Vannacht heeft mijn dochter bij me gelogeerd. Wat gezellig is dat! Hebben we iets bijzonders gedaan/ Eigenlijk niet, maar tegelijkertijd is alles wat we samen doen bijzonder. Samen koken, samen eten. Ik daarna aan de afwas terwijl zij achter de computer zit en daar de dingen doet die meiden van 17 nou eenmaal achter de computer doen en tussen door droogde ze af. Prachtig om zo te kunnen bruisen.
We zouden samen een film kijken, maar het was goed zo, beter zo. We hebben nog wel een cake gebakken. Wat moet je anders als er niet veel te snacken in huis is en je opeens allebei trek krijgt in iets.
Vanmorgen hebben we uitgeslapen en daarna gebruncht en een spelletje gedaan, ondertussen uitgebreid in gesprek over mensen die verliefd worden en hoe moeilijk het is als iemand verliefd is op mij- of haarzelf.
Toen ze goed en wel weg was, begon ergens in de flat iemand harde muziek te draaien en als reactie daarop, begon iemand anders nog hardere muziek te draaien. Twee redenen op één dag om dringend op zoek te gaan naar een andere stek. Ik wil groter gaan wonen zodat mijn dochter ook een eigen kamer heeft en wij allebei de ruimte hebben voor onze hobby's en onze nukken en ik word erg nerveus als er mensen boven mijn hoofd wonen die ook nog eens vervelend doen. De herrie stopte nadat ik een vrouw heel boos iets hoorde roepen. Blijkbaar waren er meer mensen die de herrie niet dulden.
Voor mij was het ook een teken om er even uit te gaan. Ik ging naar de woonboulevard. Volgens velen is dat het beste wat je kunt doen op tweede pinksterdag, dus ik voelde me er bepaald niet eenzaam. Ik heb me door de Zweedse woongigant gewurm. Toch nog best veel gekocht. Bijna allemaal dingen die in de plaats komen van dingen. Een kom voor een kom, een mat voor een mat, een doos voor een mandje. Allemaal nieuwe dingen die een frisse start omlijsten. Ik heb allemaal dingen weg kunnen doen waar heel veel en heel moeizame herinneringen aan kleven. Oud zeer wat ik graag wil verwerken en zeker niet bij me houden.
Twee jaar geleden kocht ik soms vlinders. Van papier, stof of kunststof. Allemaal symbool voor verandering. Stille hints die me er aan moesten herinneren dat ik zou gaan veranderen, dat ik zou gaan verpoppen.
Nu is de verandering bijna achter de rug. Als ik terugkijk op vooral de afgelopen twee jaar, stel ik vast dat het verpoppen bijna letterlijk is gebeurd, dat ik een poos nergens aan mee deed, me nauwelijks heb durven vertonen en dat ik me behoorlijk vormloos heb gevoeld.
Wat mij betreft is dat de derde reden om te verhuizen. ik ben er gewoon aan toe.
Al een dag of wat loop ik met het ongegronde gevoel dat mijn vorige therapeut me heel binnenkort een mail stuurt. ik heb geen idee waarom ze een mail zou sturen, maar ik verwacht het echt.
Misschien ben ik definitief gek aan het worden en heb ik haar straks heel hard nodig, dus het zou goed kunnen dat dit gevoel een onbewuste waarschuwing is.
In theorie, zal ik maar zeggen.
Raar is het wel.
Maar ook leuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten