Hehe, ik kan het nog: Spreekwoorden bedenken.
Maar het wordt tijd dat ik weer eens wat nuttigs ga doen met mijn tijd.
Daar is mijn leven aan toe, de tekenen wijzen erop.
Van sommige dingen weet je dat ze zullen eindigen, al weet je niet altijd precies wanneer.
Sommige van die dingen duren al snel te lang, van andere wil je niet dat het ophoudt.
Vandaag heb ik allebei een beetje aan de hand. Wat ik graag wil dat eindigt, leek even nog veel langer te gaan duren en van iets wat ik liever niet wil zien eindigen, is de eindstreep veel te dichtbij.
Het einde van een era? Het moment om mezelf in de kraag te vatten, op mijn voetjes te zetten en te roepen
"Hier is het!! Lééf dan!!"
Ja, ik was een poosje niet meer in leven. Ik heb wel geleefd, best goed geleefd voor iemand als ik, mag ik wel zeggen. Maar ergens hield het op. In elk leven moet je kiezen. Niet kiezen is ook kiezen, maar meestal is dat de verkeerde keus.
Nu ben ik bang om opnieuw te beginnen. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Ik durf dat niet eens te weten, want als ik verkeerd kies?
Als ik terugkijk op mijn vorige leven, ziet het eruit of ik het heel goed deed. O, wat ik allemaal niet mee heb mogen maken.....
Ik wil daar eigenlijk wel meer van. Maar ik voelde me toen al klein en heel onzeker. Te bang om te kiezen. En ik voel me nog lang niet groot en sterk genoeg om eindelijk wel te kunnen kiezen.
Komt het gewoon omdat ik geen keus heb? Dat ik het gewoon moet dóen?
De tekenen wijzen erop.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten