Ziek

Vandaag was ik er niet. Niet overal niet, ik was wel op facebook, maar ik ben niet de wijde wereld in geweest. Ik heb ook niet gestudeerd, geen boodschappen gedaan en op het nippertje nog wel gekookt.
Gelukkig maar, want nu gaat het weer bijna zo goed als beter met me.
Maar dat is bijna. Ik durf nog niet te zeggen dat ik weer helemaal ben zoals ik graag zou willen.

Sterk, knap, pienter en ontwapenend.
Onder anderen...

Maar ik voelde het gisteravond al aankomen en achteraf durf ik te zeggen dat ik hier al minstens een jaar op heb gewacht.
Ziek zijn. Dat moest ervan komen, want ik heb niet het geduld om lang genoeg in een soort spaarstand te leven zodat alles wat er moet bezinken ook echt kan bezinken.
Dat geduld heb ik eigenlijk ook nooit nodig gehad want ik had steeds mijn migraine. Steeds als ik richting overbelasting ging sloegen bij mij de stoppen door. Kortsluiting in mijn hoofd, Een achtbaan in mijn centrale zenuwstelsel.
Twee dagen volkomen van de wereld, geen weet van tijd en plaats en moe, moe en nog eens moe. Daarna ging het weer.

Toch vind ik het niet erg dat de migraine uit mijn leven is want de prijs was wel hoog. Na een jaar of twintig regelmatig neurologische orkanen in mijn hoofd werd ik echt bang. Ik begon me af te vragen of er niet zo langzaam aan dingetjes stuk aren gegaan. Blijvende schade waardoor ik dement of schizofreen of blind of nog iets veel akeligers geworden zou zijn.

Ik ben wel wat geworden, maar niet iets akeligs. En volgens mij is een bijkomstigheid daarvan dat ik geen migraine meer heb. Dat is heel fijn. Alleen dat maakt die hele verandering de moeite al meer dan waard.

Maar intussen ben ik mijn noodstopje kwijt, dus nu moet ik ergens anders gaan leren resetten.
Nu ben ik ziekjes en dat kan ik eerlijk gezegd niet goed.
Ik ben al een hele week niet in orde en ik gebruik dat niet. Ik ben niet iemand die zomaar pardoes alles af zegt en zachtjes kreunend onder een dekentje kruipt.
Vandaag heb ik me ziek gemeld en dat had vooral een praktische reden want ik moet op de fiets overal heen en als je op het platteland woont is het soms ver fietsen. Dat wordt een probleem met buikloop...

Pas later op de dag merkte ik dat ik kennelijk echt ziek was. Misschien een beetje koortsig zelfs, erg gammel en eerlijk gezegd nergens toe in staat. Op feesboeken na en soms een beetje huilen.
Een beetje.

Maar nu is het weer klaar. Ik wil niet meer ziek zijn. Ik wil gewoon lekker een poosje op vakantie.

Dat is veel leuker.

Zieksniks.

Idee

Ik las net in een krant dat vrouwen die kinderen hebben best wel dom en saai zijn. Ik hoop niet dat mijn kinderen het daarmee eens zijn, want het lijkt me vreselijk om als intelligent en levendig jongmens, opgezadeld te zitten met voorouders die helemaal niet interessant zijn.

Ik begin nou ook te twijfelen of ik wel verder moet gaan waarmee ik dit jaar begonnen ben. Zo saai allemaal.
Want, zie je: Dit jaar ben ik moeder geworden. Als je wil kan ik het uitleggen en als je nu al heel ingewikkeld vindt wat ik probeer te vertellen, ben je waarschijnlijk zelf moeder.

En ik wil mijn eigen soort niet afschrikken want gedeelde saaiheid is halve saaiheid. Met wie zou ik anders moeten kunnen nababbelen over dat geweldige boek: 'Vijftig tinten..."

Gelukkig is dat boek vertaald in het Nederlands, anders zou ik er niks van begrijpen en die mevrouw van dat winkeltje waar ze die speeltjes verkopen zei dat het best pijn doet als je die speeltjes niet goed gebruikt.

Ik wil zelf ook een boek schrijven. Volgens mij heb ik een bestseller in mijn hoofd. Iets over een studente die verliefd wordt op een jongeman die opgeleid wordt tot tovenaar. Wat ze precies samen gaan doen verklap ik nog niet. Het is trouwens niet makkelijk om te beschrijven, want ik ben nu bezig met in de praktijk te onderzoeken hoe het allemaal voelt. Ik had al wat leuks verzonnen met die bezem.
Hopelijk kan het makkelijk gehecht worden.

Nou vertel ik al teveel. Het moet wel spannend blijven.
Daarom ben ik maar begonnen met alles te herschrijven, want in de openingszin staat dat mijn hoofdpersoon graag moeder wil worden.

Zo'n saai wijf...
Daar wil niemand over lezen.

Ik krijg opeens een geniaal idee!

Ik ga schrijven over een Man die moeder wil worden.

Aan het werk dan maar!!!!!

Gisteren

Gisteren schreef ik dingen over mensen van voor mijn blog. Mensen die ik toen kende en die ik uit het oog ben verloren en waar ik geen spijt van heb dat ik ze niet meer zie.

Er is ook nog een periode daar nog voor. Dat was een ander leven, voor mij letterlijk een ander leven.
Daar kende ik mensen die ik wel graag nog of weer wil kennen.
Graag zelfs.
Dus mensen die mij nog kennen van vroeger, uit de tijd dat ik .... ja, die!

Jullie mogen blijven, jullie wil ik graag in mijn nieuwe leven terugzien.

Dat wilde ik vandaag even kwijt.

:-)

En nu ik erover nadenk. Degenen die misschien ook in mijn leven beland zijn in die minder leuke tijd en die er nu nog zijn. Jullie moeten blijven, want zonder jullie zou het super ellendig geweest zijn voor mij.

Dankjulliewel omdat je bent wie je bent en bent waar je bent....

XX

Vliegt

Zie net dat ik alweer een paar jaar met dit gedreutel of blog bezig ben. Nee, ik ga het niet teruglezen. Kost best veel tijd volgens mij en aangezien die vliegt durf ik er niet teveel tegelijk mee te doen. ik geef toch de voorkeur aan een blog schrijven.
Dus daar ben ik weer, zal ik maar zeggen.

Ik zat net even op feesboek wat te 'contacthoppen'. Allemaal namen voorbij zien komen waar ik bij dacht 'oja!' Of: 'Gôh?'

Bij sommige namen twijfelde ik of ik even een berichtje achter zou laten:
"Hoehoeissetmetjau?-Metmeiissetgoed,Doeiiiii"
Maar ik heb het niet gedaan. eigenlijk horen al die mensen bij een tijd die allang vervlogen is en ik zou niet weten waarom ik die tijd terug zou willen halen want het was toen eigenlijk helemaal niet zo'n leuke tijd.
Dat lag niet aan die mensen, daar niet van, maar het is net of je een kwade geest oproept als je heel erg je best doet om een rottijd opnieuw te beleven.

Ik zou er eerst een poos over na moeten denken. Eerst op zoek gaan naar momenten die de boel leuk kunnen maken, zal ik maar zeggen.
En nu je het zegt: het was allemaal een tijd van ver vóór dit blogje.

Laat die mensen mij maar zoeken en vinden en mijn blogje lezen. Dan kunnen ze zeggen dat ze mijn blog hebben gelezen enzovoort.
Dan doen zij alles waarvan ik net gezegd heb dat ik ze niet wil doen.

That's what friends are for. (sorry, ik zing vals).

Klaar, opgelost. Nu moet ik afsluiten, geen tijd om verder te kletsen, kmoet vliegen!!!!!

Doeiiiiiiiiiii

Anders

Anders zijn is geen schande. Dat vind ik in elk geval niet.
Anders zijn kan wel heel moeilijk zijn. Niet alleen voor degene die anders is, maar zeer zeker ook voor degenen die zich nooit anders gevoeld hebben.

Naarmate anders-zijn minder nadrukkelijk wordt, wordt het moeilijker om te aanvaarden dat anders toch echt anders is en niet zomaar 'een soort van hetzelfde'

Dit durf ik te zeggen omdat ik in de loop van mijn leven op aardig wat manieren anders ben geweest. Het is voor mij intussen al erg gewoon om anders te zijn en eerlijk gezegd kan ik niet geloven dat het ooit anders zal zijn.

