Vanmorgen heb ik eerst eens enorm uitgeslapen. Het was tegen elven toen ik uit mijn mandje kroop. Het eerste wat ik deed na het ontbijt was mijn computertje aanzetten om te checken of de boel nog steeds stuk was.
Nee, alles deed het zoals het gistermorgen werkte. Betekent dit dat die nieuw-nieuwe design experia doos een onbetrouwbaar mormel is, wat bij de eerste de beste 'glitch' meteen urenlang niet-thuis geeft? Ik hoop (voor KPN) dat het niet zo is, want anders......
Maar na het checken van mijn mail en even iets kijken op uitzendinggemist, heb ik stof afgenomen en geluncht.
Mooie combinatie, toch?
Tijdens de lunch heb ik een strategie proberen te verzinnen om in contact te komen met lui die ik leuk vind.
Ik heb niks structureels kunnen bedenken. Probleem is een beetje dat ik het liefst samen met iemand de grote boze wereld zou willen veroveren. Maar dan moet ik die 'iemand' wel eerst vinden. Vicieuze cirkel heet dat, geloof ik.
In mijn huidige toestand is het best eng om op mijn eentje de wijde wereld in te trekken, merk ik. Er was vanmiddag het nodige te doen in de stad en ik ben toch maar die kant op gefietst, misschien zou ik onderweg nog een klein wonder tegenkomen.
Ik werd één keer bijna omver gereden door een figuur in een stoere Jeep die blijkbaar nog nooit een dame van bijna twee meter met een baard van twee dagen had gezien, ofzo. Hij had het zo druk met mij aandachtig en verbaasd aan te staren, dat hij niet in de gaten had dat 'ie door rood reed.
Na dat moment had ik niet echt zin om nog naar het optreden Saskia Laroo op de Grote Markt te gaan kijken en luisteren. Noem het koudwatervrees, maar ik had opeens een beeld voor ogen van mensen die 'leuke opmerkingen' over me proberen te maken, of mensen op een terras die me nog kennen van 'vroeger' en in aangeschoten toestand loeihard mijn oude naam over dat plein brullen. Ik heb werkelijk geen idee hoe ik dan zou moeten reageren. Met het angstzweet over mijn lijf eropaf stappen om met een overslaand piepstemmetje uit te brengen dat ik nu Carine ben? Intussen weet iedereen daar hoe mijn moeder me noemt en dus kan ik de eerstvolgende eeuw niet meer in de stad komen omdat er op elke straathoek wel iemand mijn oude naam staat te loeien...
Just a thought......
Misschien is het gewoon geen goed plan om op een dag als deze naar een evenement als dat te willen gaan. Niet in mijn toestand. Het komt vast nog wel. Ik vond het al heel wat, dat ik vandaag die kant op gefietst ben, dat ik in elk geval íets gedaan heb, niet nog steeds ben blijven wachten tot er in mijn voortuin een kikker opduikt die in een Witte Prins op een Mooi Paard verandert en mij het beste plekje van de hele wereld aanbiedt. (Ik was vroeger beter in dit soort sprookjes, geloof ik.)
Dat ik niet zomaar, pardoes ergen heenga waar veel mensen zijn, ligt niet puur aan mijn verandering, hoor. Ik heb daar altijd al heel veel moeite mee gehad. Geen zin om op te vallen, denk ik.
Het grote verschil is dat ik me toen schaamde voor mezelf. Ik was lelijk en saai, ik wist me eigenlijk nooit goed een houding te geven en ik heb nooit helemaal kunnen begrijpen wat de wereld van me wilde.
Nu ben ik nog druk bezig dingen of te leren, druk aan het veranderen. Tussen rups en vlinder zit een pop, tussen man en vrouw zit een hele grote dame met een bromstem en een baard.
Vandaag was een goede dag. Ik heb heerlijk gefietst, genoten van het buiten-zijn. Vastgesteld dat mijn conditie beter is dan ik dacht. Ik moet vooral zorgen dat ik minstens acht uur per nacht slaap, dan kom ik een heel eind. En het is erg stimulerend en inspirerend om gewoon, zomaar eens in de stad te komen. Te zien dat er een hele wereld op me wacht. Van schrik heb ik vanavond ruim drie keer zo lang op mijn gitaartje zitten 'pielen' dan voorheen, bijna bloedende vingers, echt waar. Ook nog erg lang stemoefeningen gedaan en sinds lang niet 'omdat het moet', maar echt om mijn stem te vormen naar hoe ik hoor te klinken.
Blijkbaar toch beetje wakker gekust.....
Voor nu: Weltruste XX
Geen opmerkingen:
Een reactie posten