Zwerftochtje

Vandaag heb ik mezelf een kadootje gegeven. Ik was het helemaal niet van plan, want het huis moet schoon. De afgelopen twee weken heb ik er niet veel aan gedaan, namelijk. De badkamer heeft een beurt gehad en alle dingen die niet op hun plek stonden of lagen, heb ik opgeruimd Ondertussen mocht de wasmachine ook aan het werk. Alles was vlot gedaan dus ik ging lekker vroeg lunchen. Met dit weer natuurlijk in de achtertuin.
Terwijl ik daar zat, bedacht ik me dat ik opeens een heerlijke lange middag voor de boeg had. Echt zo'n middag om er op uit te gaan.

Naar Pannehoef!

Ik kreeg tranen in mijn ogen bij het idee. Pannehoef is voor mij niet zomaar een plek. Ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven. Het is een plek, of eigenlijk een gebied, waar ik altijd als er iets ingrijpends gaande was in mijn leven, naartoe getrokken word. De laatste weken dacht ik er vaak aan, maar het kwam er steeds maar niet van om te gaan. Geen tijd, te moe. Dat soort dingen.

Nu kon het opeens. Ik had de tijd en de energie, dus ik ben op mijn trouwe omafiets op pad gegaan. Via het Liesbos en op mijn gevoel die kant op. Heerlijk in de zon terwijl de wind en mijn rokje druk met elkaar aan het kibbelen waren, kwam ik daar.

En het was helemaal anders dan anders.
Het gevoel wanneer je de zolder opruimt in een huis waar je jaren hebt gewoond. Allemaal herinneringen die je uit allerlei dozen tegemoet springen.
Zoiets was het.

Allerlei momenten uit mijn leven vanaf de tijd dat ik net uit huis was, want toen ontdekte ik Pannehoef en het hele prachtige gebied eromheen. Opmerkelijk genoeg zag ik geen blije momenten, alleen maar zorgen, getob en verdriet.
Mijn leven was een zwerftocht. Vanaf mijn tienertijd heb ik een weg gezocht om te kunnen zijn hoe ik me voel maar die weg kon ik niet vinden omdat ik maar bleef proberen een echte man te zijn en ik weet nu dat ik daar zelf nooit in geloofd heb.

Ik hield niet van mijn leven, maar ik hield wel van wat ik daarin tegenkwam, zelfs van al dat verdriet wat ik terugzie in de bomen en de vennen daarginds.

Pannehoef is veranderd. Er liggen nu strakke, gladde fietspaden die heel druk gebruikt worden. Er wordt ijs gevent op de plek die jarenlang zo heerlijk verlaten was. Er komen maneges, theetuinen en aardbeienterassen in de plaats van zwijgzame boeren die noest hun land bewerken.

Ik zit er niet mee. De schoonheid blijft, maar toch heb ik zonder spijt afscheid genomen van een plek die soms de enige op de wereld was waar ik me vrij kon voelen.

Mijn leven is veranderd. Ik weet nu hoe ik de weg moet vinden. Misschien kan het zelfs langs mooie strakke paden, dan kom je namelijk veel verder dan in mul zand waar wielen niet in willen draaien.

Ik ben via een een wijde omweg teruggefietst: Rijsbergen, Mastbos en Breda-centrum. Ik heb vanmiddag ruim 40 kilometer gefietst en het blij dat het weer kan, dat mijn conditie weer heel veel beter is.
Dit zwerftochtje was als een opmaat voor een grotere reis.

Eentje met een doel!!!