Vertalen is niet mijn sterkste kant, maar 'six word story' staat zo raar als titel boven mijn Nederlandstalige blog
Of misschien vind ik dat nu doordat ik net een prachtig artikel las waarin iemand zijn ergernis uitsprak over het feit dat er op kantoor steeds meer Engelse woorden gebruikt worden.
Natuurlijk heb ik vandaag ook zitten schrijven, want dat is een vak wat ik wil beheersen.
Na alle kennis die ik de afgelopen tijd/jaren/eeuwen heb opgezogen omtrent de manier waarop gevestigde schrijvers hun vak beoefenen, komt mijn eigen werkwijze.
Vandaag kwam ik de sleutel tot mijn flow tegen. Of die er morgen nog is, moet nog blijken.
In elk geval kwam ik erachter dat het vooral belangrijk is om mijn gedachten zo goed mogelijk samen te vatten.
Als ik namelijk alles wat zich in mijn hoofd afspeelt op zou proberen te schrijven, was het verhaal nooit te volgen. Als ik alle gedachten en beelden in alle detail weer kon geven.......
Dat wil je niet weten.
Dus ik ben gaan redeneren en op zoek gegaan naar een goede geheugensteun, leidraad en ijkpunt voor mijn flow (hebben we daar geen Nederlands woord voor?)
Toen dook dat zeswoordenverhaal op.
De moeder van het six word story is deze:
For sale, Baby shoes, Never worn.
Het wordt toegeschreven aan Ernest Hemmingway.
Die houd ik dus bij me, netjes uitgeschreven op een papier wat op mijn prikbord hangt.
Zes woorden gaat me niet lukken.
Zeshonderd pagina's zit er gelukkig ook niet in.
woensdag 15 juni 2016
zondag 12 juni 2016
Aan het werk, noggesantoe
Meer dan een miljoen mensen in Nederland wil een boek schrijven.
Gelukkig hoor ik daar niet bij, want ik wil meer dan één boek schrijven.
En een blog, dus het begin is er.
Voor al die mensen die een boek willen schrijven is er heel veel informatie te vinden over het vak van schrijver.
Ook zijn er eindeloos veel cursussen, wurksjops, lezingen, boeken, video's, artikelen en zelfs televisie series over het schrijversvak. Een deel daarvan ken ik. Misschien ben ik heel selectief, maar ik stel altijd heel tevreden vast, dat ik in bijna alle opzichten alles heb om een schrijver te kunnen zijn.
Het zijn hooguit een paar details die me tot nu toe hebben verhinderd om een fantastiese bestseller de wereld in te slingeren.
Eén van die details is bijvoorbeeld het geduld, het zitvlees, wat nodig is voor een heel boek. Gelukkig word ik al een beetje ouder, beter gezegd: Rijper en meer volwassen. Daarmee groeit het geduld en de karaktersterkte die nodig zijn om het monnikenwerk wat schrijven is, te kunnen dulden.
Een ander detail is de regelmaat die nodig is. Kort geleden heb ik bedacht dat mijn leven van dag tot dag heel onregelmatig is, maar van jaar tot jaar zit er echt wel een patroon in. Het enige wat ik hoef te doen is dat patroon te analyseren en dan kan ik met heel weinig moeite tijd inplannen om te schrijven.
Verder komt het goed. Het Groene Boekje staat binnen handbereik, ik heb een paar prima potloden en goede pennen, een stapel blanco papier en een ordner met tabbladen, dus het eerste manuscript is al half af. Ik heb ook meer dan één computer met daarop meerdere tekstverwerkers, dus het typoscript volgt haast vanzelf. Ook mijn werkplek past erg goed in het plaatje van 'De Schrijver'. Ik zit hoog en droog, het raam heeft een gordijn wat open en dicht kan, net als het raam zelf. Er staat ook een muziekinstallatie die ik aan en uit kan zetten naar believen.
Alles is Super, ik krijg zelfs bijna nooit onverwacht bezoek, bedenk ik me nu, dus dat is Perfect!!
Zodoende ben ik er gisteren eens goed voor gaan zitten. Lekker zomers gekleed, want daar is het weer de laatste tijd naar, ben ik al vroeg naar mijn werkkamer, of Knutselhut, zoals ik het liefdevol noem, gegaan.
Ik heb mijn tafel zorgvuldig schoongeveegd, het raam een stukje opengezet en daarna ging ik beneden een kop koffie voor mezelf in schenken. In stilte heb ik mijn buurman bedankt, want dankzij zijn overgewicht, laminaatvloeren en schoenen met harde zolen heb ik geen wekker nodig om heel vroeg wakker te worden. Zelfs geen wekker met repeteermechanisme, want de buurman heeft een hond die hem elke morgen begroet met een uitgebreid en langdurig blafconcert.
Dat concert eindigt pas als de buurman tien tot vijftien keer heel hard een deur heeft dichtgesmeten.
Dus ik ben er tegenwoordig elke dag vroeg bij, niet alleen in het weekend want honden slapen nooit uit.
Na het hele ritueel van Buurman, Zijn Hond en de Deuren, ben ik dus met mijn koffie naar boven gegaan om te werken.
Al snel wist ik dat het zaterdag was. Ik ben op zaterdag namelijk niet de enige die wil werken. Helaas werk ik niet in de buurtpool. Daar is namelijk herrie voor nodig.
Bij mij in de buurt hebben de mensen namelijk een klussen-op-zaterdag pool. Ik weet nog steeds niet precies hoe het zit en wat men doet, maar ik begin het te snappen.
De deelnemers moeten op zaterdag iets buiten bij hun huis doen, het mag tegelijk met iemand anders, maar dat hoeft niet. Belangrijk is, dat er altijd Iemand bezig is op zaterdag vanaf een uurtje of halfacht. vroeger mag ook.
Het moet een klus zijn waar je een machine bij nodig hebt. Het maakt niet zoveel uit wat voor machine, zolang het ding maar minstens drie straten verderop duidelijk te horen is. Zaagmachine, bladblazer, slijptol. Allemaal goed. Voor gevorderden mag iets zwaarders zijn. Iets wat werkt zonder stroom, maar op benzine of diesel. Valsspelen bestaat niet, dus als je bijvoorbeeld een motorfiets wil gebruiken, mag je daar natuurlijk de uitlaat af halen; no problemo.
Gisteren heeft een buur het ultieme bereikt: Hij had een ding in gebruik wat een heel naar en indringend lawaai produceerde. Zo hevig dat ik letterlijk misselijk van werd.
Bravo!
Na een kleine tien minuten twijfelen, besloot ik om maar een eindje te gaan wandelen, want het schijnt niet zo best voor je spullen te zijn als je eroverheen braakt. Bovendien had ik helemaal geen zin om schoon te maken.
Onder het lopen heb ik het dorp nog eens aandachtig bestudeerd. Er zijn ook plekken die op zaterdag heel stil zijn. Met name begraafplaatsen. De rechte rijen met dikke plakken natuursteen waar naast de naam en de leeftijd van de overledenen nog een kort zinnetje, een gedicht of zelfs een heel verhaal is getiept staan daar statig in alle stilte te staan. Een boeiend fenomeen.
Ik begon erover na te denken. Hoe schrijf je een tekst in een plaat marmer of graniet? Kun je dat krassen met een stalen naald? Etsen, beitelen, hakken?
Volgens mij kan dat het beste met zo'n hamerboor-ding. Je ziet ze weleens staan langs de weg, op bouwplaatsen
Dat is zo'n ding wat je met twee handen vast moet houden en het rammelt en het dreunt. Het hamerboor-ding wat ik bedoel werkt op perslucht, dus er hoort zo'n grote pomp bij die wordt aangedreven door een dieselmotor ofzo. Het ronkt in elk geval heel hard.
Hoe dan ook, Morgen ga ik op zoek naar zo'n apparaat. Misschien vind ik het op E-bay of op Marktplaats. Daarna ga ik fundraisen of subsidie aanvragen voor een stapel natuursteen.
Mijn plan is om in de loop van deze zomer elke week een gedicht te schrijven.
Gezellig in de klussen-op-zaterdag Pool.
"
Ik mijmer,
Marmer.
Kan dat wel?
of graniet.
Met ieder woord
wat ik aftel
Of bijtel
Weet ik:
Het hakt erin.
"
Mijn romans bewaar ik dan voor de winter.
Gelukkig hoor ik daar niet bij, want ik wil meer dan één boek schrijven.
En een blog, dus het begin is er.
Voor al die mensen die een boek willen schrijven is er heel veel informatie te vinden over het vak van schrijver.
Ook zijn er eindeloos veel cursussen, wurksjops, lezingen, boeken, video's, artikelen en zelfs televisie series over het schrijversvak. Een deel daarvan ken ik. Misschien ben ik heel selectief, maar ik stel altijd heel tevreden vast, dat ik in bijna alle opzichten alles heb om een schrijver te kunnen zijn.
Het zijn hooguit een paar details die me tot nu toe hebben verhinderd om een fantastiese bestseller de wereld in te slingeren.
Eén van die details is bijvoorbeeld het geduld, het zitvlees, wat nodig is voor een heel boek. Gelukkig word ik al een beetje ouder, beter gezegd: Rijper en meer volwassen. Daarmee groeit het geduld en de karaktersterkte die nodig zijn om het monnikenwerk wat schrijven is, te kunnen dulden.
Een ander detail is de regelmaat die nodig is. Kort geleden heb ik bedacht dat mijn leven van dag tot dag heel onregelmatig is, maar van jaar tot jaar zit er echt wel een patroon in. Het enige wat ik hoef te doen is dat patroon te analyseren en dan kan ik met heel weinig moeite tijd inplannen om te schrijven.
Verder komt het goed. Het Groene Boekje staat binnen handbereik, ik heb een paar prima potloden en goede pennen, een stapel blanco papier en een ordner met tabbladen, dus het eerste manuscript is al half af. Ik heb ook meer dan één computer met daarop meerdere tekstverwerkers, dus het typoscript volgt haast vanzelf. Ook mijn werkplek past erg goed in het plaatje van 'De Schrijver'. Ik zit hoog en droog, het raam heeft een gordijn wat open en dicht kan, net als het raam zelf. Er staat ook een muziekinstallatie die ik aan en uit kan zetten naar believen.
Alles is Super, ik krijg zelfs bijna nooit onverwacht bezoek, bedenk ik me nu, dus dat is Perfect!!
Zodoende ben ik er gisteren eens goed voor gaan zitten. Lekker zomers gekleed, want daar is het weer de laatste tijd naar, ben ik al vroeg naar mijn werkkamer, of Knutselhut, zoals ik het liefdevol noem, gegaan.
Ik heb mijn tafel zorgvuldig schoongeveegd, het raam een stukje opengezet en daarna ging ik beneden een kop koffie voor mezelf in schenken. In stilte heb ik mijn buurman bedankt, want dankzij zijn overgewicht, laminaatvloeren en schoenen met harde zolen heb ik geen wekker nodig om heel vroeg wakker te worden. Zelfs geen wekker met repeteermechanisme, want de buurman heeft een hond die hem elke morgen begroet met een uitgebreid en langdurig blafconcert.
Dat concert eindigt pas als de buurman tien tot vijftien keer heel hard een deur heeft dichtgesmeten.
Dus ik ben er tegenwoordig elke dag vroeg bij, niet alleen in het weekend want honden slapen nooit uit.
Na het hele ritueel van Buurman, Zijn Hond en de Deuren, ben ik dus met mijn koffie naar boven gegaan om te werken.
Al snel wist ik dat het zaterdag was. Ik ben op zaterdag namelijk niet de enige die wil werken. Helaas werk ik niet in de buurtpool. Daar is namelijk herrie voor nodig.
Bij mij in de buurt hebben de mensen namelijk een klussen-op-zaterdag pool. Ik weet nog steeds niet precies hoe het zit en wat men doet, maar ik begin het te snappen.
De deelnemers moeten op zaterdag iets buiten bij hun huis doen, het mag tegelijk met iemand anders, maar dat hoeft niet. Belangrijk is, dat er altijd Iemand bezig is op zaterdag vanaf een uurtje of halfacht. vroeger mag ook.
Het moet een klus zijn waar je een machine bij nodig hebt. Het maakt niet zoveel uit wat voor machine, zolang het ding maar minstens drie straten verderop duidelijk te horen is. Zaagmachine, bladblazer, slijptol. Allemaal goed. Voor gevorderden mag iets zwaarders zijn. Iets wat werkt zonder stroom, maar op benzine of diesel. Valsspelen bestaat niet, dus als je bijvoorbeeld een motorfiets wil gebruiken, mag je daar natuurlijk de uitlaat af halen; no problemo.
Gisteren heeft een buur het ultieme bereikt: Hij had een ding in gebruik wat een heel naar en indringend lawaai produceerde. Zo hevig dat ik letterlijk misselijk van werd.
Bravo!
Na een kleine tien minuten twijfelen, besloot ik om maar een eindje te gaan wandelen, want het schijnt niet zo best voor je spullen te zijn als je eroverheen braakt. Bovendien had ik helemaal geen zin om schoon te maken.
Onder het lopen heb ik het dorp nog eens aandachtig bestudeerd. Er zijn ook plekken die op zaterdag heel stil zijn. Met name begraafplaatsen. De rechte rijen met dikke plakken natuursteen waar naast de naam en de leeftijd van de overledenen nog een kort zinnetje, een gedicht of zelfs een heel verhaal is getiept staan daar statig in alle stilte te staan. Een boeiend fenomeen.
Ik begon erover na te denken. Hoe schrijf je een tekst in een plaat marmer of graniet? Kun je dat krassen met een stalen naald? Etsen, beitelen, hakken?
Volgens mij kan dat het beste met zo'n hamerboor-ding. Je ziet ze weleens staan langs de weg, op bouwplaatsen
Dat is zo'n ding wat je met twee handen vast moet houden en het rammelt en het dreunt. Het hamerboor-ding wat ik bedoel werkt op perslucht, dus er hoort zo'n grote pomp bij die wordt aangedreven door een dieselmotor ofzo. Het ronkt in elk geval heel hard.
Hoe dan ook, Morgen ga ik op zoek naar zo'n apparaat. Misschien vind ik het op E-bay of op Marktplaats. Daarna ga ik fundraisen of subsidie aanvragen voor een stapel natuursteen.
Mijn plan is om in de loop van deze zomer elke week een gedicht te schrijven.
Gezellig in de klussen-op-zaterdag Pool.
"
Ik mijmer,
Marmer.
Kan dat wel?
of graniet.
Met ieder woord
wat ik aftel
Of bijtel
Weet ik:
Het hakt erin.
"
Mijn romans bewaar ik dan voor de winter.
Abonneren op:
Reacties (Atom)