Zeer Hoofd

Tandarts is voorlopig klaar. Vandaag waren het twee uitersten; de ene kies was zo klaar met weinig pijn en nog minder problemen. De andere was heel veel gewurm en gewrik en wel zes verschillende werktuigen. De tandarts moest zoveel kracht zetten dat ik zelfs nog overwoog om mijn eigen hoofd met twee handen vast te houden, zo hard werd eraan getrokken. De plek doet nu dus ook pijn en zoals het altijd gaat, wordt de pijn aan het eind van de dag groter.

Toch kan ik er niet over klagen of mezelf zielig voelen. Ik heb me erop voorbereid, voedsel ingeslagen wat vrijwel zonder kauwen gegeten kan worden. Een film in huis om lekker passief de tijd te kunnen doden. Zachte deken binnen handbereik om lekker om me heen te slaan. Eigenlijk maak ik er een klein feestje van en ik geloof dat ik daar best goed in ben. Ik doe dat namelijk ook graag als ik in de herfst of in de winter koud en nat thuiskom; lekker snoezelen.

Het is ook leuk om anderen zo te vertroetelen, maar dat komt niet erg vaak voor als je alleen woont zoals ik.
En nu vraag ik me af, hoe moeilijk het kan zijn om je te laten vertroetelen. Een poos geleden kon ik me nog erg eenzaam en verdrietig voelen, zeker 's avonds, maar vandaag voel ik me innig tevreden zo alleen.
Wonderlijk.

Of ben ik gewoon aan het oefenen, want ik heb een jaar of wat geleden in stilte besloten dat ik geen relatie wil waarin de één mentaal afhankelijk is van de ander. Ik heb daar een meer dan vreselijke ervaring mee, dus ik heb dat afgezworen. Zelfs op momenten dat alleen zijn me erg veel pijn deed heb ik steeds bedacht dat eenzaamheid geen reden zal zijn om iemand te zoeken.

Toch soms wel stiekem van een ridder op een wit paard, maar het is zo gek om, na zoveel jaar als man onder de mannen, opeens heel anders met mannen om te gaan. Ik betrap mezelf er nog steeds op dat ik heel erg geneigd ben om mannetjes gedrag te vertonen als ik me niet meteen een houding weet te geven, of als anderen er te lang over twijfelen of ze me als man of als vrouw zullen behandelen.
Maar ach, het is een heel lang proces. Het medische traject zal minder dan vier jaar duren, mentaal en sociaal kost het bijna twee keer zoveel tijd.

Ik denk dat ik nog wel een paar boeiende jaren voor de boeg heb. Misschien ben ik wel helemaal opnieuw aan het opgroeien? Ik wil ook nog leren gitaarspelen, een vak vinden wat echt bij me past, mijn vreemde talen bijspijkeren en uitbreiden, een stuk of 10 boeken schrijven, uitgebreid vakantie vieren, heel veel rondreizen om alle mensen te bezoeken die ik graag wil bezoeken, door allerlei steden slenteren en al doende te leven bij het ogenblik, dat is namelijk iets wat ik tegenwoordig heel erg mis.

Eerst morgen barbecueën met de meisjes. Lotgenotencontact is iets wat ik nauwelijks beoefen. Niet omdat mijn lotgenoten hele nare mensen zijn, maar het lijkt wel of ik de laatste jaren andere prioriteiten heb dan lotgenoot zijn. Morgen vind ik wel belangrijk. Ik vind het erg leuk om die-en -die weer eens te zien, om te kijken hoe deze en gene veranderd is en vooral omdat ik nog een paar dingetjes wil vragen aan bepaalde personen.

Notitieboekje niet vergeten, dus.

En zou de gastvrouw een blender hebben?

Toch kan bloggen best moeilijk zijn...

Het probleem met bloggen is dat je wel wat te melden moet hebben op de momenten dat je ernstig behoefte voelt om iets te schrijven. Het loopt namelijk niet altijd synchroon. Er zijn dagen dat ik best wel iets te melden heb, soms zelfs zo intens dat ik zelf al heel erg geniet van het verhaaltje wat zich in mijn hoofd vormt, maar dat ik het om een of andere reden echt niet op kan brengen om achter de computer te kruipen.
Vandaag is dat anders. Ik heb heel erg zin om iets te schrijven, maar ik heb geen verhaal. Gewoon, lekker in mijn hutje zitten, om me heen kijken en vaststellen dat het hier aangenaam ikea-knus is. Volle koelkast, aangename temperatuur, schoon en opgeruimd. Maar willen jullie dat allemaal weten?

Ik kan misschien ook vertellen over mijn gewone dagelijkse gedoe, maar dat doe ik al zoveel. Willen jullie weten dat de BBC-serie 'sex change hospital' een goed inzicht geeft in geslachtsaanpassende operaties en laat zien dat 'wij' dat echt niet 'zomaar voor de lol' (laten) doen. Iki kan ook vertellen dat ik nog veel meer ambities heb dan alleen dat ene, maar is het niet beter om het gewoon allemaal te doen in plaats van er oeverloos over te blijven zitten kletsen.

Ik wil het in elk geval niet over Politiek hebben. Daar wil ik namelijk niks meer van weten. De wereld is namelijk in handen van een sekte. De leider ervan draagt een puntmuts en woont in de grootste totalitaire staat die ooit bestaan heeft. Op de landkaart is die staat juist heel klein, niet groter dan een wijk in de stad Rome.

Dat soort dingen mag je niet zeggen, daarom praat ik er niet over. Zo hoort het nou eenmaal in sektes en in totalitaire samenlevingen.
Ik weet eigenlijk helemaal niks van politiek.
Dus eigenlijk zou ik in de regering moeten zitten.
Maar voor welke partij dan?

Ach, soms is het wel leuk om een hele onlogische logica te bedrijven. Alsof dat de wereld zou kunnen veranderen. Hooguit de wereld in mijn hoofd.
Nu ik het daar over heb: Morgen tref ik de tandarts weer, dus over 24 uur is de binnenkant van mijn hoofd echt een beetje veranderd. Ik ben benieuwd of dat leuke ideeën op gang gaat brengen.

Op dit moment voel ik alleen maar een migraine opkomen. Leuk om te weten, niet om te hebben.
Het verklaart wel waarom ik niet op een leuk verhaaltje kon komen, migraine laat dat niet erg toe. Ik heb de verschijnselen ooit in detail aan iemand die al meer dan twintig jaar in de psychiatrie werkt verteld.
Ze keek me aan alsof ik gek was. Ik heb haar gerustgesteld en uitgelegd dat al die verschijnselen die heel veel weg hebben van alle denkbare persoonlijkheidsstoornissen altijd erg kort duren en na de aanval steeds spoorloos verdwenen zijn.
Heroïnegebruikers zijn er behoorlijk jaloers op, want de kick waar zij hun leven voor wagen krijg ik gratis en voor niks en het gaat ook weer spoorloos over.

Ik ben absoluut niet jaloers op heroïne gebruikers. Ik vind ze gek. Wie gaat er al die moeite doen om deze ellende te beleven? Ik he er van alles voor over om het niet mee te hoeven maken. Maar nu word ik wel een beetje ibbel van alle tiepfouten, maar die zie ik pas als ik een regel verder ben. Een soort ad-hoc dyslexie. (whoaa.. Ik heb een moeilijk woord getiept, zonder fouten, geloof ik)

Gelukkig zijn de aanvallen nu veel minder hevig. Het aura in mijn gezichtscentrum gaat tegenwoordig binnen tien minuten over in knellende hoofdpijn en behalve de moeite met taal, treden er geen nare bijverschijnselen op.
Alleen al hierom heb ik geen spijt van mijn genderaanpassing, want sinds ik Carine ben is de migraine zo goed als draaglijk. Voorheen waren de aanvallen zo hevig dat ik weleens gesmeekt heb of iemand mijn kop er met een groot, scherp zwaard af wilde hakken. Het leed was op die momenten zo hevig dat pijn er alleen maar een heel klein onderdeel van was.
Volgens mijn moeder was ik alleen maar regelmatig oververmoeid.
Niks ernstigs, dus.
Allemaal eigen schuld.

Ik weet niet eens of ze inmiddels begrijpt dat er werkelijk iets aan de hand was.
Hoe dan ook. Ik heb inmiddels alleen maar hoofdpijn en een loom gevoel in mijn lijf. Ik ben er niet gelukkig mee, maar wel blij dat het niet erger is.

Als de tandarts morgen net zo behoedzaam te werk gaat als vorige week, kan ik morgen misschien een leuker blog schrijven, anders wordt het zondag, want zaterdag heb ik een feestje met de meisjes.

Dolletjes!!!

Tegen de stroom in.

Morgen heb ik weer een afspraak met de hele aardige mevrouw die me leert hoe ik mijn spraak en mijn stem moet vervrouwelijken. Ik kom daar nu al een jaar en het lukt me nog steeds niet om als 'mevrouw' te worden aangesproken aan de telefoon.

Daardoor voel ik me weleens een beetje schuldig tegenover deze aardige logopedie-mevrouw. Ze heeft me al eens gerust proberen te stellen. Ze zie dat het niet goed zou zijn om alles in één keer voor elkaar te krijgen. Ik zou mijn stembanden forceren en misschien zelfs onherstelbaar beschadigen. Natuurlijk wil ik dat ook niet.

Een vriendin van me, die me al een tijd niet gesproken had, stelde vast dat mijn stem al een stuk minder zwaar klinkt dan voorheen.
Vandaag zag ik een deel uit een TV-serie over geslachtsaanpassing waarin dr Marci Bowers veel aan het woord kwam en zij klinkt tien jaar na haar 'sex change' ook nog heel erg als een vent. Ik mag blijkbaar niet wanhopen en ik moet kennelijk niet te ongeduldig zijn.

Maar toch...

Ik heb opeens het gevoel dat ik tegen de stroom op aan het zwemmen ben. Dat ik heel hard werk, maar waaraan? Ik merk niet dat ik echt verder kom. Vreemde mensen op straat zie ik nog vaak smiespelen en wijzen, grinniken en tegen elkaar zeggen: "Dat is een vent!"
Als ik loop heb ik het gevoel dat mijn heupen en schouders muurvast zitten. Weinig vloeiende beweging en al helemaal niet vrouwelijk. Als het me wel lukt om met een soort van feminine flair te wandelen heb ik binnen tien minuten vreselijk pijn in m'n rug. En dan loop ik niet eens op hakken.

En alle mensen kennen wel een vrouw, of zijn zelfs een vrouw, die 'behoorlijk mannelijk' is. Heel lief dat men mij probeert te troosten en gerust te stellen, maar als ik degenen bekijk die men bedoelt, zijn het toch zonder twijfel allemaal echte vrouwen. Vrouw-zijn is hen toch kennelijk van nature meegegeven. Ik moet het leren, als iemand die een ernstige hersenbeschadiging opliep weer helemaal opnieuw moet leren bewegen en spreken.

Vaak vergeet ik gewoon om eraan te werken, want het voelt erg goed om te zijn wie ik nu ben. Pas als ik door botheid, onwil of gewoon per ongeluk een keertje ge-meneerd wordt, stel ik met schrik vast, dat uiterlijk toch wel erg belangrijk is.
Maar het is ook moeilijk om 'gewoon Carine' te blijven en niet te vervallen tot een karikatuur van iets wat ik ook weer niet wil zijn.

En dan komt er opeens een dag als vandaag waarop ik denk dat het allemaal niet opschiet, dat ik zelf de draad een beetje kwijt ben. DAn ga ik me pardoes afvragen of het wel iets uitmaakt: Hij of Zij, maar gelukkig schreeuwt alles in mij dan heel hard: "NEEEEEEEE!!!"

Een man..... Kom nou! Ik niet hoor! Ik heb dat bijna een halve eeuw geprobeerd en 't is niet gelukt, ik was nooit geluk-ig. Na twee-en-een-half jaar als Carine stel ik vast dat Gelukkig-zijn nu toch wel bij me past.

Okee, dan. Ik ga ervoor om over nog eens 2,5 jaar het woordje 'volmaakt' voor 'gelukkig' te kunnen schrijven....

Doewie!

Van alles en nog wat

Vannacht heeft mijn dochter bij me gelogeerd. Wat gezellig is dat! Hebben we iets bijzonders gedaan/ Eigenlijk niet, maar tegelijkertijd is alles wat we samen doen bijzonder. Samen koken, samen eten. Ik daarna aan de afwas terwijl zij achter de computer zit en daar de dingen doet die meiden van 17 nou eenmaal achter de computer doen en tussen door droogde ze af. Prachtig om zo te kunnen bruisen.

We zouden samen een film kijken, maar het was goed zo, beter zo. We hebben nog wel een cake gebakken. Wat moet je anders als er niet veel te snacken in huis is en je opeens allebei trek krijgt in iets.

Vanmorgen hebben we uitgeslapen en daarna gebruncht en een spelletje gedaan, ondertussen uitgebreid in gesprek over mensen die verliefd worden en hoe moeilijk het is als iemand verliefd is op mij- of haarzelf.

Toen ze goed en wel weg was, begon ergens in de flat iemand harde muziek te draaien en als reactie daarop, begon iemand anders nog hardere muziek te draaien. Twee redenen op één dag om dringend op zoek te gaan naar een andere stek. Ik wil groter gaan wonen zodat mijn dochter ook een eigen kamer heeft en wij allebei de ruimte hebben voor onze hobby's en onze nukken en ik word erg nerveus als er mensen boven mijn hoofd wonen die ook nog eens vervelend doen. De herrie stopte nadat ik een vrouw heel boos iets hoorde roepen. Blijkbaar waren er meer mensen die de herrie niet dulden.

Voor mij was het ook een teken om er even uit te gaan. Ik ging naar de woonboulevard. Volgens velen is dat het beste wat je kunt doen op tweede pinksterdag, dus ik voelde me er bepaald niet eenzaam. Ik heb me door de Zweedse woongigant gewurm. Toch nog best veel gekocht. Bijna allemaal dingen die in de plaats komen van dingen. Een kom voor een kom, een mat voor een mat, een doos voor een mandje. Allemaal nieuwe dingen die een frisse start omlijsten. Ik heb allemaal dingen weg kunnen doen waar heel veel en heel moeizame herinneringen aan kleven. Oud zeer wat ik graag wil verwerken en zeker niet bij me houden.

Twee jaar geleden kocht ik soms vlinders. Van papier, stof of kunststof. Allemaal symbool voor verandering. Stille hints die me er aan moesten herinneren dat ik zou gaan veranderen, dat ik zou gaan verpoppen.
Nu is de verandering bijna achter de rug. Als ik terugkijk op vooral de afgelopen twee jaar, stel ik vast dat het verpoppen bijna letterlijk is gebeurd, dat ik een poos nergens aan mee deed, me nauwelijks heb durven vertonen en dat ik me behoorlijk vormloos heb gevoeld.
Wat mij betreft is dat de derde reden om te verhuizen. ik ben er gewoon aan toe.

Al een dag of wat loop ik met het ongegronde gevoel dat mijn vorige therapeut me heel binnenkort een mail stuurt. ik heb geen idee waarom ze een mail zou sturen, maar ik verwacht het echt.

Misschien ben ik definitief gek aan het worden en heb ik haar straks heel hard nodig, dus het zou goed kunnen dat dit gevoel een onbewuste waarschuwing is.
In theorie, zal ik maar zeggen.

Raar is het wel.

Maar ook leuk.

Knock-out

Nee, de wereld is vandaag niet door mij veroverd. Ik was een beetje heel erg ontzettend verschrikkelijk moe. Gelukkig loop ik niet meer heel de dag te huilen op dit soort off-das, dat is in elk geval alvast iets gewonnen.
Maar het was erg, zelfs zoiets weinig bewerkelijks als de was opvouwen in op zijn plek leggen moest ik in vier keer doen, want in één keer kreeg ik echt niet voor elkaar. Helemaal geen energie.

Ben ik ziek? Nee, ik weet zeker van niet. Het was gewoon erg veel de laatste tijd. En ik blijf maar vinden dat ik een heel suf en saai leventje leid. Kennelijk ben ik hieraan gewend, maar het kan dus wel heel erg vermoeiend zijn. Kers op de taart was natuurlijk de tandarts en de manier waarop ik me had voorbereid op iets heel vervelends, maakte het af. Ik had me er namelijk op ingesteld dat ik op z'n minst vandaag en waarschijnlijk ook morgen, nergens toe in staat zou zijn. Het lichaam gehoorzaamt dan trouw.

Nee, het is niks bovennatuurlijks, eerder een teken dat ik weer moet gaan werken aan mijn dagelijkse structuur.
Het zat er zo mooi in, maar dat moest wel, want als een mens gaat rommelen met haar hormoonhuishouding, moet je opeens heel efficiënt met je energie omgaan, puur omdat je daar opeens heel weinig van hebt.
Gelukkig ben ik wat dat betreft opeens weer redelijk doorsnee, want het overkomt heel veel vrouwen ergens tussen hun 30ste en 50ste levensjaar - grofweg genomen, zal ik maar zeggen.

Nu was ik gewoon een poosje te enthousiast, ik had opeens weer energie om elke dag te presteren en dat heb ik ook naar hartenlust gedaan, maar blijkbaar ben ik even vergeten op mijn grenzen te letten. Ik maakte erg lange dagen en veel de dingen die ik deed, waar ik mee bezig was, hadden ook nog eens een hele sterke invloed op mijn gemoed.

Toch ben ik helemaal niet triest of somber. Vandaag vind ik het juist wel leuk om een keertje niks te kunnen, nergens toe in staat te zijn, zelfs niet om te tobben, te piekeren. Ook niet breedvoerig te fantaseren, dingen te bedenken, plannen te maken of zaken te organiseren.
moe zijn kan ook een serieuze bezigheid zijn, merkte ik vandaag. Zo heb ik het lang niet meer meegemaakt.

Ach, ik heb wel dingetjes gedaan; ik heb dat prachtige speeltje waarmee ik allerlei digitaal beeld en geluid tevoorschijn kan toveren, beter leren kennen. Radio 6 staat er nu vast op ingesteld, dus Jazz klinkt ook weer wat vaker in mijn huisje. Ik heb er ook nog een film mee bekeken; Howards End. Die ga ik vaker zien, vooral omdat Helena Bonham Carter en Emma Thompson me heel erg inspireren wat betreft beweging en spraak.

Ik heb ook nog een kleine verandering in de keuken aangebracht, nu kan ik mijn afvalstromen nog beter managen. Bizar eigenlijk dat we de rommel die we weggooien in vijf soorten moeten verdelen. Vijf, maar liefst! Maar goed, ik kan het nu zonder problemen en heel overzichtelijk doen.

En ik heb veel gegeten vandaag. Als ik zo snel even tel, heb ik zes maaltijden gebruikt. Om af te sluiten val ik nu dadelijk de mandarijnen aan met een kopje thee en een bakje yoghurt erbij. Mandarijntjes houden namelijk van gezelligheid.

Ik eigenlijk ook wel.