Soms denk ik er over na..

Nadenken is eigenlijk niet altijd goed. Dingen verklaren, doorgronden en begrijpen is heel verleidelijk, maar ook verraderlijk.
Het komt vaak voor dat de nadenker een verklaring in een verkeerde hoek zoekt, of zijn/haar blinde vlek niet meeweegt of gewoon niet alle argumenten kent.

Dan zal de gedachtengang waarschijnlijk wel een logisch einde hebben, maar onderweg liggen nog losse onderdelen die alles in een ander licht zullen plaatsen zodra die losse delen een waarde krijgen.

Gut, wat klinkt dat weer helder........

Maar ik wil maar zeggen dat ik moe ben en dan ga ik denken over dingen uit mijn leven. Waarom zijn dingen zus of zo gelopen? Hoe komt het dat ik nu leef zoals ik leef? waarom heb ik gekozen wat ik gekozen heb? En waarom op dat moment en op die manier?

Ach, ik heb al vaker zo gezeten: Moe en emotioneel, sentimenteel misschien, soms zelfs in tranen want het leven is niet alleen maar ...... (waar heb ik dat meer gehoord: 'Het leven is niet alleen maar leuk')

Eigenlijk was ik deze week bezig om wéér een rivier over te steken - en daar kun je heel moe van worden.
Zeker als je nog herstellende bent van een zware operatie.
Ik ben een periode in mijn leven aan het afsluiten, wat ook niet altijd makkelijk is, want er gebeurden dingen die me heel veel waard geweest zijn en ik heb dingen geleerd, gezien en gehoord die als een spiegel werken. Het soort spiegel waarin de waarheid erg naakt kan zijn.

Ik heb deze week eindelijk goed begrepen dat 'alleen zijn' niet alleen betekent dat je samenleeft met eenzaamheid, maar dat je ook erg onsociaal bent.
Hoe jaloers ben ik -stilletjes-  op van die mensen die altijd warm en betrokken zijn, voor iedereen iets over hebben, al is het een glimlach...
Heb ik dat ook in me? Kan ik dat leren? Of moet ik me er bij neerleggen dat ik nooit zo zal zijn?

En dan pieker ik verder. Misschien is een warme persoonlijkheid gewoon iets wat vanzelf ontstaat als je dieper in jezelf een goed gevoel hebt, een levenshouding die heel warm en ontspannen is..... ??

Ik ben moe. Dat weet ik en de rest weet ik eigenlijk niet, maar doordat ik moe ben, voel ik heel goed dat mijn kracht en mijn macht eigenlijk heel beperkt zijn. Ik sluit me op in mezelf en in mijn gedachtentreinen, alsof ik door meditatie een beter mens zou kunnen worden.

Laat ik maar gewoon uitrusten, mijn gedachten laten sudderen en oppassen dat ik niet ga piekeren.
Morgen wil ik uitgerust zijn want dan viert mijn familie Sinterklaas en ik mag meedoen. Dan zijn we met bijna dertig mensen bij elkaar, van piepklein tot hoogbejaard. Ik zal het druk krijgen, want ik wil aanwezig zijn als lieve dochter, fijne zus en leuke tante. (als moeder ben ik altijd fan-tas-ties!)

Dat is veel voor mij. Ik zal overmorgen vast wel weer moe zijn......

Misschien ben ik overmorgen wel weer druk met nadenken.

Vergassen is minselik

Vandaag ging ik op reis. Het was heel lang geleden sinds ik zo op reis was gegaan.
Bus en trein en weinig toeval, want in dit deel van de wereld is dat wat geschreven staat bindend.

Toch vind ik Reizen Per Bus en Trein helemaal niet beklemmend ofzo. Het is juist fijn om vooraf precies te weten wanneer je in moet stappen en wanneer weer uit, want in die tijd daartussen ben je 'er' niet.
Reizen per Bus en Trein is belanrijker dan ergens zijn. Reistijd is geen tijd voor andere dingen, die komen voor of na de Bus- of Treinreis.

Onderweg vind ik leuk. Ik kijk graag als ik onderweg ben. Uit-het-raam is altijd prachtig en de-mensen-die-je-ziet zijn minstens net zo mooi.

Het kijken onderweg is heel bijzonder. Het wint altijd van film of tv, want wat je onderweg ziet, zit in de wereld. Dat andere is eigenlijk alleen maar een lichtvlek die zomaar verdwijnt.

En daarom moet je alles afstemmen, want je moet wel in de wereld passen. Niet alleen je eigen wereld, maar ook die van de busschauffeur of van de mensen die ergens op je wachten.

Alles moet aansluiten, anders is de reis misschien voor niks of zonder doel en doelloos rondzwalken heeft niks met reisen te maken. Dat is zwerven.

Ik weet niet precies welke naam je kunt geven aan onverwacht en helemaal alleen in een onbekend cafe zitten.
Daar ben ik nu mee bezig.

