Worstelen

Volgens mij zijn er eigenlijk maar heel weinig mensen die veel van mij weten. Ik ben best een gesloten karakter, is mij vaak gezegd.
En ik weet inmiddels dat mijn karakter me op dit punt soms heel erg tegenwerkt.
Maar hoe moeilijk is het om dat te veranderen als je al heel jong geleerd hebt dat de enige manier om te overleven is, dat je beter niemand vertrouwt.
Als kind werkte dat niet slecht, maar nu, als 'groot mens' is dat niet meer nodig. Nee, dat is niet goed gezegd.
Nu hoeft dat niet meer nodig te zijn. Nu ben ik groot en sterk. Ik heb toch wel bewezen dat ik tegen een stootje kan.
Maar ik ben nog steeds bang. Bang voor mensen, bang omdat ze me kunnen kwetsen - vreselijk kunnen kwetsen en eigenlijk ben ik vooral bang voor mijn eigen weerloosheid als het erop aankomt.
Dat is namelijk wat ik als kind geleerd heb: In elkaar duiken en wachten tot het over is. Vooral niet huilen, vooral niet laten merken dat je gekwetst bent, want als je huilt, krijg je nog meer klappen.......

Ik ben niet boos op degene die me dat geleerd heeft. Ik kan die persoon ook niet haten, net zomin als ik die persoon lief kan hebben. Ik ben er alleen maar bang voor.
Niet meer,
maar óók niet minder.

Nu wil ik afleren om bang te zijn. Sterk genoeg leren zijn om erom te lachten als het monster uit mijn jeugd weer tegen me gromt. Maar dat lukt nog niet.
Vorige week zat het weer eens tegen en ik kon mezelf nauwelijks genoeg in de hand houden om een uitweg, een oplossing te zoeken. Slapeloze nachten, dikke migraine en het spookbeeld dat ik mijn waardigheid weer kwijt was hadden me in hun monsterlijke greep.
Niemand hoeft me meer te slaan, ik ben prima in staat mezelf pijn te doen, want ik kan immers goed leren.

Nu ben ik weer uit dat dal. Ik slaap weer als een roosje (en wat geniet ik daarvan) mijn hoofd doet nergens pijn en ik ben hard bezig de boel op te lossen.
Maar ik ben toch wel geschrokken.
Geschrokken van mijn reactie op die situatie. Ik was opeens niet meer groot en sterk en al helemaal niet dapper.

Zal ik me ooit kunnen herinneren wat er gebeurd is in mijn prille jeugd? Zal ik ooit voor me zien wat mij zo bang heeft gemaakt?
Is het nodig dat ik dat monster opnieuw tegenkom, ermee vecht om ervan te winnen en zodoende niet meer gevangen te worden door mijn angst.

Of kan het op een andere manier?

Hoe dan ook, ik wil er vanaf. Dit is te moeilijk. Te zwaar voor mij. Ik wil verder met mijn leven. Ik wil open en eerlijk kunnen zijn. Ik hoef niet zo nodig 'aardig' meer gevonden te worden, want dat is alleen maar mijn manier om temidden van andere mensen te overleven. Ik wil niet alleen maar overleven.

Ik wil LEVEN!