Vandaag ben ik op reis geweest: Met de trein naar Amsterdam.
Zo, dat was het.
Ja, echt. Meer is er vandaag niet gebeurd. Ik ben vanmorgen opgestaan, heb me gewassen, ontbeten, boterhammetjes voor onderweg gesmeerd en om elf uur ben ik de deur uitgegaan.
Ik stapte om even voor zeven vanavond weer mijn huisje binnen.
Efficiënt hè, dat Openbaar vervoer?
Er was natuurlijk ook een reden om naar Amsterdam te gaan: Contrôle in het ziekenhuis. Twee specialisten gezien. Hoe lang duurt zoiets? Twee uurtjes ongeveer, inclusief tijd in de wachtkamer....
Het fijne was wel dat ik het volgens iedereen daar erg goed doe. Natuurtalent, zullen we maar zeggen.
(Do I have a choice at all?)
Ook de treinreis ging goed. Voor het eerst sinds heel lang, laat ik zeggen: Ergens in de vorige eeuw, in een andere tijd, een ander leven, weer eens zo ver van huis in de trein.
Het viel me wel op dat er heel veel mensen naar me keken. Ik denk dat er niet méér mensen naar me keken dan een poosje geleden het geval was, maar dat mijn nieuwsgierigheid naar mensen het (weer) aan het winnen is van mijn schuchterheid. Als mijn naam Sammie zou zijn, zou ik beweren dat Ramses Shaffy een liedje over mij heeft gemaakt. Iets over omhoog kijken?
Als ik volgende keer het aantal enge mensen wat ik zie eens ga turven. Volgens mij leer ik dan vanzelf dat het aantal redenen om bang te zijn op straat en in de trein zo goed als nul is..
Ben ik nou een Grote Meid?
:-)
BeantwoordenVerwijderen