Eigenlijk is anders zijn heel gewoon. Iedereen is tenslotte anders. Er zijn mensen die anders-zijn niet hebben willen aanvaarden, anderen hebben anders-zijn met veel geweld uit proberen te roeien en ik geloof dat zelfs de moderne oorlogen en conflicten nog steeds bestaan doordat te veel mensen moeite hebben met 'anders'.

Ik weet inmiddels ook heel goed dat je als mens hevige interne conflicten kunt hebben als je anders bent.
Ik heb het grootste deel van mijn leven met mezelf overhoop gelegen en dat was niet leuk.
Gelukkig heb ik een weg gevonden om anders te kunnen zijn op een manier waar ik zelf goed mee kan leven.

In de zoektocht naar 'vrede met mezelf' heb ik onderzocht of er een manier bestaat die het voor mij mogelijk zou maken om te berusten in hoe ik was.
Voor mij bleek zo'n manier niet te bestaan. Sterker nog: Ik werd er hartstikke ziek van.

Gisteren las ik op internet een stukje van iemand anders die zichzelf sterk maakt om anders-zijn heel gewoon te laten zijn.
Volgens mij is daar niks mis mee.

Deze persoon is anders dan ik, maar in zekere zin niet heel veel anders.
Maar deze persoon ziet dat anders. Deze persoon vindt dat ik hetzelfde moet zijn., maar ik ben toch echt anders.

Toen ik het stukje van las wat deze persoon heeft geschreven, kreeg ik het best een beetje benauwd, want ik las dat deze persoon vindt dat ik geen vrouw mag zijn. Volgens deze persoon zou ik moeten kunnen leven in de vorm waarin ik destijds doodziek werd.
Ik kreeg heel sterk het idee dat deze persoon mij dood wenst.

Het idee dat ik geen man ben wordt door deze persoon heel enthousiast ondersteund, maar het idee dat ik een vrouw ben wordt door deze persoon met vuur bestreden.

Voor deze persoon bestaat er blijkbaar maar één weg als je 'in het verkeerde lichaam'geboren bent,
namelijk dat je, wanneer je het één niet wil zijn, je automatisch het ander niet zal zijn.
Alsof ik ooit de keus zou hebben gehad.

Voor mij geldt dat ik niet anders kàn zijn.
Misschien is het behelpen omdat ik door mijn genen en allerlei hormonen nou eenmaal lichamelijk nogal mannelijk lijk, maar voor mij is het ondoenlijk om een compromis te sluiten en niet alles te doen wat haalbaar is om 'zo vrouw mogelijk' te zijn.

Deze persoon meent dat ik me neerleg bij 'een maatschappelijk dichotoom'.
Voor mij is man of vrouw geen 'maatschappelijk dichotoom'. Volgens mij is man of vrouw niet uitgevonden door 'de maatschappij', maar toch echt een gegeven wat ergens in de evolutie is ontstaan. Evengoed als mijn hersenen in de loop van de evolutie hun huidige vorm hebben gekregen, een vorm zo complex dat ik nu beschik over een computer en het vermogen om deze tekst te schrijven. Of is 'taal' ook een maatschappelijke dwangbuis?

Volgens deze persoon bestaat er een tussenvorm waarin mensen niet mannelijk en niet vrouwelijk zijn. Volgens mij heb ik jarenlang in die vorm geleefd. Ik was daar heel erg ongelukkig bij.
Ik kan me zodoende niet voorstellen dat er mensen bestaan die gelukkig kunnen zijn 'tussen de seksen'.
Deze persoon kan zich blijkbaar het tegendeel niet voorstellen.

Wij zijn dus anders wat dat betreft. Het zij zo.

Ik kan dat verschil accepteren, deze persoon blijkbaar niet.
Deze persoon beweert dingen die mij in andere vakjes dwingen dan het 'maatschappelijk dichotoom' waar deze persoon zich tegen verzet.

Als ik deze persoon ooit in levende lijve tegenkom zal ik vragen om dat niet meer te doen. Ik wil me namelijk nooit meer in vakjes laten dwingen. Ik voel me heel goed bij anders-zijn.

En als het niet anders kan, moet het maar anders opgelost worden.