Nee, de wereld is vandaag niet door mij veroverd. Ik was een beetje heel erg ontzettend verschrikkelijk moe. Gelukkig loop ik niet meer heel de dag te huilen op dit soort off-das, dat is in elk geval alvast iets gewonnen.
Maar het was erg, zelfs zoiets weinig bewerkelijks als de was opvouwen in op zijn plek leggen moest ik in vier keer doen, want in één keer kreeg ik echt niet voor elkaar. Helemaal geen energie.
Ben ik ziek? Nee, ik weet zeker van niet. Het was gewoon erg veel de laatste tijd. En ik blijf maar vinden dat ik een heel suf en saai leventje leid. Kennelijk ben ik hieraan gewend, maar het kan dus wel heel erg vermoeiend zijn. Kers op de taart was natuurlijk de tandarts en de manier waarop ik me had voorbereid op iets heel vervelends, maakte het af. Ik had me er namelijk op ingesteld dat ik op z'n minst vandaag en waarschijnlijk ook morgen, nergens toe in staat zou zijn. Het lichaam gehoorzaamt dan trouw.
Nee, het is niks bovennatuurlijks, eerder een teken dat ik weer moet gaan werken aan mijn dagelijkse structuur.
Het zat er zo mooi in, maar dat moest wel, want als een mens gaat rommelen met haar hormoonhuishouding, moet je opeens heel efficiënt met je energie omgaan, puur omdat je daar opeens heel weinig van hebt.
Gelukkig ben ik wat dat betreft opeens weer redelijk doorsnee, want het overkomt heel veel vrouwen ergens tussen hun 30ste en 50ste levensjaar - grofweg genomen, zal ik maar zeggen.
Nu was ik gewoon een poosje te enthousiast, ik had opeens weer energie om elke dag te presteren en dat heb ik ook naar hartenlust gedaan, maar blijkbaar ben ik even vergeten op mijn grenzen te letten. Ik maakte erg lange dagen en veel de dingen die ik deed, waar ik mee bezig was, hadden ook nog eens een hele sterke invloed op mijn gemoed.
Toch ben ik helemaal niet triest of somber. Vandaag vind ik het juist wel leuk om een keertje niks te kunnen, nergens toe in staat te zijn, zelfs niet om te tobben, te piekeren. Ook niet breedvoerig te fantaseren, dingen te bedenken, plannen te maken of zaken te organiseren.
moe zijn kan ook een serieuze bezigheid zijn, merkte ik vandaag. Zo heb ik het lang niet meer meegemaakt.
Ach, ik heb wel dingetjes gedaan; ik heb dat prachtige speeltje waarmee ik allerlei digitaal beeld en geluid tevoorschijn kan toveren, beter leren kennen. Radio 6 staat er nu vast op ingesteld, dus Jazz klinkt ook weer wat vaker in mijn huisje. Ik heb er ook nog een film mee bekeken; Howards End. Die ga ik vaker zien, vooral omdat Helena Bonham Carter en Emma Thompson me heel erg inspireren wat betreft beweging en spraak.
Ik heb ook nog een kleine verandering in de keuken aangebracht, nu kan ik mijn afvalstromen nog beter managen. Bizar eigenlijk dat we de rommel die we weggooien in vijf soorten moeten verdelen. Vijf, maar liefst! Maar goed, ik kan het nu zonder problemen en heel overzichtelijk doen.
En ik heb veel gegeten vandaag. Als ik zo snel even tel, heb ik zes maaltijden gebruikt. Om af te sluiten val ik nu dadelijk de mandarijnen aan met een kopje thee en een bakje yoghurt erbij. Mandarijntjes houden namelijk van gezelligheid.
Ik eigenlijk ook wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten