Dat woord heb ik geleerd uit mijn dikke studieboek. Het wil gewoon zeggen dat soms het één niet zonder het ander gebeurt. Elke gekte heeft meerdere gebreken, zo zou je het misschien ook kunnen zeggen.
Misschien durf ik vandaag zelfs te beweren dat transseksualiteit, genderdysforie of hoe ze het ding ook willen noemen, helemaal zo gek niet is. Misschien is het helemaal niet gek om in het verkeerde lichaam te zitten. Voor mij in elk geval niet. Ik begon er wel gek van te worden. De eeuwige onzekerheid, de eindeloze schaamte en het gevoel dat ik niet wist waar ik me thuis bij kon voelen. Niet bij de jongens, niet bij de meisjes en al helemaal niet bij alles wat daar tussenin zit.
Sinds er niks meer tussen mijn benen bengelt heb ik daar allemaal geen last meer van.
Maar het heeft wel sporen nagelaten.
Soms heb ik het gevoel dat ik jarenlang seksueel onheus bejegend ben door de broer van mijn broers.
Misschien ben ik daardoor seksueel heel erg geremd.
Op een of andere manier zorgt het er ook voor dat ik niet begrijp hoe het concept van vriendschap uitgelegd en toegepast moet worden.
Soms heb ik het gevoel dat ik in een chemisch laboratorium sta, omringd door reageerbuizen, retorten, gasbranders, bunzenbranders, pipetten enzovoorts, enzovoorts. Er staan ook allerlei potten en flessen met allerlei stoffen, keurig gelabeld: 'Affectie', 'Plezier', 'Geduld' en nog een heleboel meer.
Ik durf allang niet meer te vragen hoe ik daar vriendschap uit moet brouwen, want het antwoord is steevast een verbaasde blik. "Hoezo? Dat gaat toch vanzelf?"
Bij mensen zonder vlekje misschien wel. Bij mij niet. Waarschijnlijk leert iedereen dat spelenderwijs. Blijkbaar heeft het iets te maken met de term 'hechting' die ook in mijn dikke studieboek staat.
Misschien heeft het niet eens te maken met mijn trans-dingesigheid. Misschien heeft dat laatste me juist geholpen om ruim een halve eeuw te overleven zonder vriend-zijn op gevorderd niveau. Het ligt in elk geval niet aan die vrienden. Ik heb genoeg mensen mogen leren kennen die deel uitmaken van prachtige vriendenkringen. Diep in mijn hart ben ik als de dood om mij te mengen in de chemie van die kringen, bang dat de boel ernstig ontploft ofzo.
Maar het kan ook te maken hebben met 'Faalangst'. Ik ben niet alleen maar een tikje alleen, ik ben ook een stuk minder succesvol dan ik zou kunnen zijn. Als kind had ik al volop aanleg en daar is niet veel van af te zien in mijn huidige leven. Eigenlijk heb ik best vaak gekozen voor de weg van de gegarandeerde mislukking. Zo vaak dat ik nou eigenlijk niks heb op sociaal en maatschappelijk vlak.
Uit onderzoek blijkt dat veel transmensen in zo'n situatie leven. (Blijkbaar ben ik heel normaal.)
Voor mij is het helemaal geen probleem dat ik een trans-verleden heb. Dat was een wonderlijk avontuur, een innerlijke reis die erg sprookjesachtig aanvoelt. Ik vind dat juist iets om te koesteren
want die reis heeft me naar een prachtige bestemming gebracht.
Nu sta ik op het punt om aan een minstens even spannende uiterlijke reis te beginnen, maar daarbij heb ik heel veel last van mijn onvermogen om een goede vriendenkring te brouwen en ik heb ook ontzettend last van mijn diep ingesleten gewoonte om mijn eigen talenten te laten ontsporen.
Dat voelt wel heel gek.
Maar .......
De verandering van meneer C. naar Carine heb ik voor elkaar gekregen,
Ik ben helemaal op eigen kracht in één keer gestopt met roken,
Dus deze uitdaging kan ik ook aan.
Met wat hulp, natuurlijk. Daar is niks mis mee.
(paradoxaal; dat staat niet in mijn boek.)
