Anders

Anders zijn is geen schande. Dat vind ik in elk geval niet.
Anders zijn kan wel heel moeilijk zijn. Niet alleen voor degene die anders is, maar zeer zeker ook voor degenen die zich nooit anders gevoeld hebben.

Naarmate anders-zijn minder nadrukkelijk wordt, wordt het moeilijker om te aanvaarden dat anders toch echt anders is en niet zomaar 'een soort van hetzelfde'

Dit durf ik te zeggen omdat ik in de loop van mijn leven op aardig wat manieren anders ben geweest. Het is voor mij intussen al erg gewoon om anders te zijn en eerlijk gezegd kan ik niet geloven dat het ooit anders zal zijn.

Eigenlijk is anders zijn heel gewoon. Iedereen is tenslotte anders. Er zijn mensen die anders-zijn niet hebben willen aanvaarden, anderen hebben anders-zijn met veel geweld uit proberen te roeien en ik geloof dat zelfs de moderne oorlogen en conflicten nog steeds bestaan doordat te veel mensen moeite hebben met 'anders'.

Ik weet inmiddels ook heel goed dat je als mens hevige interne conflicten kunt hebben als je anders bent.
Ik heb het grootste deel van mijn leven met mezelf overhoop gelegen en dat was niet leuk.
Gelukkig heb ik een weg gevonden om anders te kunnen zijn op een manier waar ik zelf goed mee kan leven.

In de zoektocht naar 'vrede met mezelf' heb ik onderzocht of er een manier bestaat die het voor mij mogelijk zou maken om te berusten in hoe ik was.
Voor mij bleek zo'n manier niet te bestaan. Sterker nog: Ik werd er hartstikke ziek van.

Gisteren las ik op internet een stukje van iemand anders die zichzelf sterk maakt om anders-zijn heel gewoon te laten zijn.
Volgens mij is daar niks mis mee.

Deze persoon is anders dan ik, maar in zekere zin niet heel veel anders.
Maar deze persoon ziet dat anders. Deze persoon vindt dat ik hetzelfde moet zijn., maar ik ben toch echt anders.

Toen ik het stukje van las wat deze persoon heeft geschreven, kreeg ik het best een beetje benauwd, want ik las dat deze persoon vindt dat ik geen vrouw mag zijn. Volgens deze persoon zou ik moeten kunnen leven in de vorm waarin ik destijds doodziek werd.
Ik kreeg heel sterk het idee dat deze persoon mij dood wenst.

Het idee dat ik geen man ben wordt door deze persoon heel enthousiast ondersteund, maar het idee dat ik een vrouw ben wordt door deze persoon met vuur bestreden.

Voor deze persoon bestaat er blijkbaar maar één weg als je 'in het verkeerde lichaam'geboren bent,
namelijk dat je, wanneer je het één niet wil zijn, je automatisch het ander niet zal zijn.
Alsof ik ooit de keus zou hebben gehad.

Voor mij geldt dat ik niet anders kàn zijn.
Misschien is het behelpen omdat ik door mijn genen en allerlei hormonen nou eenmaal lichamelijk nogal mannelijk lijk, maar voor mij is het ondoenlijk om een compromis te sluiten en niet alles te doen wat haalbaar is om 'zo vrouw mogelijk' te zijn.

Deze persoon meent dat ik me neerleg bij 'een maatschappelijk dichotoom'.
Voor mij is man of vrouw geen 'maatschappelijk dichotoom'. Volgens mij is man of vrouw niet uitgevonden door 'de maatschappij', maar toch echt een gegeven wat ergens in de evolutie is ontstaan. Evengoed als mijn hersenen in de loop van de evolutie hun huidige vorm hebben gekregen, een vorm zo complex dat ik nu beschik over een computer en het vermogen om deze tekst te schrijven. Of is 'taal' ook een maatschappelijke dwangbuis?

Volgens deze persoon bestaat er een tussenvorm waarin mensen niet mannelijk en niet vrouwelijk zijn. Volgens mij heb ik jarenlang in die vorm geleefd. Ik was daar heel erg ongelukkig bij.
Ik kan me zodoende niet voorstellen dat er mensen bestaan die gelukkig kunnen zijn 'tussen de seksen'.
Deze persoon kan zich blijkbaar het tegendeel niet voorstellen.

Wij zijn dus anders wat dat betreft. Het zij zo.

Ik kan dat verschil accepteren, deze persoon blijkbaar niet.
Deze persoon beweert dingen die mij in andere vakjes dwingen dan het 'maatschappelijk dichotoom' waar deze persoon zich tegen verzet.

Als ik deze persoon ooit in levende lijve tegenkom zal ik vragen om dat niet meer te doen. Ik wil me namelijk nooit meer in vakjes laten dwingen. Ik voel me heel goed bij anders-zijn.

En als het niet anders kan, moet het maar anders opgelost worden.