Morgen heb ik weer een afspraak met de hele aardige mevrouw die me leert hoe ik mijn spraak en mijn stem moet vervrouwelijken. Ik kom daar nu al een jaar en het lukt me nog steeds niet om als 'mevrouw' te worden aangesproken aan de telefoon.
Daardoor voel ik me weleens een beetje schuldig tegenover deze aardige logopedie-mevrouw. Ze heeft me al eens gerust proberen te stellen. Ze zie dat het niet goed zou zijn om alles in één keer voor elkaar te krijgen. Ik zou mijn stembanden forceren en misschien zelfs onherstelbaar beschadigen. Natuurlijk wil ik dat ook niet.
Een vriendin van me, die me al een tijd niet gesproken had, stelde vast dat mijn stem al een stuk minder zwaar klinkt dan voorheen.
Vandaag zag ik een deel uit een TV-serie over geslachtsaanpassing waarin dr Marci Bowers veel aan het woord kwam en zij klinkt tien jaar na haar 'sex change' ook nog heel erg als een vent. Ik mag blijkbaar niet wanhopen en ik moet kennelijk niet te ongeduldig zijn.
Maar toch...
Ik heb opeens het gevoel dat ik tegen de stroom op aan het zwemmen ben. Dat ik heel hard werk, maar waaraan? Ik merk niet dat ik echt verder kom. Vreemde mensen op straat zie ik nog vaak smiespelen en wijzen, grinniken en tegen elkaar zeggen: "Dat is een vent!"
Als ik loop heb ik het gevoel dat mijn heupen en schouders muurvast zitten. Weinig vloeiende beweging en al helemaal niet vrouwelijk. Als het me wel lukt om met een soort van feminine flair te wandelen heb ik binnen tien minuten vreselijk pijn in m'n rug. En dan loop ik niet eens op hakken.
En alle mensen kennen wel een vrouw, of zijn zelfs een vrouw, die 'behoorlijk mannelijk' is. Heel lief dat men mij probeert te troosten en gerust te stellen, maar als ik degenen bekijk die men bedoelt, zijn het toch zonder twijfel allemaal echte vrouwen. Vrouw-zijn is hen toch kennelijk van nature meegegeven. Ik moet het leren, als iemand die een ernstige hersenbeschadiging opliep weer helemaal opnieuw moet leren bewegen en spreken.
Vaak vergeet ik gewoon om eraan te werken, want het voelt erg goed om te zijn wie ik nu ben. Pas als ik door botheid, onwil of gewoon per ongeluk een keertje ge-meneerd wordt, stel ik met schrik vast, dat uiterlijk toch wel erg belangrijk is.
Maar het is ook moeilijk om 'gewoon Carine' te blijven en niet te vervallen tot een karikatuur van iets wat ik ook weer niet wil zijn.
En dan komt er opeens een dag als vandaag waarop ik denk dat het allemaal niet opschiet, dat ik zelf de draad een beetje kwijt ben. DAn ga ik me pardoes afvragen of het wel iets uitmaakt: Hij of Zij, maar gelukkig schreeuwt alles in mij dan heel hard: "NEEEEEEEE!!!"
Een man..... Kom nou! Ik niet hoor! Ik heb dat bijna een halve eeuw geprobeerd en 't is niet gelukt, ik was nooit geluk-ig. Na twee-en-een-half jaar als Carine stel ik vast dat Gelukkig-zijn nu toch wel bij me past.
Okee, dan. Ik ga ervoor om over nog eens 2,5 jaar het woordje 'volmaakt' voor 'gelukkig' te kunnen schrijven....
Doewie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten