
Gelukkig gaat het nu beter. Twee van de drie (mogelijke) oorzaken aangepakt en het werkt blijkbaar. De derde oorzaak zou ik ook wel kunnen elimineren, maar dat heeft een serie consequenties die, wat mij betreft, nog veel erger zijn dan moe.

De ene oorzaak was te veel ballast 'on my mind'. Hier en daar een streep getrokken: Dit niet meer, dat stoot ik af, zus kies ik voor waar ik me goed bij voel en ... Nou ja, dat werk.
De andere oorzaak waren mijn eetgewoonten. Was iets te streng voor mijn dikke buik. Ik heb de afgelopen dagen weleens een stukje vlees verorberd en hier en daar wat koolhydraten gesnackt. Vlees vind ik nog steeds afgrijselijk. Als ik een tartaartje in de pan leg, ben ik me er vreselijk van bewust dat ik een hompje dood beest ga verschroeien. Geeft me toch wel het gevoel dat ik een lijk probeer te verdonkeremanen. Ergens anders aan denken is niet te doen, want die geur......... Yuk !!
Maar mijn lichaam is me dankbaar voor de extra voedingsstoffen. Alsjeblieft, dankjewel...

Hopelijk vind ik echt heel snel een goede vleesvervanger, want kokhalzend achter het fornuis staan is helemaal niet leuk.
Bij AH verkopen ze wel van dat gedoe, maar dat vind ik ook zo half-half. Ik vraag me toch af of dat echt kan gelden als vleesvervanger. Een look-a-like Schnitzel met niets dan kaas aan de binnenkant, eindigt bij mij toch wel snel in het lijstje: "Alcoholvrij Bier" "Cafeïnevrije Koffie" "Risicovrij Beleggen" en "Milieubewust Autorijden".

Eigenlijk klopt het lijstje niet, want de laatste twee bedrijf ik tegenwoordig zeer intensief. Ik heb namelijk geen geld en bijgevolg ook geen auto, maar da's een ander verhaal.

Maar vandaag toch lekker weekend gevierd. Uitgeslapen, krant gelezen, muziek geluisterd en nog een sappig huilbuitje ondergaan. Dat was een soort voorbereiding op de nabije toekomst. Deze week staat me namelijk een gebeurtenis te wachten die de pijn uit mijn verleden griezelig dichtbij brengt. Ik ben eigenlijk nog helemaal niet klaar om dat soort dingen nuchter onder ogen te zien. Ik word er letterlijk misselijk van, nog erger dan van tartaartjes verschroeien. De gebeurtenis uitstellen of afzeggen is geen optie, maar dit soort emotionele aanslagen maken me er wel van bewust dat ik voorlopig heel voorzichtig moet zijn met dingen plannen. Afleren om meteen overal 'ja' op te zeggen is niet makkelijk voor me
Gelukkig is dit in de eerste helft van de week en in de tweede helft van de week staat er iets op het programma waar ik dan weer heel blij van word, dus als het goed is, voel ik me komende zaterdag weer hunky dory.

Nu ga ik me bezighouden met andere zaken. Als eerste mijn gitaartje en daarna mijn bed. Morgen wacht me namelijk een hele zondag en ik heb mezelf beloofd dat ik fijn ga buiten spelen.
Moet dus fit zijn...

Populist Worden?

Ik stel vast dat ik nog steeds slechts één volger heb. Eigenlijk vind ik dat niet zo erg, want zodoende weet ik zeker dat er geen foute figuren achter me aan hobbelen.

Aan de andere kant zou het misschien toch wel een keer spannend zijn om heel erg in de spotlights te staan.
Ik heb dus al een paar dagen lopen verzinnen waarmee ik iets teweeg zou kunnen brengen en ik geloof dat ik een goed idee heb....

De slogan wordt:

STOP DE VERLIMLANDERISERING VAN NEDERLAND

Als eerste ga ik een heleboel ophef maken over dat liedje van Rowwen Hèze:

't is een kwestie van geduld
rustig wachten op de dag
dat heel Holland Limburgs lult


Dit is natuurlijk een rechtstreekse bedreiging van de Nederlandse cultuur...
(blablabla..) iets over taal en volksidentiteit... (kletserdeklets)


Daarna een keihard protest tegen het feit dat een meerderheid van de politieke partijen die het nu voor het zeggen hebben in Nederland, geleid wordt door Limburgers, die zelfs na jaren in een weetikwatvoor functie, nog niet eens een schijn van inspanning hebben vertoond om die (lelijk klinkende) zachte geee af te leren, dus blijkbaar nog lang niet ingeburgrd, erger nog (zie liedje boven) kennelijk druk doende de NL cultuur de nek om te draaien....


Ook een boel opwinding maken over Carnaval "Wat als een besmettelijke ziekte over NL uitwaaiert", met daarbij TV fragmenten van Gay Pride, taferelen rondom WK voetbal en Rotterdams zomercarnaval.


Verder kunnen we natuurlijk heel wat quotes van Geert W. zelf in een andere context plaatsen. Kan makkelijk zonder ze uit hun verband te rukken, want in wezen zijn we het met elkaar eens: "Geen vreemde invloeden in Nederland". 
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Dit is gewoon een aanzet. Ik ben nog druk aan het brainstormen. Alle bruikbare ideeën zijn welkom.

Zo.
Nu even serieus.
Vandaag heb ik eigenlijk niet zoveel te vertellen. Geen zorgen over te maken, hoor.
Ik heb gewoon een dagje huisvrouwtje gespeeld: Bed verschoond, boodschappen gedaan, de was gedaan. Nog wat van die dingen; Knusjes aangedoddeld tot een uur of drie vanmiddag en toen lekker koffie geleut, muziek geluisterd en nagedacht over alles en niks tot het tijd werd voor het avondeten.

Vandaag heb ik vooral genoten van alles wat ik heb en hoe ik mijn leventje leef: Het gaat goed en het wordt steeds beter.

Blij mee !!

Tsjoeke-Tsjoeke

Vandaag ben ik op reis geweest: Met de trein naar Amsterdam.
Zo, dat was het.

Ja, echt. Meer is er vandaag niet gebeurd. Ik ben vanmorgen opgestaan, heb me gewassen, ontbeten, boterhammetjes voor onderweg gesmeerd en om elf uur ben ik de deur uitgegaan.
Ik stapte om even voor zeven vanavond weer mijn huisje binnen.
Efficiënt hè, dat Openbaar vervoer?

Er was natuurlijk ook een reden om naar Amsterdam te gaan: Contrôle in het ziekenhuis. Twee specialisten gezien. Hoe lang duurt zoiets? Twee uurtjes ongeveer, inclusief tijd in de wachtkamer....
Het fijne was wel dat ik het volgens iedereen daar erg goed doe. Natuurtalent, zullen we maar zeggen.
(Do I have a choice at all?)

Ook de treinreis ging goed. Voor het eerst sinds heel lang, laat ik zeggen: Ergens in de vorige eeuw, in een andere tijd, een ander leven, weer eens zo ver van huis in de trein.

Het viel me wel op dat er heel veel mensen naar me keken. Ik denk dat er niet méér mensen naar me keken dan een poosje geleden het geval was, maar dat mijn nieuwsgierigheid naar mensen het (weer) aan het winnen is van mijn schuchterheid. Als mijn naam Sammie zou zijn, zou ik beweren dat Ramses Shaffy een liedje over mij heeft gemaakt. Iets over omhoog kijken?

Als ik volgende keer het aantal enge mensen wat ik zie eens ga turven. Volgens mij leer ik dan vanzelf dat het aantal redenen om bang te zijn op straat en in de trein zo goed als nul is..

Ben ik nou een Grote Meid?

Wat zei ik gisteren ook weer..... ?

Lang geleden was ik heel erg bezig met geluidsapparatuur. Nog geen mengpanelen en microfoons, maar platenspelers en boxen voor thuis. We noemen het HiFi.De professionele toestanden kwamen daarna.
Ik heb er nooit astronomische bedragen aan uitgegeven, zo rijk was ik nooit en ergens houdt het gewoon op; goed geluid is goed geluid en het kan nooit beter klinken dan het origineel. Mocht dat laatste ooit wél zo zijn, moeten we misschien maar eens uitgebreid gaan bomen over wat een moderne opnamestudio allemaal te bieden heeft. Ik denk daarbij onder anderen aan free-lance musici die na sluitingstijd nog wel eens een take willen komen overdubben... Gebeurt dagelijks, hoor.

Nou had ik dus eind afgelopen eeuw eindelijk een geluidssysteem bij elkaar gesprokkeld, wat echte muziek weergaf. Niet zomaar een zuiver geluid, maar het was zo, dat ik bij elke CD die ik opzette, zelfs al was het als achtergrondmuziek bedoeld, wilde gaan dansen of ik nestelde me met een hele brede glimlach op het ideale luisterplekje om helemaal blij te gaan zitten LUISTEREN.

Helaas sloeg het noodlot toe: De 'high-end' CD speler die ik met heel veel liefde en aandacht had uigezocht en gekocht verongelukte. De geleerden zeiden dat repareren niet meer kon en door geldgebrek lag een waardige vervanger buiten bereik.

Jarenlang was ik op zoek naar een klein wonder: Een CD speler van hetzelfde type voor een habbekrats op marktplaats of misschien een andere, betere voor bijna niks in de kringloopwinkel.
Dat soort dromen...... Ach ja... Hoe vaak win ik iets in de loterij?

Een paar maanden geleden vond ik bij een electronica gigant een DVD speler van een kwaliteitsmerk in het opruimingshoekje. Het is het eenvoudigste, goedkoopste type uit de serie.
Er zat geen doos en geen AB bij, maar dat deed er niet aan af dat het een kwaliteitsapparaat is en voor die prijs was het een buitenkans. Ik had er, ondanks alles, toch het geld niet voor, maar iemand die me heel erg na staat heeft me een leninkje gegeven, dus nu staat die DVD speler alweer een paar maandjes in mijn kastje en kan weer spontaan glimlachen als ik een CD draai...

Hij klinkt niet zo adembenemend mooi als die ene speler van 'toen', maar ik denk dat er heel veel manieren zijn om muziek te benaderen en ik heb er kennelijk één gevonden die bij de omstandigheden past.

Nu was ik vanmiddag, bij wijze van uitje, weer eens bij Emmaus in Langeweg. Ik was kennelijk niet de enige die dit uitje bedacht had, want het was er vervelend druk, te druk om oude bekenden aan te spreken, wat ik wel gehoopt had. Zodoende ben ik toch maar wat rond gaan snuffelen, gewoon omdat rondsnuffelen de bezigheid bij uitstek is bij een kringloopbedrijf. Boel mooie dingen gezien die ik niet nodig heb en een paar dingen die ik wel min of meer nodig heb gezien die te duur of niet mijn smaak zijn.

Als laatste ben ik de afdeling 'electra' binnengelopen. Ik vroeg me nog af of dat wel zin had, want ik heb nou wel genoeg elektrische apparatuur, geloof ik en er is niks aan vervanging toe.
Wat ik daar helemaal niet verwacht had, was een muzieklessenaartje. Dat had ik ooit al, maar dat heb ik een poos geleden voor onbepaalde tijd aan iemand uitgeleend die ook gitaar leert spelen. Een nieuwe kopen vond ik toch zonde van het geld, nog steeds niks gewonnen in de loterij, dus ik zat steeds heel onhandig te doen als ik op mijn gitaartje wat van papier ging na-pielen, dus dit lessenaartje maakte mijn hele dag misschien hartstikke goed. Het idee om gitaar te kunnen spelen zonder onnodige pijn is toch wel wat waard. Uit een soort gewoonte ben ik  nog even verder gaan neuzen en opeens stond ik oog in oog met een CD speler van een kaliber wat ik allang niet meer daar heb durven verwachten. Zo eentje die nieuw een heel behoorlijk maandinkomen heeft gekost.
Ik heb geïnformeerd naar de prijs en ik mocht het muziekstandaardje en de CD speler samen meenemen voor de prijs van een kop koffie en een appelpunt, dus de koffie heb ik dit keer overgeslagen.

Ik heb thuis natuurlijk meteen het muzieklessenaartje opgepoetst en een goed plekje gegeven en daarna heb ik de CD speler aangesloten en gewoon een gezellig CD-tje opgezet voor bij het koken.
Hoe zal ik het zeggen.......

De digitale techniek is in dertig jaar met sprongen verbeterd, dus een CD speler van 15 jaar oud klinkt hier een daar wat achterhaald, bijvoorbeeld "S" klanken willen bij apparaten van die generatie nog wel eens vervelend klinken. Dat probleem komt bij de nieuwste apparaten niet meer voor. Afgezien daarvanr zit er heel veel muziek in dat apparaat. Ook al die kleine geluidjes die makkelijk wegvallen in de mix, blijven duidelijk hoorbaar. De lage tonen klinken alsof mijn boxen opeens twee keer zo groot zijn en allerlei 'moeilijke' klinken veel beheerster en logischer dan met dat andere apparaat. Dat viel me allemaal meteen heel erg op.

Nou ben ik dus een beetje de kluts kwijt, want die ene speelt eigenlijk alles wat er bestaat, behalve vinyl en blu-ray, en dat doet 'ie allemaal mooi. Die andere speelt alleen gewone CD's maar dat doet 'ie dan ook bijna perfect. Ik wil eigenlijk maar één zo'n apparaat in mijn kastje. Ze passen er niet eens allebei in, want het kastje is vol.
Of is dit gewoon nog een argument om het TV-toestel en de videospeler weg te doen, dan is er namelijk volop plek in het stereomeubel.

En dan te bedenken dat het bijna altijd stil is in mijn hutje en dat ik nooit televisie kijk.

Sloom dagje

Dat was het vandaag wel. Niet dat ik helemaal niks heb gedaan ofzo, maar er isook niks wereldschokkends op mijn conto bij te schrijven.
Het zou zomaar kunnen dat het epileren toch veel belastender is dan ik steeds dacht. Vandaag namelijk weer een sessie 'haartjes prikken' gehad, voor het eerst op het nieuwe stekje van Body & Beauty. De muziekinstallatie deed het nog niet en door de vakantie was er heel weinig verkeer op straat op dus het was lekker stil in de praktijk. Dat heeft toch ook wel iets. Volgende keer aan M. vragen wat zij ervan vindt.

Maar dat was dus vanochtend van half elf tot half twaalf. Een uur lang, haartje voor haartje in mijn gezicht wegbranden. Ze zijn nog lang niet allemaal weg, weet je wel hoe gruwelijk veel haren er in een volle baard zitten? Ik kan nog ruim een jaar vooruit.
Nou doet de behandeling niet zoveel pijn dat ik erbij lig te gillen, zelfs niet te kreunen of te steunen, maar het lichaam laat na afloop toch wel weten dat er hard gewerkt is om de pijn te verdragen.

Na de lunch ben ik nog wat op gaan ruimen, het was geen rommel in mijn huisje, maar ik had vorige week vanwege de nieuwe kast, een paar dingen 'ad hoc' een plekje gegeven en dat wilde ik even verbeteren. Het kostte me ongelofelijk veel moeite om dat te doen en om goed twee uur ben ik in mijn stoel in slaap gevallen om tegen drie uur weer wakker te worden doordat er iemand voor mijn huis heel hard met autodeuren aan het slaan was (typisch Duitse auto). Daarna met een soort jetlag het werk afgemaakt, eten gekookt en heel kalmpjes aan de afwas.

Ondertussen in gedachten nog eens een samenvatting gemaakt van mijn levensverhaal. Ik merk dat ik, nu ik meer inzicht en begrip krijg in mezelf, het inzicht en begrip voor anderen ook toeneemt.
Maar dat maakt bepaalde gebeurtenissen niet minder pijnlijk. Dat is me vanmiddag ook wel weer duidelijk geworden.

Ik heb niet het idee dat ik me ergens voor zou moeten verontschuldigen. Waar zou ik me schuldig aan gemaakt hebben? Spijt voel ik ook niet. Daar ben ik best blij om, want ik wil mijn oude leven heel graag afsluiten en de sleutel weggooien.
Het licht mag aanblijven, want uiteindelijk zijn er heel veel dingen die me zijn overkomen, best de moeite waard om soms nog eens naar te kijken.
Maar er is niks waar ik naar terug wil, wat ik opnieuw op wil pakken. Waarom zou ik ook, het is uiteindelijk niet voor niets dat alles is ontspoord of stilgevallen.

Nouja, niet helemaal alles. Sommige dingen, of beter gezegd: Mensen, zijn er nog en daar ben ik erg blij mee.
Sommige dingen trouwens ook. Heerlijk klinkend stereo-set, of klinkt die heerlijk omdat ik geleerd heb hoe fijn het is om tevreden te zijn? Wat maakt het ook uit, ik geniet van mijn muziekskes...

Vandaag overigens 'I'm yours' van Jason Mraz opgezocht. Het liedje klinkt zo heerlijk simpel, maar om dat na te kunnen spelen moet ik echt nog wel een dag of wat oefenen op mijn gitaartje, dan is het werk van een punkbandje als Green Day toch wat minder hooggegrepen (behalve als ik zou willen drummen, dan).

Nu ben ik toch wel moe en in een bespiegelende stemming. Toch wel erg bezig met wat ik 'mijn geslachtsverwarring' noem.
Ik hoop dat mijn leven toch snel op mijn stereo-set gaat lijken.......

Lijkt me heerlijk.

p.s.: Er staan in deze tekst nog fouten en stukjes kromspraak. Ik ben nu te moe om daar wat aan te doen.
Ik ga slapen.................

Lekker

Dat zou het thema van vandaag kunnen zijn. Eerst al voordat ik opstond: Lekker geslapen. Ik heb echt een bedje om verliefd op te worden. Al zoveel nachten krult mijn bed zich heerlijk zacht en warm om me heen. Ik voel me veilig en beschut bij mijn bed. Ik slaap altijd als een roos.

Sorry...  Het is en blijft maar een bed, natuurlijk. Niks bijzonders: Vier poten en een matras. Dekbed erop en ik ertussenin gesandwiched.

Daarna lekker ontbeten. Yoghurt met crunchi muesli en een mok koffie. Niks aparts, dus. Maar wel gezellig met mezelf. Nee, geen gekheid. Ik neig nogal naar een ochtendhumeur, dus het eerste uur nadat ik wakker ben is er niks mooiers dan stilte om me heen. Dat is regel. Zolang uitzonderingen uitzonderingen blijven, kan ik het ook erg gezellig vinden als er één of meer leuke mensen om me heen dwarrelen in de vroege ochtend.

Daarna lekker gedoucht. de nieuwe douchekop is echt een zalig ding. Ik heb nou niet meer het gevoel dat iemand me met een 'heat ray' te lijf gaat als ik me probeer te wassen.

Toen even het dorp op voor een boodschapje hier en daar. Lekker rustig overal. Ik begin mijn nieuwe home town steeds lekkerder te vinden.

Daarna weer naar huis. Lekker aan het werk: Mijn slaapkamer onder handen genomen. Die is nu lekker schoon en fris (doortiepen, Kaat. Hoe sneller je werkt, des te eerder kun je lekker gaan slapen!)

Toen erg lekker geluncht. Ik eet vrijwel geen vlees, maar soms vraagt mijn lichaam erom. Laats was er ham in de aanbieding. Toch lekker op het brood.

vanmiddag lekker stukje gaan fietsen. Ik reed hier op het dorp een heel stuk achter twee meisjes die samen op één fiets zaten. De ene had heel lang blond haar en de ander zag er uit als een prinses uit 1001 nacht.
Ik denk wel dat het in de ogen van velen 'lekkere meiden' waren, want alle mannen in overalls die hen in het oog kregen, lieten prompt het werk voor wat het was en gingen al hun aandacht aan die twee op die fiets besteden.
Ik vond het best een lekke gevoel om zomaar eens een keertje onzichtbaar te zijn.

Ik heb bijna de hele middag lekker gesnuffeld bij de kringloop. Ze hadden niks wat ik wel zou willen hebben, maar het is gewoon wel eens lekker om ideetjes op te doen, of lekker sfeertjes te proeven. Sommige spullen zou ik voor geen goud in mijn huis willen, maar je voelt op één of andere manier, dat ze van leuke mensen geweest zijn. Heb je toch een beetje het gevoel dat je even lekker ergens op bezoek bent geweest.

Daarna lekker op mijn gemak naar huis gefietst. Nog een klein uurtje lekker lopen fitnessen achter de stofzuiger. ik heb ontdekt waarom het ding niet zo lekker zuigt; Dat ene klepje sluit niet goed, dus hij zuigt valse lucht. Kan ik lekker gaan repareren als ik eens niks te doen heb.

Daarna lekker gekookt en nog lekkerder gegeten. Witlof met ham en kaas uit de oven. Hoe simpel kan het zijn, maar wel erg lekker. ik heb mijn buikje rond gegeten.

Na de afwas lekker weinig gedaan: Beetje stemoefeningen en verhaaltje geschreven. Dat laatste met een computerprogramma wat gesproken woord omzet in tekst. Dat werkt erg lekker. Ik moet nog wel wat zaken onder de knie krijgen, maar ik vind het vreselijk lekker om mijn stem te trainen en mijn fantasie te laten werken in één.

Nou dus bloggen. Of eigenlijk ben ik daar wel klaar mee voor vandaag.
Nu nog even lekker op mijn gitaar pielen.

Straks lekker slapen.

Hmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm.........  !

Buiten Spelen

Vanmorgen heb ik eerst eens enorm uitgeslapen. Het was tegen elven toen ik uit mijn mandje kroop. Het eerste wat ik deed na het ontbijt was mijn computertje aanzetten om te checken of de boel nog steeds stuk was.
Nee, alles deed het zoals het gistermorgen werkte. Betekent dit dat die nieuw-nieuwe design experia doos een onbetrouwbaar mormel is, wat bij de eerste de beste 'glitch' meteen urenlang niet-thuis geeft? Ik hoop (voor KPN) dat het niet zo is, want anders......

Maar na het checken van mijn mail en even iets kijken op uitzendinggemist, heb ik stof afgenomen en geluncht.
Mooie combinatie, toch?
Tijdens de lunch heb ik een strategie proberen te verzinnen om in contact te komen met lui die ik leuk vind.

Ik heb niks structureels kunnen bedenken. Probleem is een beetje dat ik het liefst samen met iemand de grote boze wereld zou willen veroveren. Maar dan moet ik die 'iemand' wel eerst vinden. Vicieuze cirkel heet dat, geloof ik.
In mijn huidige toestand is het best eng om op mijn eentje de wijde wereld in te trekken, merk ik. Er was vanmiddag het nodige te doen in de stad en ik ben toch maar die kant op gefietst, misschien zou ik onderweg nog een klein wonder tegenkomen.
Ik werd één keer bijna omver gereden door een figuur in een stoere Jeep die blijkbaar nog nooit een dame van bijna twee meter met een baard van twee dagen had gezien, ofzo. Hij had het zo druk met mij aandachtig en verbaasd aan te staren, dat hij niet in de gaten had dat 'ie door rood reed.

Na dat moment had ik niet echt zin om nog naar het optreden Saskia Laroo op de Grote Markt te gaan kijken en luisteren. Noem het koudwatervrees, maar ik had opeens een beeld voor ogen van mensen die 'leuke opmerkingen' over me proberen te maken, of mensen op een terras die me nog kennen van 'vroeger' en in aangeschoten toestand loeihard mijn oude naam over dat plein brullen. Ik heb werkelijk geen idee hoe ik dan zou moeten reageren. Met het angstzweet over mijn lijf eropaf stappen om met een overslaand piepstemmetje uit te brengen dat ik nu Carine ben? Intussen weet iedereen daar hoe mijn moeder me noemt en dus kan ik de eerstvolgende eeuw niet meer in de stad komen omdat er op elke straathoek wel iemand mijn oude naam staat te loeien...

Just a thought......

Misschien is het gewoon geen goed plan om op een dag als deze naar een evenement als dat te willen gaan. Niet in mijn toestand. Het komt vast nog wel. Ik vond het al heel wat, dat ik vandaag die kant op gefietst ben, dat ik in elk geval íets gedaan heb, niet nog steeds ben blijven wachten tot er in mijn voortuin een kikker opduikt die in een Witte Prins op een Mooi Paard verandert en mij het beste plekje van de hele wereld aanbiedt. (Ik was vroeger beter in dit soort sprookjes, geloof ik.)

Dat ik niet zomaar, pardoes ergen heenga waar veel mensen zijn, ligt niet puur aan mijn verandering, hoor. Ik heb daar altijd al heel veel moeite mee gehad. Geen zin om op te vallen, denk ik.
Het grote verschil is dat ik me toen schaamde voor mezelf. Ik was lelijk en saai, ik wist me eigenlijk nooit goed een houding te geven en ik heb nooit helemaal kunnen begrijpen wat de wereld van me wilde.
Nu ben ik nog druk bezig dingen of te leren, druk aan het veranderen. Tussen rups en vlinder zit een pop, tussen man en vrouw zit een hele grote dame met een bromstem en een baard.

Vandaag was een goede dag. Ik heb heerlijk gefietst, genoten van het buiten-zijn. Vastgesteld dat mijn conditie beter is dan ik dacht. Ik moet vooral zorgen dat ik minstens acht uur per nacht slaap, dan kom ik een heel eind. En het is erg stimulerend en inspirerend om gewoon, zomaar eens in de stad te komen. Te zien dat er een hele wereld op me wacht. Van schrik heb ik vanavond ruim drie keer zo lang op mijn gitaartje zitten 'pielen' dan voorheen, bijna bloedende vingers, echt waar. Ook nog erg lang stemoefeningen gedaan en sinds lang niet 'omdat het moet', maar echt om mijn stem te vormen naar hoe ik hoor te klinken.

Blijkbaar toch beetje wakker gekust.....

Voor nu: Weltruste XX

Wat wilde ik ook weer zeggen....?

Tsja, ik weet echt niet meer wat ik van plan was te melden. Met dank aan de moderne techniek...
Niks ernstigs, alles valt op te lossen en gelukkig weet ik zeker dat de narigheid niet in mijn spullen zit.

Het begon eigenlijk al 4 jaar geleden. Met de komst van 'Internet Plus Bellen'. Gevolg daarvan was een vervelend stuk electronica in huis; de Experia-box van Siemens. Ik heb een jaar of drie redelijk conflictloos met dat ding samen kunnen leven, maar de laatste paar maanden werd de sfeer steeds grimmiger.
Om de haverklap werkte mijn draadloze verbinding niet meer. De experia-doos stelde zichzelf meerdere malen per week opnieuw in. Ik weet niet of er een variant op dementie bestaat voor electronica, als dat bestaat was dit ding een zwaar geval. Uiteindelijk kregen de experia-doos en ik het samen voor elkaar de hele internet plus bellen-verbinding plat te leggen.

Toen kreeg ik van KPN een nieuwe, een echt nieuwe-nieuwe internet-plus-bellen Experia-Box. Gelikt design-uiterlijk wat dus absoluut niet in mijn interieur past en een stuk groter dan de oude, zodat het ding eigenlijk niet past op het plekje waar ik de voorganger discreet had weggewerkt, maar goede wil en gepast geweld hebben dat esthetische probleem opgelost. Hij zit gezellig klem tussen de videospeler en de muur.

Vanavond wilde ik gezellig in Mijn Fauteuil kruipen om te bloggen enzo. Ik deed mijn leeslamp aan, ging nog even water opzetten voor thee en 'Plof'. Alles in huis was donker en stil.
Het bolletje van de leeslamp was stukgegaan en had daarbij kortsluiting gemaakt. Een zekering aanzetten is wat mij betreft geen kunst en een lamp vervangen is, als er een nieuwe in huis is, een fluitje van een cent.

De computer was even wat anders. Het is een laptop, dus de accu zorgt voor noodstroom. Er leek dan ook niks mee aan de hand, maar internet deed het niet meer. De draadloze verbinding was weg. Gelukkig heb ik nog zo'n netwerkkabel bewaard voor 'je weet maar nooit', dus die heb ik aangesloten tussen de nieuw-nieuwe Experia-box en daarmee had ik wél internet. Ik ben bijna twee uur bezig geweest om alles uit te proberen wat ik kan bedenken om draadloos internet aan de gang te krijgen, maar het ziet er naar uit dat er iets in de nieuw-nieuwe Experia box stuk is.
Leve de netwerkkabel, het is een mooie gele, nu kan ik toch on-line. Misschien hang ik 'm op, dan ben ik morgen alvast een beetje jarig. Het leven is immers zo leuk als je het zelf maakt.

Maar misschien zou ik het over een buurman gaan hebben. Ik heb 'm in stilte de bijnaam 'Burgemeester' gegeven. Hij ziet er namelijk uit als een burgemeester, vind ik, en hij gedraagt zich soms wat autoritair. Misschien is hij in wezen een triest figuur. Dat zou kunnen, hij zit namelijk hele dagen thuis en ik heb de indruk dat hij zich enorm verveelt. Het kan geen toeval zijn dat ik hem altijd als ik de deur uitga op zijn balkon zie zitten.
Deze man rookt. Veel.
Hij hoest ook. Erg luid en het klinkt nogal ..ehm.. vochtig.
Hij rookt nooit binnenshuis. Blijkbaar heeft hij met zijn vrouw of vriendin, die bij hem woont, afgesproken dat binnen roken vies is. Buiten roken is even vies, maar minder merkbaar voor henzelf.
Voor mij is buiten roken wel vies. Meestal weet ik precies wanneer de burgemeester op zijn balkon zit te roken. Het ruikt dan bij mij in de kamer alsof er iemand hier in huis zit te roken. Mijn gordijnen beginnen er al een beetje muf door te ruiken. Bovendien hoor ik steeds zijn rokershoest. Als hij begint te hoesten tijdens een nieuwsuitzending, moet ik mijn radio een stuk harder zetten om de nieuwsberichten nog te kunnen verstaan.

Nou weet ik dat klagen over roken heel delicaat is. In tegenstelling tot bijvoorbeeld heroïnejunks, zijn rokers eigenlijk hele gewone mensen die niemand tot last zijn en een gezond sociaal besef hebben. Rokers zijn doorgaans in elk opzicht erg hygiënisch, heb ik weleens gehoord.

Ik weet het: Ik mag niet klagen. Ik heb zelf een half mensenleven lang genoeg tabak tot stof doen vergaan om het vliegverkeer boven Europa minstens een maand stil te kunnen leggen.
Dat was toen. Nu is nu. Ik moet eerlijk zeggen dat de Burgemeester met zijn stinktabak mij er iedere keer opnieuw aan herinnert hoe heerlijk het is om niet te roken. Hoe zalig is het om 's morgens je bed uit te komen en fris en monter de dag te kunnen beginnen zonder eerst je longen schoon te moeten kotsen. Hoe fris en helder voelt mijn huisje aan als nergens de geur van volle asbakken hangt. Wat een bevrijding is het om er niet steeds te hoeven denken of je voorraad rookwaar nog op peil is. Wat wordt het leven mooi als je niet steeds bang hoeft te zijn dat iemand je aansteker pikt.

Met mijn onbegrensde fantasie, heb ik me weleens afgevraagd hoe een verstokte roker zou reageren als een goede vriend of een collega heel erg naar poep zou ruiken. Zouden ze dat gewoon gedogen of tolereren zoals ze van mij verwachten dat ik de tabakswalm gedoog of tolereer?
Of zouden ze die persoon naar de dokter sturen, of heel nadrukkelijk een grote spuitbus met een fris geurtje in handen duwen. Zouden ze, waar hij bij is, steeds grapjes gaan maken over allerlei dingen die met hygiëne te maken hebben? Vinden de rokers mij nu flauw of gemeen omdat ik deze vergelijking maak?

Ik weet uit ervaring dat stoppen met roken echt niet makkelijk is. Om direct na het stoppen met roken ook nog eens niet-roker te worden, mag gerust gerekend worden tot één van de hogere levenskunsten.
Toch is dat een stuk makkelijker dan stoppen met poepen. Roken is namelijk slechts een verslaving. Poepen is een noodzaak, een gegeven wat onlosmakelijk verbonden is aan het leven.

Vorige week dacht ik aan mijn vader, hoe hij stierf. Hij lag in een ziekenhuisbed met een uitgeschakeld beademingsapparaat ernaast. Rondom dat bed zat zijn gezin: Een vrouw en zes kinderen.
Wij zaten daar en konden weinig anders doen dan toekijken hoe mijn vader langzaam stikte. Pa was een straffe roker. Hij had nog een poos langer kunnen leven als hij niet had gerookt. Misschien had hij dan ook minder van het leven kunnen genieten, want vroeger hoorde 'roken' altijd bij 'tevreden', meen ik me te herinneren.
Ik kan niet beoordelen of die dingen allemaal kloppen. Ik kan ook het verleden niet veranderen. Ik kan er wel bij stilstaan of het eventueel leuk zal zijn voor mijn kinderen, om toe te moeten kijken hoe ik lig te stikken.

Maar nou is me nog steeds niet te binnen geschoten wat ik eigenlijk wilde zeggen.
Morgen nog maar eens proberen.