Tandarts is voorlopig klaar. Vandaag waren het twee uitersten; de ene kies was zo klaar met weinig pijn en nog minder problemen. De andere was heel veel gewurm en gewrik en wel zes verschillende werktuigen. De tandarts moest zoveel kracht zetten dat ik zelfs nog overwoog om mijn eigen hoofd met twee handen vast te houden, zo hard werd eraan getrokken. De plek doet nu dus ook pijn en zoals het altijd gaat, wordt de pijn aan het eind van de dag groter.
Toch kan ik er niet over klagen of mezelf zielig voelen. Ik heb me erop voorbereid, voedsel ingeslagen wat vrijwel zonder kauwen gegeten kan worden. Een film in huis om lekker passief de tijd te kunnen doden. Zachte deken binnen handbereik om lekker om me heen te slaan. Eigenlijk maak ik er een klein feestje van en ik geloof dat ik daar best goed in ben. Ik doe dat namelijk ook graag als ik in de herfst of in de winter koud en nat thuiskom; lekker snoezelen.
Het is ook leuk om anderen zo te vertroetelen, maar dat komt niet erg vaak voor als je alleen woont zoals ik.
En nu vraag ik me af, hoe moeilijk het kan zijn om je te laten vertroetelen. Een poos geleden kon ik me nog erg eenzaam en verdrietig voelen, zeker 's avonds, maar vandaag voel ik me innig tevreden zo alleen.
Wonderlijk.
Of ben ik gewoon aan het oefenen, want ik heb een jaar of wat geleden in stilte besloten dat ik geen relatie wil waarin de één mentaal afhankelijk is van de ander. Ik heb daar een meer dan vreselijke ervaring mee, dus ik heb dat afgezworen. Zelfs op momenten dat alleen zijn me erg veel pijn deed heb ik steeds bedacht dat eenzaamheid geen reden zal zijn om iemand te zoeken.
Toch soms wel stiekem van een ridder op een wit paard, maar het is zo gek om, na zoveel jaar als man onder de mannen, opeens heel anders met mannen om te gaan. Ik betrap mezelf er nog steeds op dat ik heel erg geneigd ben om mannetjes gedrag te vertonen als ik me niet meteen een houding weet te geven, of als anderen er te lang over twijfelen of ze me als man of als vrouw zullen behandelen.
Maar ach, het is een heel lang proces. Het medische traject zal minder dan vier jaar duren, mentaal en sociaal kost het bijna twee keer zoveel tijd.
Ik denk dat ik nog wel een paar boeiende jaren voor de boeg heb. Misschien ben ik wel helemaal opnieuw aan het opgroeien? Ik wil ook nog leren gitaarspelen, een vak vinden wat echt bij me past, mijn vreemde talen bijspijkeren en uitbreiden, een stuk of 10 boeken schrijven, uitgebreid vakantie vieren, heel veel rondreizen om alle mensen te bezoeken die ik graag wil bezoeken, door allerlei steden slenteren en al doende te leven bij het ogenblik, dat is namelijk iets wat ik tegenwoordig heel erg mis.
Eerst morgen barbecueën met de meisjes. Lotgenotencontact is iets wat ik nauwelijks beoefen. Niet omdat mijn lotgenoten hele nare mensen zijn, maar het lijkt wel of ik de laatste jaren andere prioriteiten heb dan lotgenoot zijn. Morgen vind ik wel belangrijk. Ik vind het erg leuk om die-en -die weer eens te zien, om te kijken hoe deze en gene veranderd is en vooral omdat ik nog een paar dingetjes wil vragen aan bepaalde personen.
Notitieboekje niet vergeten, dus.
En zou de gastvrouw een blender hebben?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten