Als ik 's morgrns net wakker ben en nog even in mijn bedje lig om te schakelen van de slaapwereld naar de nieuwe dag, schiet me soms zomaar opeens een prachtige blog te binnen. Het begint dan altijd met een onderwerp waarvan ik weet dat ik er met veel plezier en heel levendig over kan vertellen. Het verhaal rolt dan mijn gedachten binnen en het is zo mooi en vloeiend dat ik er zelf om kan glimlachen.
Het is dan heel vervelend dat die blog altijd in de vroege ochtend achterblijft. Al voordat ik mijn ochtendjas aan heb en mijn eerste plasje van de dag gedaan heb, is het weg. Tegen dat ik in de avond achter mijn ploetertje zit, kan ik niet eens de prettige toon meer vinden waarin ik o, zo graag zou willen schrijven.
Het is een ramp! Een drama! Ronduit vreselijk!
Hoe kan ik zo ooit een carrière al schrijfster beginnen? Al die vloeiende, boeiende zinnen die in mijn halfslaap verdampen laten zich nooit, nergens terugvinden. Vroeger was het nog veel erger. Rond mijn 28ste heb ik een prijswinnend toneelstuk geschreven. Alle dialogen, regie-aanwijzingen en de hele mise-en-scene had ik in mijn hoofd. Het hoefde alleen maar uitgetypt te worden en dan was ik klaar om een decor te schetsen met het lichtplan erbij. Echt waar, ik hoefde het alleen maar te doen en binnen een jaar zou ik zelfs door Oprah gevraagd worden voor een diepgravend interview. Maar één been uit bed en Floep... Alles weg. Ik weet niet eens meer waar dit prachtige toneelstuk over ging.
Later heb ik zo het eerste hoofdstuk van mijn oorlogsdrama uitgewerkt. Ik zat zelf met een brok in de keel en tranen in mijn ogen. O, wat kan ik mooi schrijven. Zo mooi dat ik verliefd zou kunnen worden op mijzelf...
Maar het is weg. Ik kan niet eens meer op de openingszin komen en die is essentieel, die zet de toon van het stuk. Hoe komt het dat ik elke dag aan het ontbijt moet constateren dat ik toondoof ben? Dat ik een goed verhaal wel kan herkennen, maar niet kan maken. Is de tijd nog niet rijp of ben ik er gewoon niet aan toe. Heb ik het nog te druk met het verhaal van mijn dagelijks leven? Want saai is het zeker niet. Er gebeurt zoveel dat ik het niet eens in dit blogje gepropt krijg.
Nou zijn jullie nieuwsgierig zeker?
Wacht maar tot ik de slag te pakken krijg, dan giet ik alles in een stuk of wat romans en hier en daar een toneelstuk.
Als het meezit lees je ooit in mijn blog over mijn reis naar Zweden waar ik de Nobelprijs in ontvangst ga nemen.......
Gewoon volhouden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten