Leek me gewoon leuk om zomaar een niks-titel te verzinnen.
Maar bluesy was het vandaag wel. Viel niet mee om vandaag in de stemming te komen. Eigenlijk lukte het helemaal niet. Ik ben nou bezig met een soort van therapie die H. me heeft aanbevolen: Elke oggend als eerste drie A4-tjes volpennen. Ik heb immers een hoofd vol verhalen maar het lukt nauwelijks om daar iets van op schrift te krijgen. Gig al meer dan een week hartstikke goed, maar vanmorgen knapte er iets. Halverwege het tweede kantje kon ik niet meer. Ik begon te huilen en ik kon niet meer stoppen. Van alles en nog wat gedaan om mezelf wat op te vrolijken, maar het bleef allemaal in mineur. Op zich is een soepele huilbui nooit weg, hoor. Zolang het maar op tijd stopt, maar dit was te gek.
Zou het een hormonen-ding zijn? Of iets van vroeger wat al sinds bijna een maand op aan het spelen is?
Of die film die ik gisteren gezien heb? 'Wilde Mossels' heet die. Heel mooie Nederlandse film. Goeie filmmakers hier. mogen we trots op zijn. Ik ben ook geboren en getogen op zo'n durpke waar de horizon eindeloos en leeg is, net als het dagelijkse leven. Sommige mensen zweren bij zo'n bestaan. Ik niet. Voor mij was dat de hel op aarde. Zooooo blij dat ik de wijde wereld heb mogen zien, avonturen heb mogen beleven en nu op één of ander onnozel Brabants durpke mag wonen. Gelukkig rijden er ook treinen en files naar Amsterdam.
In die film herkende ik mijn jaren als jong-volwassene. Het gevoel had ik er ook weer bij. Wat een leed...
Zou dat mij vandaag verdriet hebben doen zijn?
Of ben ik nog in de rouw?
Ik had gisteren ook nog wat dozen uitgepakt en tussen de bruikbare en niet meer bruikbare troep zaten nog wat herinneringen aan de eerste maanden van 2009. Dat maakte ook best wat los. Wat een klote-tijd was dat.
Wat heb ik me toch lang en krampachtig groot gehouden. Ik schat zo'n jaar of 50 dat ik altijd deed of het niet zo erg was. Krampachtig optimistisch proberen te blijven. Iets in de trant van: "Als ons afgebrande huis nog heel lang na blijft smeulen, liggen we in elk geval lekker warm vannacht".
Durf ik, kan ik nu eindelijk verdrietig zijn om dingen waar ik me verdrietig door voel? En zou ik bijna niet hebben kunnen stoppen met huilen omdat het ook best verdrietig is om helemaal alleen te zijn als ik heel erg verdrietig ben?
Nee, even niet aan denken. Ik ga er bijna weer van huilen.....
Gelukkig eindigde de middag met een etterbakje wat me Glasvezel Internet van KPN aan kwam smeren. Hij stelde zich niet voor, stond bijna tegen me te schreeuwen, schold me uit voor 'meneer' en vond me impliciet heeeeeel dom omdat ik niet begrijp dat dat bijna 3 euro per maand meer betalen voor iets waar ik niet om vraag, hartstikke fout is.
Meteen maar een klacht naar KPN gemaild en in stilte besloten om eens te kijken wat Ziggo of tele2 te bieden hebben. Aan de ene kant hoop ik dat KPN me niet meer stalkt met die glasvezel, maar ik mag toch graag dat ventje nog eens aan mijn deur treffen. Kan ik proberen of ik het nog kan: Klootzakjes schofferen tot ze bijna gaan huilen. Voor mijn burn-out deed ik dat regelmatig. Ik had er zelfs stiekem plezier in, op z'n tijd.
Overigens vermoed ik dat mijn internet allang via glasvezel loopt, of zouden ze de straat weer openbreken om mijn snoertje van de ene kabel op de andere te solderen als ik over zou stappen? Denk het niet, hè....
Vanavond nog even naar Tilburg geweest. Lotgenoten groepje. bestaat al een poos, maar ik was er nog nooit geweest. Ik vond de reis heen en terug best leuk, kennelijk begin ik te wennen aan de trein, en het daar zijn?
Eigenlijk alleen maar nieuwsgierig of het altijd zo is. Indien ja, ben ik bang dat ik snel weer afhaak. Nou ja, het is voor mij toch al heel wat dat ik er geweest ben. Nu weer lekker veeeeeel te laat naar bed. Morgen moet ik helemaal niks. Bijkomen van de afgelopen week. Was toch best pittig allemaal.
XXX
Geen opmerkingen:
Een reactie posten