vandaag was een echte 'voorjaar in je bol'-dag. Heerlijk, allemaal kinderen op het veld. Wat is dit een heerlijk hofje. Ik woon hier echt met veel plezier. Ik heb bijna heel de dag boodschapjes gedaan, lekker wandelen over het dorp. Toen ik vanmiddag vanaf de Markt door de Groenstraat naar huis liep, had ik lekker de zon op mijn snoet en ze was heerlijk warm. Ik moest nog dingen doen, anders was ik doorgelopen: De Groenstraat helemaal uit tot aan het bos.
Maar nu zit ik weer bezig e zijn. Het bos zal het vandaag zonder mij moeten stellen. Morgen ook, dan moet ik naar Amsterdam. Op bezoek bij de dokters van het Genderteam. Ik kom daar nu al bijna drie jaar. Het zullen er misschien wel vier, maar zeker geen vijf, worden.
Morgen krijg ik te horen of ik volgens hen klaar ben voor de laatste fase van mijn geslachtsaanpassing.
Ik vind zelf van wel. Ik weet nu dat ik nooit een jongen of een man geweest ben. Ik was iemand die er heel veel op leek. Zo veel dat hetero vrouwen zelfs verliefd op me werden en O, wat vond ik dat náár.
Maar dat zijn details, gevoelens met een hoog 'zie je wel' gehalte. Ik kan me nu niet voorstellen dat ik ooit man zal zijn, ik voel geen enkele behoefte om te veranderen wat ik nu heb bereikt. Ik wil wel verder ontwikkelen, zorgen dat mijn stem niet meer bromt, dat mijn baard niet meer groeit. Leren hoe ik vloeiender loop. Leren hoe ik flirt met een leuke man.
Drie jaar lijkt heel lang om iets te doen waarvan ik al bijna veertig jaar wist dat het ooit zou gaan gebeuren.
Nu merk ik dat drie jaar niet lang genoeg is om alles af te leren wat ik me liever nooit eigen had gemaakt.
Het hoorde erbij. Ik ben veel te braaf geweest. Altijd heel erg mijn best gedaan om te doen wat ik dacht dat de mensen van me verwachtten: Man zijn.
Het leek goed te gaan, maar het is niet gelukt. Nog langer proberen zou mijn dood geweest zijn. Misschien is dat ook wel zo? 'Hij' is dood en nu is het Carine. Als een soort Feniks tevoorschijn gekomen uit een donkere put.
Eindelijk voel ik dat het leven leuk is, dat problemen er zijn om overwonnen te worden, dat je gerust terug mag lachen als de zon of een mens je toelacht. Wat wonderlijk dat het leven zoveel pijn kan doen en wat gek om daar op deze manier van verlost te worden.
Heerlijk, die zon!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten