Tsja, ik weet echt niet meer wat ik van plan was te melden. Met dank aan de moderne techniek...
Niks ernstigs, alles valt op te lossen en gelukkig weet ik zeker dat de narigheid niet in mijn spullen zit.
Het begon eigenlijk al 4 jaar geleden. Met de komst van 'Internet Plus Bellen'. Gevolg daarvan was een vervelend stuk electronica in huis; de Experia-box van Siemens. Ik heb een jaar of drie redelijk conflictloos met dat ding samen kunnen leven, maar de laatste paar maanden werd de sfeer steeds grimmiger.
Om de haverklap werkte mijn draadloze verbinding niet meer. De experia-doos stelde zichzelf meerdere malen per week opnieuw in. Ik weet niet of er een variant op dementie bestaat voor electronica, als dat bestaat was dit ding een zwaar geval. Uiteindelijk kregen de experia-doos en ik het samen voor elkaar de hele internet plus bellen-verbinding plat te leggen.
Toen kreeg ik van KPN een nieuwe, een echt nieuwe-nieuwe internet-plus-bellen Experia-Box. Gelikt design-uiterlijk wat dus absoluut niet in mijn interieur past en een stuk groter dan de oude, zodat het ding eigenlijk niet past op het plekje waar ik de voorganger discreet had weggewerkt, maar goede wil en gepast geweld hebben dat esthetische probleem opgelost. Hij zit gezellig klem tussen de videospeler en de muur.
Vanavond wilde ik gezellig in Mijn Fauteuil kruipen om te bloggen enzo. Ik deed mijn leeslamp aan, ging nog even water opzetten voor thee en 'Plof'. Alles in huis was donker en stil.
Het bolletje van de leeslamp was stukgegaan en had daarbij kortsluiting gemaakt. Een zekering aanzetten is wat mij betreft geen kunst en een lamp vervangen is, als er een nieuwe in huis is, een fluitje van een cent.
De computer was even wat anders. Het is een laptop, dus de accu zorgt voor noodstroom. Er leek dan ook niks mee aan de hand, maar internet deed het niet meer. De draadloze verbinding was weg. Gelukkig heb ik nog zo'n netwerkkabel bewaard voor 'je weet maar nooit', dus die heb ik aangesloten tussen de nieuw-nieuwe Experia-box en daarmee had ik wél internet. Ik ben bijna twee uur bezig geweest om alles uit te proberen wat ik kan bedenken om draadloos internet aan de gang te krijgen, maar het ziet er naar uit dat er iets in de nieuw-nieuwe Experia box stuk is.
Leve de netwerkkabel, het is een mooie gele, nu kan ik toch on-line. Misschien hang ik 'm op, dan ben ik morgen alvast een beetje jarig. Het leven is immers zo leuk als je het zelf maakt.
Maar misschien zou ik het over een buurman gaan hebben. Ik heb 'm in stilte de bijnaam 'Burgemeester' gegeven. Hij ziet er namelijk uit als een burgemeester, vind ik, en hij gedraagt zich soms wat autoritair. Misschien is hij in wezen een triest figuur. Dat zou kunnen, hij zit namelijk hele dagen thuis en ik heb de indruk dat hij zich enorm verveelt. Het kan geen toeval zijn dat ik hem altijd als ik de deur uitga op zijn balkon zie zitten.
Deze man rookt. Veel.
Hij hoest ook. Erg luid en het klinkt nogal ..ehm.. vochtig.
Hij rookt nooit binnenshuis. Blijkbaar heeft hij met zijn vrouw of vriendin, die bij hem woont, afgesproken dat binnen roken vies is. Buiten roken is even vies, maar minder merkbaar voor henzelf.
Voor mij is buiten roken wel vies. Meestal weet ik precies wanneer de burgemeester op zijn balkon zit te roken. Het ruikt dan bij mij in de kamer alsof er iemand hier in huis zit te roken. Mijn gordijnen beginnen er al een beetje muf door te ruiken. Bovendien hoor ik steeds zijn rokershoest. Als hij begint te hoesten tijdens een nieuwsuitzending, moet ik mijn radio een stuk harder zetten om de nieuwsberichten nog te kunnen verstaan.
Nou weet ik dat klagen over roken heel delicaat is. In tegenstelling tot bijvoorbeeld heroïnejunks, zijn rokers eigenlijk hele gewone mensen die niemand tot last zijn en een gezond sociaal besef hebben. Rokers zijn doorgaans in elk opzicht erg hygiënisch, heb ik weleens gehoord.
Ik weet het: Ik mag niet klagen. Ik heb zelf een half mensenleven lang genoeg tabak tot stof doen vergaan om het vliegverkeer boven Europa minstens een maand stil te kunnen leggen.
Dat was toen. Nu is nu. Ik moet eerlijk zeggen dat de Burgemeester met zijn stinktabak mij er iedere keer opnieuw aan herinnert hoe heerlijk het is om niet te roken. Hoe zalig is het om 's morgens je bed uit te komen en fris en monter de dag te kunnen beginnen zonder eerst je longen schoon te moeten kotsen. Hoe fris en helder voelt mijn huisje aan als nergens de geur van volle asbakken hangt. Wat een bevrijding is het om er niet steeds te hoeven denken of je voorraad rookwaar nog op peil is. Wat wordt het leven mooi als je niet steeds bang hoeft te zijn dat iemand je aansteker pikt.
Met mijn onbegrensde fantasie, heb ik me weleens afgevraagd hoe een verstokte roker zou reageren als een goede vriend of een collega heel erg naar poep zou ruiken. Zouden ze dat gewoon gedogen of tolereren zoals ze van mij verwachten dat ik de tabakswalm gedoog of tolereer?
Of zouden ze die persoon naar de dokter sturen, of heel nadrukkelijk een grote spuitbus met een fris geurtje in handen duwen. Zouden ze, waar hij bij is, steeds grapjes gaan maken over allerlei dingen die met hygiëne te maken hebben? Vinden de rokers mij nu flauw of gemeen omdat ik deze vergelijking maak?
Ik weet uit ervaring dat stoppen met roken echt niet makkelijk is. Om direct na het stoppen met roken ook nog eens niet-roker te worden, mag gerust gerekend worden tot één van de hogere levenskunsten.
Toch is dat een stuk makkelijker dan stoppen met poepen. Roken is namelijk slechts een verslaving. Poepen is een noodzaak, een gegeven wat onlosmakelijk verbonden is aan het leven.
Vorige week dacht ik aan mijn vader, hoe hij stierf. Hij lag in een ziekenhuisbed met een uitgeschakeld beademingsapparaat ernaast. Rondom dat bed zat zijn gezin: Een vrouw en zes kinderen.
Wij zaten daar en konden weinig anders doen dan toekijken hoe mijn vader langzaam stikte. Pa was een straffe roker. Hij had nog een poos langer kunnen leven als hij niet had gerookt. Misschien had hij dan ook minder van het leven kunnen genieten, want vroeger hoorde 'roken' altijd bij 'tevreden', meen ik me te herinneren.
Ik kan niet beoordelen of die dingen allemaal kloppen. Ik kan ook het verleden niet veranderen. Ik kan er wel bij stilstaan of het eventueel leuk zal zijn voor mijn kinderen, om toe te moeten kijken hoe ik lig te stikken.
Maar nou is me nog steeds niet te binnen geschoten wat ik eigenlijk wilde zeggen.
Morgen nog maar eens proberen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten