Een karretje is een metafoor

Wat een cryptische titel...

Nou, goed. Ik had er eens over nagedacht hoe ik uit zou kunnen leggen hoe mijn leven is gelopen en waarom ik nu arm en eenzaam in een piepklein flatje tussen tweedehands meubeltjes woon. Ik was een jaar of wat geleden immers druk bezig een glanzende carriëre op te bouwen, ik woonde in een eigen huis vol mooie spullen en lieve kinderen en met een auto voor de deur.....

Dus ik dacht: Hoe kan ik het uitleggen?
Welke beelden kan ik bedenken om te schilderen hoe het zo gekomen is...

Toen bedacht ik een karretje.
Als metafoor.
Voor een mens.
Voor wat een mens heeft en wat een mens kan.

Als een kind opgroeit en een harmonieuze jeugd beleeft, leert hij of zij zijn of haar karretje kennen.
In de loop van de jaren raakt een persoon steeds meer en steeds beter vertrouwd met het karretje
en al doende leert de mens wat wel en wat niet in het karretje past.
Dat is gangbaar als alles goed is en goed blijft.

En nu zie ik mijzelf en mijn karretje.
Ik heb mijn karretje nooit begrepen en niemand begreep waarom ik mijn karretje niet begreep.
Het was geen slecht karretje, helemaal niet, maar het was niet mijn karretje.
Karretje hoorde niet bij mij of ik hoorde niet bij karretje, ik weet het nog steeds niet.
Maar omdat ik niks anders had en niet anders kon, ben ik er toch  mee op weg gegaan.
Ik moest wel, een levend mens houdt de tijd immers niet tegen.

Omdat karretje en ik niet bij elkaar hoorden, wist ik niet hoe ik mezelf moest vormen.
Ik zou mezelf het liefst verstoppen, maar waar kún je jezelf verstoppen als je houdt van de zon en de blauwe lucht?
Eigenlijk nergens. Ik verstopte mezelf als het ware in wat ik dacht dat Karretje -waar ik niks van begreep- moest verbeelden.
Een leven lang heb ik mensen nageaapt die soortgelijke karretjes hadden als ik.
Op mijn karretje stond 'MAN' dus als ik een ander karretje met dezelfde drie letters in mijn buurt zag komen, deed ik gewoon na wat ik daar zag.

Karretje raakte van lieverlee vol, voller en nog voller met dingen die ik afkeek. Er was weinig bij wat voelde als 'precies pas'. Omdat ik niet wist wat goed was en wat niet-goed, had ik ook geen idee wanneer iets te veel of overbodig of klinklare rommel was, dus ik bleef gewoon van alles en nog wat op Karretje laden.

Karretje begon te kraken, want de vering hing door en de assen stonden krom en de wielen stonden op knappen en ook al werd ik heel moe en verdrietig omdat het zo zwaar was, ik bleef geloven dat het zo hoorde.
Iedereen weet tenslotte dat het pijn doet wanneer je ergens in zit wat niet past.
Denk maar aan te kleine schoenen....

Opeens zaten er een heleboel hobbels in de weg: Boem! Boem! Boem! Boem!...
En een hele harde KRAK!

Karretje stuk. Hartstikke stuk. Alle spullen eraf gegleden en op een slordige hoop om- en over me heen.
Het was een puinhoop.
In het feitelijke leven was alle kleur opeens verdwenen. Ook dingen als 'leuk' en 'niet leuk' bestonden niet meer. Mijn wereld was grijs en kil.
Wat het kapotte karretje betreft, was het op dat moment best verleidelijk om de boel de boel te laten en gewoon alles weg te gooien, maar doodgaan voelde niet als een oplossing, want ergens in de verte zag ik nog een echo van blauwe lucht en helder zonlicht. Volgens mij moest er méér zijn dan een kapot karretje en een hoop troep...

Ik heb op geprobeerd karretje mét vracht weer op weg te krijgen, maar dat lukte niet. De puinhoop werd alleen maar groter en mijn greep erop steeds kleiner.
Uiteindelijk moest ik wel stil gaan staan en goed kijken naar wat ik van binnen allang wist:
Karretje had de verkeerde naam.
Er hoort 'VROUW' op te staan.

Hoe moest het nu verder?
Voor de wereld zou mijn karretje er altijd uit blijven zien alsof er 'MAN' op hoorde te staan, dacht ik.
Ze zouden me uitlachen, nare dingen naar me roepen, misschien zelf naar me spugen en me schoppen en slaan, daar was ik heel bang voor. Zo bang dat ik eigenlijk niet durfde te doen wat ik moest gaan doen.

Maar ik kon niet anders. Als karretje niet zou gaan rollen, zou het verschrompelen en verdwijnen en ik had nog steeds geen zin om dood te gaan.
Kon ik niet op een andere manier verdwijnen of veranderen zonder dat iemand het raar vond??
Ik heb nooit een andere manier gevonden.

Ik heb karretje toen maar met de franse slag opgeknapt en 'MAN' min of meer overgeschilderd en er voorzichtigjes 'vrouw' op gezet. Alles wat ik op Karretje geladen had, heb ik geprobeerd achter te laten, maar dat ging niet. Als ik de dingen zelf niet mee zou nemen, werden ze wel door anderen achter me aan gedragen en dan zou het weer misgaan, misschien wel definitief mis.
Nadragen is ook wel gebeurd. Loslaten is domweg niet te doen, zelfs als dat soms het beste was.

De lading moet helemaal uitgezocht worden, anders kan Karretje nog niet goed rijden
Dingen die niets anders zijn dan domme ballast mogen weg en de mensen die me dat niet willen toestaan, mogen zich vasthouden aan die ballast, maar niet aan mij.
Zaken die ik meenam als Belangrijke Gebeurtenissen worden lichter wanneer ik ze om vorm tot Waardevolle Ervaringen.
Bezittingen die ik zag als Belangrijke Verworvenheden passen veel beter wanneer ik ze meeneem als Bruikbare Kennis.

Het is een  enorme klus. Tussen alle toestanden in zit veel verdriet. Het is niet allen mijn eigen leed, het is ook wat anderen soms hebben geleden doordat ik ze niet kon geven wat ze misschien hadden verwacht.

Behalve de lading moet er ook een hoop gebeuren aan Karretje zelf. De wieltjes moeten weer rond worden en de assen recht. De vering moet weer gaan veren en het opschrift 'MAN' moet voorgoed vervagen. Ook ben ik bezig om het woordje 'vrouw' te laten groeien tot 'VROUW'.

Het gaat echt niet vanzelf en ook niet vloeiend. De ene keer probeer ik een vierkant wieltje rond te maken, maar dan wordt het driehoekig, of een as die ik recht wil buigen geeft niet mee. Soms klapt de vering pardoes weer vast en moet ik die weer helemaal opnieuw afstellen.
Maar het groeit. Stukje bij beetje is de puinhoop van een paar jaar geleden weer een Leven aan het worden.
Ik ben intussen zover dat ik ook aandacht en energie kan besteden aan de gaten in de lading en aan de dingen die scheef op het karretje zitten.
Het karretje rolt steeds beter. Er zijn zelfs al dagen dat ik de andere mensen weer bij kan houden!

Nog even en dan voelt het of ik vlieg! Dan past het Karretje helemaal, dan is Mijn Leven me niet meer vreemd!

Ik hoop dat je Karretje snapt, ook als metafoor.

XX