Dat was het vandaag wel. Niet dat ik helemaal niks heb gedaan ofzo, maar er isook niks wereldschokkends op mijn conto bij te schrijven.
Het zou zomaar kunnen dat het epileren toch veel belastender is dan ik steeds dacht. Vandaag namelijk weer een sessie 'haartjes prikken' gehad, voor het eerst op het nieuwe stekje van Body & Beauty. De muziekinstallatie deed het nog niet en door de vakantie was er heel weinig verkeer op straat op dus het was lekker stil in de praktijk. Dat heeft toch ook wel iets. Volgende keer aan M. vragen wat zij ervan vindt.
Maar dat was dus vanochtend van half elf tot half twaalf. Een uur lang, haartje voor haartje in mijn gezicht wegbranden. Ze zijn nog lang niet allemaal weg, weet je wel hoe gruwelijk veel haren er in een volle baard zitten? Ik kan nog ruim een jaar vooruit.
Nou doet de behandeling niet zoveel pijn dat ik erbij lig te gillen, zelfs niet te kreunen of te steunen, maar het lichaam laat na afloop toch wel weten dat er hard gewerkt is om de pijn te verdragen.
Na de lunch ben ik nog wat op gaan ruimen, het was geen rommel in mijn huisje, maar ik had vorige week vanwege de nieuwe kast, een paar dingen 'ad hoc' een plekje gegeven en dat wilde ik even verbeteren. Het kostte me ongelofelijk veel moeite om dat te doen en om goed twee uur ben ik in mijn stoel in slaap gevallen om tegen drie uur weer wakker te worden doordat er iemand voor mijn huis heel hard met autodeuren aan het slaan was (typisch Duitse auto). Daarna met een soort jetlag het werk afgemaakt, eten gekookt en heel kalmpjes aan de afwas.
Ondertussen in gedachten nog eens een samenvatting gemaakt van mijn levensverhaal. Ik merk dat ik, nu ik meer inzicht en begrip krijg in mezelf, het inzicht en begrip voor anderen ook toeneemt.
Maar dat maakt bepaalde gebeurtenissen niet minder pijnlijk. Dat is me vanmiddag ook wel weer duidelijk geworden.
Ik heb niet het idee dat ik me ergens voor zou moeten verontschuldigen. Waar zou ik me schuldig aan gemaakt hebben? Spijt voel ik ook niet. Daar ben ik best blij om, want ik wil mijn oude leven heel graag afsluiten en de sleutel weggooien.
Het licht mag aanblijven, want uiteindelijk zijn er heel veel dingen die me zijn overkomen, best de moeite waard om soms nog eens naar te kijken.
Maar er is niks waar ik naar terug wil, wat ik opnieuw op wil pakken. Waarom zou ik ook, het is uiteindelijk niet voor niets dat alles is ontspoord of stilgevallen.
Nouja, niet helemaal alles. Sommige dingen, of beter gezegd: Mensen, zijn er nog en daar ben ik erg blij mee.
Sommige dingen trouwens ook. Heerlijk klinkend stereo-set, of klinkt die heerlijk omdat ik geleerd heb hoe fijn het is om tevreden te zijn? Wat maakt het ook uit, ik geniet van mijn muziekskes...
Vandaag overigens 'I'm yours' van Jason Mraz opgezocht. Het liedje klinkt zo heerlijk simpel, maar om dat na te kunnen spelen moet ik echt nog wel een dag of wat oefenen op mijn gitaartje, dan is het werk van een punkbandje als Green Day toch wat minder hooggegrepen (behalve als ik zou willen drummen, dan).
Nu ben ik toch wel moe en in een bespiegelende stemming. Toch wel erg bezig met wat ik 'mijn geslachtsverwarring' noem.
Ik hoop dat mijn leven toch snel op mijn stereo-set gaat lijken.......
Lijkt me heerlijk.
p.s.: Er staan in deze tekst nog fouten en stukjes kromspraak. Ik ben nu te moe om daar wat aan te doen.
Ik ga slapen.................
Geen opmerkingen:
Een reactie posten