Worstelen

Volgens mij zijn er eigenlijk maar heel weinig mensen die veel van mij weten. Ik ben best een gesloten karakter, is mij vaak gezegd.
En ik weet inmiddels dat mijn karakter me op dit punt soms heel erg tegenwerkt.
Maar hoe moeilijk is het om dat te veranderen als je al heel jong geleerd hebt dat de enige manier om te overleven is, dat je beter niemand vertrouwt.
Als kind werkte dat niet slecht, maar nu, als 'groot mens' is dat niet meer nodig. Nee, dat is niet goed gezegd.
Nu hoeft dat niet meer nodig te zijn. Nu ben ik groot en sterk. Ik heb toch wel bewezen dat ik tegen een stootje kan.
Maar ik ben nog steeds bang. Bang voor mensen, bang omdat ze me kunnen kwetsen - vreselijk kunnen kwetsen en eigenlijk ben ik vooral bang voor mijn eigen weerloosheid als het erop aankomt.
Dat is namelijk wat ik als kind geleerd heb: In elkaar duiken en wachten tot het over is. Vooral niet huilen, vooral niet laten merken dat je gekwetst bent, want als je huilt, krijg je nog meer klappen.......

Ik ben niet boos op degene die me dat geleerd heeft. Ik kan die persoon ook niet haten, net zomin als ik die persoon lief kan hebben. Ik ben er alleen maar bang voor.
Niet meer,
maar óók niet minder.

Nu wil ik afleren om bang te zijn. Sterk genoeg leren zijn om erom te lachten als het monster uit mijn jeugd weer tegen me gromt. Maar dat lukt nog niet.
Vorige week zat het weer eens tegen en ik kon mezelf nauwelijks genoeg in de hand houden om een uitweg, een oplossing te zoeken. Slapeloze nachten, dikke migraine en het spookbeeld dat ik mijn waardigheid weer kwijt was hadden me in hun monsterlijke greep.
Niemand hoeft me meer te slaan, ik ben prima in staat mezelf pijn te doen, want ik kan immers goed leren.

Nu ben ik weer uit dat dal. Ik slaap weer als een roosje (en wat geniet ik daarvan) mijn hoofd doet nergens pijn en ik ben hard bezig de boel op te lossen.
Maar ik ben toch wel geschrokken.
Geschrokken van mijn reactie op die situatie. Ik was opeens niet meer groot en sterk en al helemaal niet dapper.

Zal ik me ooit kunnen herinneren wat er gebeurd is in mijn prille jeugd? Zal ik ooit voor me zien wat mij zo bang heeft gemaakt?
Is het nodig dat ik dat monster opnieuw tegenkom, ermee vecht om ervan te winnen en zodoende niet meer gevangen te worden door mijn angst.

Of kan het op een andere manier?

Hoe dan ook, ik wil er vanaf. Dit is te moeilijk. Te zwaar voor mij. Ik wil verder met mijn leven. Ik wil open en eerlijk kunnen zijn. Ik hoef niet zo nodig 'aardig' meer gevonden te worden, want dat is alleen maar mijn manier om temidden van andere mensen te overleven. Ik wil niet alleen maar overleven.

Ik wil LEVEN!

Goegel

Wat weet internet van me? Dat vraag ik me weleens af. Dus vanavond heb ik mezelf nog maar eens 'gegoegelt'.
Je weet immers maar nooit.
Ik weet nu alvast dat ik niet de enige ben die naar de heerlijke, melodieuze naam: "Carine de Graaf" luistert. Dat vind ik dus niet erg, nee. Ik vind het eigenlijk wel prettig om een stuk of wat naamgenotes te hebben. Lekker knus, lekker niet alleen. Hah!

Maar ik ben op internet te vinden. Dit blogje kwam minstens vier keer bovendrijven binnen pakweg 25 hits, dus als ik beroemd word, heb ik hier opeens een hele smak volgers (hallo lieverds! Ik ook van jullie, hoor!)
Maar dat weet ik, ik doe mijn best om niet al te schokkende dingen te roepen op mijn blogje. Ook dingen waarmee ik mezelf misschien weleens ooit zou kunnen beschadigen probeer ik voor me te houden. En voor mensen die me ooit zouden willen raken via mijn dierbaren: Bespaar je de moeite want iedereen haat me. De mensen die van me houden nog het meest en mijn huisdieren zijn allang een keer gekidnapt, vermoord, verongelukt en vervolgens weggelopen. Daarom heb ik helemaal geen geld meer. Punt!

Maar er zijn andere dingen. Misschien heb ik ooit weleens ergens op zo'n forum een vraag gesteld die iets van doen heeft met mijn stoelgang. Een vraag die zou kunnen verwijzen naar iets waar ik me halfdood voor schaam.
Stel dat iemand dat vindt en de openlijk de wereld instuurt: "Hé, moet je nou es luisteren wat ik van dat wijf van de Graaf weet!"
Of die keer dat ik heel erg in geestesnood zat en ergens op een besloten webstek voor lotgenoten iemand in een vlaag van geesteszwakte pijnlijk beledigd heb en die iemand die beledigd is blijkt Prinses Maxima te zijn.
Krijg ik straks de BVD of RVD of GVD op de stoep. Paparazzi erachteraan, mijn schattige snoetje breeduit in alle bladen. Krijg ik ook nog een interview door Albert Verlinde......

Het idee!!!!

Jasses. Ik heb al zo vreselijk veel lettertjes het wereldwijde web opgestuurd, dat het allang geen zin meer heeft mijn internet abo op te zeggen. Grote Broer heeft me allang gezien, dat kan niet anders.
Blijft toch de vraag of ik gevaarlijk, vermakelijk of buitengewoon interessant gevonden wordt.
En door wie natuurlijk.

Aan de andere kant maakt het niet uit. Kijk maar eens hoeveel mensen er gebiologeerd zitten toe te kijken hoe een boer een vrouw aan de haak probeert te slaan. Er is vast nog wel meer van die onzin waar ik niet eens iets van afweet, want ik heb geen televisie en ik ken niet heel veel mensen die de tijd (en zichzelf) doden met ernaar kijken.
Misschien wordt ik daar om ontdekt: 'Vrouw van bijna 50 die leeft zonder televisie, maar ze eet wel elke dag.
Kent zij misschien het geheim van de eeuwige jeugd???

Kreunn....

Dat vind ik dus helemaal vreselijke programma's: Gewone mensen die tòch anders zijn te kijk zetten. Is daar televisie voor bedoeld? Wat mij betreft niet.
Ik hou het wel bij internet, dan heb ik nog een beetje het idee dat ik zelf kan bepalen wat de wereld over mij weet. Als verder iedereen zijn mond houdt, tenminste.

Kletstantes. Dat hou je toch.