What can I say?

Woorden vallen stil. Ben ik uitgepraat?
Misschien heb ik genoeg gezegd over wat ik deed en dacht sinds de dag dat ik dit blog begon.
Waar heb ik het over gehad?

Ik weet het niet eens meer allemaal en ik ga nu niet alles teruglezen.
Gisteren ofzo, had ik opeens het gevoel dat ik weer thuiskwam.
Er is iets veranderd, of de verandering is gaande.

Nee, niks drastisch, de tijd lijkt gewoon rijp voor een nieuw hoofdstuk.
Misschien ben ik wakker geschud door een boze prins?
Het was iemand die ik al heel lang geleden had moeten laten vallen, vergeten en uit mijn leven bannen omdat hij iets deed wat vrienden elkaar nooit aan zullen doen. Was het niet uit naam van vriendschap, dan toch uit integriteit.
Ik was altijd veel te aardig. Ik heb mezelf zo vaak ontkend om een ander liever niet te kwetsen, niet boos te maken.
Ik gaf mensen liever een tweede kans en een derde, eventueel een vierde en zelfs een vijfde.
Totdat hij zei: "Rot op! Ik wil niks meer met je te maken hebben! Laat me met rust!"
Groot gelijk. Alleen jammer dat het mijn tekst had moeten zijn - zoveel jaar geleden al.

Nu moet ik mezelf maar eens een nieuwe kans geven. Eerlijk zijn tegen mezelf.
Wie heeft me nog meer vreemd bejegend?
De mensen die Groot Feest gaven toen ik nog druk doende was om uit de kast te komen.
Ik gaf ook hen vertrouwen, ik had ze over mezelf verteld terwijl zelfs mijn eigen moeder nog van niets wist.
En op hun feest hadden ze het aan allerlei mensen verteld: "Er komt een transmens op ons feest".

Integriteit, moeilijk ding.
Heb ik hen teleurgesteld omdat ik als mijn oude-ik op het feest was?
Geen spektakelstuk op de foto's, niks om mee te pronken onder artistieke soort-van-vrienden?

Ik weet het niet en ik zal het ook nooit weten, want ik heb ze boos gemaakt.
Zò boos dat ze als een overspannen chihuahua, tegen iedereen die het horen wil, aan beginnen te keffen zodra ik enigszins in hun zichtlijnen verschijn:
"Carine is slecht! Ze is Slecht! Slecht! Slecht!!!", blaffen ze.

Ze willen niet aan mij vertellen waarom ik slecht ben, dus ik ga ook niet vertellen wat ik gezegd heb, welke woorden hen boos hebben gemaakt. Dat is niet eerlijk, ik roddel alleen over mensen die zich kunnen en willen verweren. Volwassen mensen, ook volwassen in gedrag.

Oude vrienden die helemaal geen vrienden zijn. Wat kan ik ervan zeggen?
Ik vraag me alleen af wie mijn oude vijanden zijn.
Was ik het zelf?
Mooi is dat!

Blijkbaar is dat over.
Blijkbaar ben ik nu thuis bij mezelf.
Hoera voor ik!

What more can I say?

Een karretje is een metafoor

Wat een cryptische titel...

Nou, goed. Ik had er eens over nagedacht hoe ik uit zou kunnen leggen hoe mijn leven is gelopen en waarom ik nu arm en eenzaam in een piepklein flatje tussen tweedehands meubeltjes woon. Ik was een jaar of wat geleden immers druk bezig een glanzende carriëre op te bouwen, ik woonde in een eigen huis vol mooie spullen en lieve kinderen en met een auto voor de deur.....

Dus ik dacht: Hoe kan ik het uitleggen?
Welke beelden kan ik bedenken om te schilderen hoe het zo gekomen is...

Toen bedacht ik een karretje.
Als metafoor.
Voor een mens.
Voor wat een mens heeft en wat een mens kan.

Als een kind opgroeit en een harmonieuze jeugd beleeft, leert hij of zij zijn of haar karretje kennen.
In de loop van de jaren raakt een persoon steeds meer en steeds beter vertrouwd met het karretje
en al doende leert de mens wat wel en wat niet in het karretje past.
Dat is gangbaar als alles goed is en goed blijft.

En nu zie ik mijzelf en mijn karretje.
Ik heb mijn karretje nooit begrepen en niemand begreep waarom ik mijn karretje niet begreep.
Het was geen slecht karretje, helemaal niet, maar het was niet mijn karretje.
Karretje hoorde niet bij mij of ik hoorde niet bij karretje, ik weet het nog steeds niet.
Maar omdat ik niks anders had en niet anders kon, ben ik er toch  mee op weg gegaan.
Ik moest wel, een levend mens houdt de tijd immers niet tegen.

Omdat karretje en ik niet bij elkaar hoorden, wist ik niet hoe ik mezelf moest vormen.
Ik zou mezelf het liefst verstoppen, maar waar kún je jezelf verstoppen als je houdt van de zon en de blauwe lucht?
Eigenlijk nergens. Ik verstopte mezelf als het ware in wat ik dacht dat Karretje -waar ik niks van begreep- moest verbeelden.
Een leven lang heb ik mensen nageaapt die soortgelijke karretjes hadden als ik.
Op mijn karretje stond 'MAN' dus als ik een ander karretje met dezelfde drie letters in mijn buurt zag komen, deed ik gewoon na wat ik daar zag.

Karretje raakte van lieverlee vol, voller en nog voller met dingen die ik afkeek. Er was weinig bij wat voelde als 'precies pas'. Omdat ik niet wist wat goed was en wat niet-goed, had ik ook geen idee wanneer iets te veel of overbodig of klinklare rommel was, dus ik bleef gewoon van alles en nog wat op Karretje laden.

Karretje begon te kraken, want de vering hing door en de assen stonden krom en de wielen stonden op knappen en ook al werd ik heel moe en verdrietig omdat het zo zwaar was, ik bleef geloven dat het zo hoorde.
Iedereen weet tenslotte dat het pijn doet wanneer je ergens in zit wat niet past.
Denk maar aan te kleine schoenen....

Opeens zaten er een heleboel hobbels in de weg: Boem! Boem! Boem! Boem!...
En een hele harde KRAK!

Karretje stuk. Hartstikke stuk. Alle spullen eraf gegleden en op een slordige hoop om- en over me heen.
Het was een puinhoop.
In het feitelijke leven was alle kleur opeens verdwenen. Ook dingen als 'leuk' en 'niet leuk' bestonden niet meer. Mijn wereld was grijs en kil.
Wat het kapotte karretje betreft, was het op dat moment best verleidelijk om de boel de boel te laten en gewoon alles weg te gooien, maar doodgaan voelde niet als een oplossing, want ergens in de verte zag ik nog een echo van blauwe lucht en helder zonlicht. Volgens mij moest er méér zijn dan een kapot karretje en een hoop troep...

Ik heb op geprobeerd karretje mét vracht weer op weg te krijgen, maar dat lukte niet. De puinhoop werd alleen maar groter en mijn greep erop steeds kleiner.
Uiteindelijk moest ik wel stil gaan staan en goed kijken naar wat ik van binnen allang wist:
Karretje had de verkeerde naam.
Er hoort 'VROUW' op te staan.

Hoe moest het nu verder?
Voor de wereld zou mijn karretje er altijd uit blijven zien alsof er 'MAN' op hoorde te staan, dacht ik.
Ze zouden me uitlachen, nare dingen naar me roepen, misschien zelf naar me spugen en me schoppen en slaan, daar was ik heel bang voor. Zo bang dat ik eigenlijk niet durfde te doen wat ik moest gaan doen.

Maar ik kon niet anders. Als karretje niet zou gaan rollen, zou het verschrompelen en verdwijnen en ik had nog steeds geen zin om dood te gaan.
Kon ik niet op een andere manier verdwijnen of veranderen zonder dat iemand het raar vond??
Ik heb nooit een andere manier gevonden.

Ik heb karretje toen maar met de franse slag opgeknapt en 'MAN' min of meer overgeschilderd en er voorzichtigjes 'vrouw' op gezet. Alles wat ik op Karretje geladen had, heb ik geprobeerd achter te laten, maar dat ging niet. Als ik de dingen zelf niet mee zou nemen, werden ze wel door anderen achter me aan gedragen en dan zou het weer misgaan, misschien wel definitief mis.
Nadragen is ook wel gebeurd. Loslaten is domweg niet te doen, zelfs als dat soms het beste was.

De lading moet helemaal uitgezocht worden, anders kan Karretje nog niet goed rijden
Dingen die niets anders zijn dan domme ballast mogen weg en de mensen die me dat niet willen toestaan, mogen zich vasthouden aan die ballast, maar niet aan mij.
Zaken die ik meenam als Belangrijke Gebeurtenissen worden lichter wanneer ik ze om vorm tot Waardevolle Ervaringen.
Bezittingen die ik zag als Belangrijke Verworvenheden passen veel beter wanneer ik ze meeneem als Bruikbare Kennis.

Het is een  enorme klus. Tussen alle toestanden in zit veel verdriet. Het is niet allen mijn eigen leed, het is ook wat anderen soms hebben geleden doordat ik ze niet kon geven wat ze misschien hadden verwacht.

Behalve de lading moet er ook een hoop gebeuren aan Karretje zelf. De wieltjes moeten weer rond worden en de assen recht. De vering moet weer gaan veren en het opschrift 'MAN' moet voorgoed vervagen. Ook ben ik bezig om het woordje 'vrouw' te laten groeien tot 'VROUW'.

Het gaat echt niet vanzelf en ook niet vloeiend. De ene keer probeer ik een vierkant wieltje rond te maken, maar dan wordt het driehoekig, of een as die ik recht wil buigen geeft niet mee. Soms klapt de vering pardoes weer vast en moet ik die weer helemaal opnieuw afstellen.
Maar het groeit. Stukje bij beetje is de puinhoop van een paar jaar geleden weer een Leven aan het worden.
Ik ben intussen zover dat ik ook aandacht en energie kan besteden aan de gaten in de lading en aan de dingen die scheef op het karretje zitten.
Het karretje rolt steeds beter. Er zijn zelfs al dagen dat ik de andere mensen weer bij kan houden!

Nog even en dan voelt het of ik vlieg! Dan past het Karretje helemaal, dan is Mijn Leven me niet meer vreemd!

Ik hoop dat je Karretje snapt, ook als metafoor.

XX

Mooi zijn

Vroeger, toen ik nog jong was en mezelf spuuglelijk vond, was ik geluidspersoon (m/v) bij een band.
Het was ongeveer een standaard rockgroep: Vier kerels op het podium die nooit lachten en vol vuur en passie de lijn vanaf Jerry Lee Lewis en Bill Haily via pakweg The Beatles en The Rolling Stones volgden tot in het nu.

Het ongewone aan de band waren de Backing Vocals, of zullen we zeggen: Het Achtergrondkoortje.
De Meiden, zoals ze onder ons genoemd werden, lachten namelijk wel. En dat deden ze heel mooi.
Niet alleen hun glimlach gaf elk optreden iets extra's. Ook hun tamelijk zomerse kleding, bij voorkeur van glamourachtige glitterstofjes, hun bijpassende make-up en hun (ik leen even een uitdrukking die ik weleens heb horen vallen) goddelijke figuur, zorgden voor de nodige 'soul' op het podium.

Ik stond daar elke avond in de duisternis ongeveer in het midden van zo'n poptempel, of wat daarvoor door moest gaan, achter een enorm apparaat vol met allerlei knopjes, de klank te regisseren en ik kon het nooit helpen, maar ik hoorde ook vaak geluiden uit het publiek.
Meestal waren het opmerkingen die betrekking hadden op het uiterlijk en de uitstraling van de zangeressen. Die opmerkingen werden veelal aangedreven door een sterke dosis testosteron. In die tijd begon mijn twijfel of De Man werkelijk het Sterke Geslacht is, gestaag te groeien. Ik heb destijds nogal wat uitspraken opgevangen die niet bepaald getuigen van mentale kracht; integendeel.

Omdat ik destijds door moest gaan voor Man, werd ik regelmatig gevraagd naar mijn visie op 'De Meiden'. Mijn antwoord was steevast een holle blik zie zoveel kon betekenen als: "Dat is Geheim"......

Want wat had ik moeten zeggen? Uit de lucht gegrepen opmerkingen in de trant van 'lekkere dit-of-dat'. Voor mijn gevoel zou ik daarmee de Vrouw degraderen tot iets wat in elke frituur van Nederland voor minder dan twee euro te koop is; mèt Mayo!
En ben ik jaloers op een portie bitterballen ofzo?

Want dat was de waarheid. Ik was stilletjes jaloers. Ik zag hun slanke figuur.( Ik schat hooguit een maatje 36 met nog ruimte over in de taille) Ik begluurde hun gladde huid die niet leek te lijden onder de vettige dampen waar die avond aan avond aan blootstond. Ik keek naar hun volle haardos met tranen in mijn ogen, zo jaloers was ik op al die kwaliteiten die ik helemaal niet had.

Ik heb één keer, na een paar uur stevig doorzakken, geprobeerd De Meiden te beschouwen zoals een Echte Man dat volgens mij waarschijnlijk zou doen. (Het viel niet mee om tijdens het uitkleden niet telkens te vragen: "O, wat leuk! Waar heb je die gekocht?") Nog vóór de eerste intieme aanraking was ik al gevlucht en had ik me al opgesloten op de WC, helemaal misselijk bij het idee om als man.........

Laat ik er maar over ophouden. Het is nooit gebeurd en het zal ook nooit gebeuren.
Godzijdank.

Nu laat mijn fantasie me in de steek. Ik weet niet wat die kerels ervan vinden als ik nu achter dat ding met al die knoppen middenin het zaaltje sta. "Een wijf achter de knoppen". Ik ken het niet. Kennen hullie in die zaaltjes het wel?
Trek ik veel bekijks? Zullen ze rare, onbehoorlijke en brutale vragen stellen? Of zijn ze juist heel lief omdat het zo ongewoon is als een vrouw zo'n apparaat bedient?

Ik heb me al vaker druk gemaakt over reacties van de mensen die ik in de laatste jaren tegenkom en het is eigenlijk altijd heel erg meegevallen. Ze vinden me kennelijk best wel gewoon, met mijn bijna twee meter.

Misschien krijg ik het pas echt benauwd als ik het volgende opvang:

"Kijk daar, wat een lekker ding!"
"Wie? Die Rooie? of die Blonde?"
"Nee! Die lange bij het mengpaneel!"

Mooie dingen

Ik zou graag mooie dingen maken en dan ook alleen maar dat.
Het allerliefst het mooie mooi waar mensen stil van worden.
Iets wat even mooi is als de avondstilte na een fijne dag.
Of als de ijle schoonheid van een kinderwensje op oma's graf.

Iets maken wat een vorm heeft die iedereen aan wil raken,
een auto, een sculptuur, een lichtarmatuur of een zitmeubel,
dat maakt niet uit.

Ik zou graag dingen maken waar mensen spontaan de tijd voor nemen.
Of het is om naar te kijken,
naar te luisteren
of zomaar aan te denken
doet er niet veel toe.

Het lijkt me heerlijk om met niets wat waardevol is
de mensen een rijk gevoel te geven.
Want ik geniet zo van dat gevoel
en jullie mogen dat ook!