Ik had mijn reis keurig gepland. Alles ging op rolletjes. Het weer was mooi, de mensen waren prachtig en ik was keurig een paar minuten voor 13:00u op de plek van bestemming.

En als ik moe ben, verlies ik een beetje mijn scherpte. Dan maak ik foutjes, standaardfoutjes. Gelukkig ken ik mijn vallkuiltjes, zo verwar ik 15:00u dikwijls met 13:00u...

Nu is het inmiddels kwart voor drie. Ik ga maar es afrekenen. Het is pakweg tien minuutes lopen naar de praktijk, dan ben ik keurig op tijd voor m'n afspraak.....

Wegwezen! Er komt een kadootje aan!

Voor mijn gevoel ben ik een erg timide, bescheiden, onopvallend, teruggetrokken, introvert en stil persoon.
Ik voel me geen streber, heb een hekel aan publieke belangstelling, wil niet opvallen, ben het liefst onzichtbaar, maak zo min mogelijk geluid, laat over me lopen en ik kan geen nee zeggen.

Maar onlangs had ik een gesprek met iemand die één keer op TV is geweest en waar een klein stukje over in de krant heeft gestaan. "Ben jij weleens op TV geweest?", vroeg ze een beetje neerbuigend. "Of in de krant?", smalend.
"Ja", zei ik "Allebei. En ik ben ook in een bioscoopfilm te zien."

Nog voordat ik ook nog kon vertellen dat ik paginagroot in de Nieuwe Revu heb gestaan en over de podia van Pinkpop, Rock Torhout, North Sea Jazz en Lowlands heb gelopen, in het zicht van duizendkoppig publiek, liep ze verontwaardigd weg.
Gelukkig maar, want eigenlijk weet ik niet goed wat mijn 'fifteen minutes of fame' nou echt waard zijn.

Misschien is het knap, maar ondanks alles wat ik hierboven op heb genoemd, is het me nagenoeg altijd gelukt om anoniem te blijven. Blijkbaar is roem een keuze.
Exposure, daarentegen, overkomt je. Mij in elk geval wel.

Maar waarom komt uitgerekend mijn afbeelding levensgroot in de Revu, en niet één van die anderen uit mijn crew?
Waarom moest ik zo vaak wegrennen als er een camera opdook? Ben ik zo interessant?
Misschien wel. Misschien kan ik met een beetje moeite als levend wezen net zo leuk en fijn om te beleven zijn als mijn blog.
Waarom doe ik daar dan niks mee?

Misschien wel omdat ik het diep in mijn hart wel leuk vind, dat ik er heimelijk van droom om beroemd te zijn en gezellig de gek uit te mogen komen hangen bij Linda de Mol (kan'k lekker Broabâânts proate meej J'roen van Kôôningsbrugge)

Volgens mij was ik er gewoon niet klaar voor. Ik vond mezelf  lelijk en vies. Weet je wel hoe ik eruit zag? Weet je wel waarmee ik moest plassen? Dat kon ik niet verkopen.
Ieuwk!!!

Maar het was niet alleen dat, ook op kleinere schaal wilde ik liever niks betekenen. Ik durfde me niet te vertonen op feesten. Ik heb heel vaak onderaan de trap gezeten, liefst in het donker, te wachten tot het te laat was om nog naar het feest te gaan. Ondertussen welles en nietes spelend met mezelf omdat ik niet kon geloven dat de feestelingen het echt en oprecht leuk zouden vinden om mij te ontvangen, lelijke, vieze ik op hun mooie, blinkende feest?
Egnie!

En kadootjes.
Kadootjes vind ik nog steeds niet fijn. Of het nou een prachtige bos bloemen is, een mooi boek of een cadeaubon. Ik word er heel zenuwachtig en verdrietig, of juist boos, van.
Ik verdien geen cadeaus! Iemand die zo lelijk en vies is moet je niks geven!

Zelfs nu ik geen reden meer heb om mezelf lelijk en vies te voelen, kan ik het prachtige geschenk van mijn verandering, moeilijk aanvaarden. Ik heb weinig geduld met mezelf, besteed niet genoeg zorg aan mijn ontluikende nieuwe geslacht, denk bij elke kramp: "Zie je wel! Het is hartstikke vervelend!"
Terwijl ik lang geleden al bedacht had dat dit tijd en geduld zou kosten. Tijd kan ik nemen en geduld heb ik in overvloed, maar juist nu me dat heel goed van pas komt, wil ik het niet aan mezelf besteden.

Het lijkt wel of ik bang ben om mooi en zoet te zijn. Het lijkt wel of ik nog steeds niet boeiend en levendig durf te zijn.
En ik weet dat ik het heel goed kan. Het is me meer dan eens gelukt, dus het moet nog vaker kunnen.

Laat ik maar eens gaan wennen aan het idee dat ikzelf het beste kado ben wat ik ooit zou kunnen krijgen.
Dat is niet lelijk,
dat is niet vies
en dat is niet eng.

Niet eens een beetje.