Lazcia ch'io pianga is een aria uit de opera Rinaldo van G.F. Handel.
Ik ga niet uitwijden over Handel, ook niet over zijn werken, zelfs niet over de opera Rinaldo.
Deze ene aria is vandaag meer dan genoeg.
Ik heb de laatste tijd wel meer van die dagen dat deze aria me de hele dag bezig blijft houden.
Vandaag stond ik opeens, op een haar na, middenin de supermarkt te huilen. Natuurlijk dacht ik aan deze aria:
Láát me maar huilen........
Pas deze afgelopen weken heb ik kunnen huilen om het leven wat ik had en soms ook om het leven wat ik niet heb gehad.
Ik durf (of kan) nu ook beter begrijpen hoeveel verdriet het een vrouw kan doen wanneer ze geen kinderen kan krijgen. Niet dat ik dat zo voel. Ik heb immers twee hele mooie kinderen.
Het gebeurde toen ik mijn badkamertje schoon ging maken en opeens miste ik het maandverband. Dat heb ik niet, want ik heb het niet nodig. Ik mis alle onderdelen die een vrouw nodig heeft om ongesteld te worden. Niet alleen fysiek, maar opeens ook mentaal.
"Wees blij", hebben al zoveel vrouwen tegen me gezegd.
Ik was er nooit blij om. Ik vond het nooit 'een meevaller' dat ik 'het' nooit heb hoeven ondergaan.
Als je iets niet voelt, is het er vaak niet. Als dat iets is wat moet maken wat je had moeten zijn, mis je iets.
Als je weet wat je mist, vult die leegte zich spontaan met verdriet.
Láát me maar huilen
laat me zuchten omdat ik me niet vrij weet.......
En opeens zag ik heel veel jaren achter me die heel anders hadden moeten zijn. Misschien deed ik het als jongetje niet eens zo slecht, maar ik zat gevangen in een boze droom.
Boos voor mij.
Het ergste was, dat de dromen in je slaap vanzelf over gaan. Ik probeerde te doen alsof de boze droom die mijn leven was, ook een keer spontaan op zou houden.
Ik heb eindeloos gehoopt op een wonder. Ik heb gedroomd van een leven buiten de dagelijkse droom, alsof de pijn van mijn bestaan zo sterk zou kunnen zijn, dat ik er van los kon komen. Op het laatst kon ik niet eens meer huilen, alleen maar hopen op genade.
En deze week heb ik de tekst van die aria eens opgezocht en bestudeerd. Ik zag dat het pijnlijk goed past bij mij.
Maar hij is nog steeds prachtig.
Als de prins op het witte paard ooit mijn leven binnendraaft
Hoop ik te trouwen in een jurk, verblindend als maagdelijk wit
We zullen trouwen in een kerk, verheven en gewijd
niet voor God, maar voor het leven zelf.
Als ik naar het altaar schrijd,
zal er klein en helder een lied klinken
en ik zal huilen.
Láát me maar huilen
Lascia ch'io pianga
mia cruda sorte,
E che sospiri la libertà
E che sospiri,
e che sospiri la libertà
Lascia ch'io pianga
mia cruda sorte,
E che sospiri la libertà
Il duolo infranga
queste ritorte
de miei martiri
sol per pietà
de miei martiri
sol per pietà
Lascia ch'io pianga
mia cruda sorte,
E che sospiri la libertà
E che sospiri,
e che sospiri la libertà
Lascia ch'io pianga
mia cruda sorte,
E che sospiri la libertà
vrijdag 13 mei 2011
woensdag 11 mei 2011
Visite
Ik had vandaag gezellig bezoek. Echt heel gezellig. Honderduit met elkaar zitten kletsen en nog lang niet alles gezegd wat er te zeggen valt, dus we hebben een goeie reden om binnenkort nog eens samen een bakkie te doen.
Op zich valt er best veel te zeggen over de band die mijn visite en ik hebben, alleen de manier waarop we elkaar hebben leren kennen is een verhaal wat zich zomaar laat vertellen. Misschien komt dat nog wel, nu niet. Ik hou het lekker onder ons en de anderen laat ik lekker in spanning. Het mooiste was misschien wel het begrip. We hebben elkaar meer dan een jaar niet gezien of gesproken en nu zitten we weer tegenover elkaar alsof het gisteren was. Gewoon de draad weer oppakken. Een bakkie en een koekie erbij, giechelend dat we echt wel om de lijn denken. En praten, heel veel praten. Gewoon gezellig en goed.
Nu bedenk ik me dat de kunst van vriendschap bijna hetzelfde is als de kunst van jezelf zijn. Wat mij betreft betekent het dat ik nu niet meer zo onzeker ben over mezelf. Waar ik me kortgeleden nog moeilijk een houding wist te geven omdat ik me steeds afvroeg hoe ik over zou komen, leer ik uit middagen als vandaag dat ik me dat helemaal niet af moet vragen. Mensen die me eenmaal kennen zal het werkelijk een zorg zijn, voor hen ben ik 'gewoon Krien' en daar word ik blij van.
Dus Anita: Dikke Knuf !!!
Het maakte wel wat los. Tien ik vanavond de dag nog eens overdacht, ging ik even ruim tien jaar terug in de tijd. Ik dacht aan de millenniumwisseling en hoe ik toen aan het werk was op de Dam in Amsterdam. Geen idee wat de toekomst zou brengen en dat was maar goed ook. Als ik toen zou weten wat er in de tien jaar daarna allemaal voor me in het verschiet lag, was ik afgehaakt.
Nu maakt het me soms nog erg verdrietig maar ik ben toch blij dat ik er doorheen ben. Het is nu goed en het wordt nog beter.
Eerst maar eens leren 'nee' zeggen als dat het goeie antwoord is. Ik heb me weer eens om laten praten om iets te gaan doen waar ik nu al buikpijn van krijg. Het ergste is dat ik er al een keer voor bedankt heb, dus is het ook wel behoorlijk respectloos en ik vind het ook onbeschoft van degene die me, tegen beter weten in, gevraagd heeft. Ik vind het alleen zo vervelend dat ik nu opnieuw moet gaan vertellen 'dat ik het toch niet doe'.
Dus als er nog iemand een (aankomend) belichter kent die van pakweg 28 mei tot zeg 15 juni op vrijwillige basis een stuk of twintig uitvoeringen van een schoolmusical wil draaien, laat het me zo snel mogelijk weten, dan kan ik de klus doorgeven en hoef ik me niet schuldig te voelen.
Anders moet ik morgen toch weer gaan bellen om te zeggen dat er waarschijnlijk iets verkeerd is overgekomen, blabla, smoessmoes......
Of zal ik ze gewoon deze blog sturen. Dan kunnen ze zien dat ik in elk geval op zoek ben gegaan naar een vervanger.
Iemand???
Op zich valt er best veel te zeggen over de band die mijn visite en ik hebben, alleen de manier waarop we elkaar hebben leren kennen is een verhaal wat zich zomaar laat vertellen. Misschien komt dat nog wel, nu niet. Ik hou het lekker onder ons en de anderen laat ik lekker in spanning. Het mooiste was misschien wel het begrip. We hebben elkaar meer dan een jaar niet gezien of gesproken en nu zitten we weer tegenover elkaar alsof het gisteren was. Gewoon de draad weer oppakken. Een bakkie en een koekie erbij, giechelend dat we echt wel om de lijn denken. En praten, heel veel praten. Gewoon gezellig en goed.
Nu bedenk ik me dat de kunst van vriendschap bijna hetzelfde is als de kunst van jezelf zijn. Wat mij betreft betekent het dat ik nu niet meer zo onzeker ben over mezelf. Waar ik me kortgeleden nog moeilijk een houding wist te geven omdat ik me steeds afvroeg hoe ik over zou komen, leer ik uit middagen als vandaag dat ik me dat helemaal niet af moet vragen. Mensen die me eenmaal kennen zal het werkelijk een zorg zijn, voor hen ben ik 'gewoon Krien' en daar word ik blij van.
Dus Anita: Dikke Knuf !!!
Het maakte wel wat los. Tien ik vanavond de dag nog eens overdacht, ging ik even ruim tien jaar terug in de tijd. Ik dacht aan de millenniumwisseling en hoe ik toen aan het werk was op de Dam in Amsterdam. Geen idee wat de toekomst zou brengen en dat was maar goed ook. Als ik toen zou weten wat er in de tien jaar daarna allemaal voor me in het verschiet lag, was ik afgehaakt.
Nu maakt het me soms nog erg verdrietig maar ik ben toch blij dat ik er doorheen ben. Het is nu goed en het wordt nog beter.
Eerst maar eens leren 'nee' zeggen als dat het goeie antwoord is. Ik heb me weer eens om laten praten om iets te gaan doen waar ik nu al buikpijn van krijg. Het ergste is dat ik er al een keer voor bedankt heb, dus is het ook wel behoorlijk respectloos en ik vind het ook onbeschoft van degene die me, tegen beter weten in, gevraagd heeft. Ik vind het alleen zo vervelend dat ik nu opnieuw moet gaan vertellen 'dat ik het toch niet doe'.
Dus als er nog iemand een (aankomend) belichter kent die van pakweg 28 mei tot zeg 15 juni op vrijwillige basis een stuk of twintig uitvoeringen van een schoolmusical wil draaien, laat het me zo snel mogelijk weten, dan kan ik de klus doorgeven en hoef ik me niet schuldig te voelen.
Anders moet ik morgen toch weer gaan bellen om te zeggen dat er waarschijnlijk iets verkeerd is overgekomen, blabla, smoessmoes......
Of zal ik ze gewoon deze blog sturen. Dan kunnen ze zien dat ik in elk geval op zoek ben gegaan naar een vervanger.
Iemand???
zondag 8 mei 2011
Zwerftochtje
Vandaag heb ik mezelf een kadootje gegeven. Ik was het helemaal niet van plan, want het huis moet schoon. De afgelopen twee weken heb ik er niet veel aan gedaan, namelijk. De badkamer heeft een beurt gehad en alle dingen die niet op hun plek stonden of lagen, heb ik opgeruimd Ondertussen mocht de wasmachine ook aan het werk. Alles was vlot gedaan dus ik ging lekker vroeg lunchen. Met dit weer natuurlijk in de achtertuin.
Terwijl ik daar zat, bedacht ik me dat ik opeens een heerlijke lange middag voor de boeg had. Echt zo'n middag om er op uit te gaan.
Naar Pannehoef!
Ik kreeg tranen in mijn ogen bij het idee. Pannehoef is voor mij niet zomaar een plek. Ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven. Het is een plek, of eigenlijk een gebied, waar ik altijd als er iets ingrijpends gaande was in mijn leven, naartoe getrokken word. De laatste weken dacht ik er vaak aan, maar het kwam er steeds maar niet van om te gaan. Geen tijd, te moe. Dat soort dingen.
Nu kon het opeens. Ik had de tijd en de energie, dus ik ben op mijn trouwe omafiets op pad gegaan. Via het Liesbos en op mijn gevoel die kant op. Heerlijk in de zon terwijl de wind en mijn rokje druk met elkaar aan het kibbelen waren, kwam ik daar.
En het was helemaal anders dan anders.
Het gevoel wanneer je de zolder opruimt in een huis waar je jaren hebt gewoond. Allemaal herinneringen die je uit allerlei dozen tegemoet springen.
Zoiets was het.
Allerlei momenten uit mijn leven vanaf de tijd dat ik net uit huis was, want toen ontdekte ik Pannehoef en het hele prachtige gebied eromheen. Opmerkelijk genoeg zag ik geen blije momenten, alleen maar zorgen, getob en verdriet.
Mijn leven was een zwerftocht. Vanaf mijn tienertijd heb ik een weg gezocht om te kunnen zijn hoe ik me voel maar die weg kon ik niet vinden omdat ik maar bleef proberen een echte man te zijn en ik weet nu dat ik daar zelf nooit in geloofd heb.
Ik hield niet van mijn leven, maar ik hield wel van wat ik daarin tegenkwam, zelfs van al dat verdriet wat ik terugzie in de bomen en de vennen daarginds.
Pannehoef is veranderd. Er liggen nu strakke, gladde fietspaden die heel druk gebruikt worden. Er wordt ijs gevent op de plek die jarenlang zo heerlijk verlaten was. Er komen maneges, theetuinen en aardbeienterassen in de plaats van zwijgzame boeren die noest hun land bewerken.
Ik zit er niet mee. De schoonheid blijft, maar toch heb ik zonder spijt afscheid genomen van een plek die soms de enige op de wereld was waar ik me vrij kon voelen.
Mijn leven is veranderd. Ik weet nu hoe ik de weg moet vinden. Misschien kan het zelfs langs mooie strakke paden, dan kom je namelijk veel verder dan in mul zand waar wielen niet in willen draaien.
Ik ben via een een wijde omweg teruggefietst: Rijsbergen, Mastbos en Breda-centrum. Ik heb vanmiddag ruim 40 kilometer gefietst en het blij dat het weer kan, dat mijn conditie weer heel veel beter is.
Dit zwerftochtje was als een opmaat voor een grotere reis.
Eentje met een doel!!!
Terwijl ik daar zat, bedacht ik me dat ik opeens een heerlijke lange middag voor de boeg had. Echt zo'n middag om er op uit te gaan.
Naar Pannehoef!
Ik kreeg tranen in mijn ogen bij het idee. Pannehoef is voor mij niet zomaar een plek. Ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven. Het is een plek, of eigenlijk een gebied, waar ik altijd als er iets ingrijpends gaande was in mijn leven, naartoe getrokken word. De laatste weken dacht ik er vaak aan, maar het kwam er steeds maar niet van om te gaan. Geen tijd, te moe. Dat soort dingen.
Nu kon het opeens. Ik had de tijd en de energie, dus ik ben op mijn trouwe omafiets op pad gegaan. Via het Liesbos en op mijn gevoel die kant op. Heerlijk in de zon terwijl de wind en mijn rokje druk met elkaar aan het kibbelen waren, kwam ik daar.
En het was helemaal anders dan anders.
Het gevoel wanneer je de zolder opruimt in een huis waar je jaren hebt gewoond. Allemaal herinneringen die je uit allerlei dozen tegemoet springen.
Zoiets was het.
Allerlei momenten uit mijn leven vanaf de tijd dat ik net uit huis was, want toen ontdekte ik Pannehoef en het hele prachtige gebied eromheen. Opmerkelijk genoeg zag ik geen blije momenten, alleen maar zorgen, getob en verdriet.
Mijn leven was een zwerftocht. Vanaf mijn tienertijd heb ik een weg gezocht om te kunnen zijn hoe ik me voel maar die weg kon ik niet vinden omdat ik maar bleef proberen een echte man te zijn en ik weet nu dat ik daar zelf nooit in geloofd heb.
Ik hield niet van mijn leven, maar ik hield wel van wat ik daarin tegenkwam, zelfs van al dat verdriet wat ik terugzie in de bomen en de vennen daarginds.
Pannehoef is veranderd. Er liggen nu strakke, gladde fietspaden die heel druk gebruikt worden. Er wordt ijs gevent op de plek die jarenlang zo heerlijk verlaten was. Er komen maneges, theetuinen en aardbeienterassen in de plaats van zwijgzame boeren die noest hun land bewerken.
Ik zit er niet mee. De schoonheid blijft, maar toch heb ik zonder spijt afscheid genomen van een plek die soms de enige op de wereld was waar ik me vrij kon voelen.
Mijn leven is veranderd. Ik weet nu hoe ik de weg moet vinden. Misschien kan het zelfs langs mooie strakke paden, dan kom je namelijk veel verder dan in mul zand waar wielen niet in willen draaien.
Ik ben via een een wijde omweg teruggefietst: Rijsbergen, Mastbos en Breda-centrum. Ik heb vanmiddag ruim 40 kilometer gefietst en het blij dat het weer kan, dat mijn conditie weer heel veel beter is.
Dit zwerftochtje was als een opmaat voor een grotere reis.
Eentje met een doel!!!
Abonneren op:
Reacties (Atom)