Bozig

Ik heb vandaag gekeken naar 'achter de voordeur', naar Helene. Nou vraag ik me af, waarom wij Transmensen altijd zo zieligjes uitgelicht worden. Is dat goed voor de kijkcijfers ofzo? Of wilde ze het zelf op deze manier? Waarom kon ze niet uitleggen dat haar leven nu beter is dan eerst? Is haar leven wel beter?

Ze kwam over als een zielige voorheen-man die nu met een schoenen-fetish als vrouw leeft en buiten die schoenen heeft ze eigenlijk niks meer. Haar kinderen willen haar niet meer zien en de buren kennen haar niet eens.

Misschien is het gewoon niet erg verstandig om je verhaal voor de camera te doen, want na de montage blijft alleen dat over wat de regisseur mooi vindt en je eigen boodschap is er vaak uitgeknipt. 

Ik word er een beetje bozig van. Zul je zien dat iedereen die naar de NCRV heeft gekeken mij nog meer zieligheid toedicht dan al was. Ze zullen nog vaker 'hij' tegen me zeggen, want dat doen 'ze' op TV immers ook. 

Ik ga toch maar een boek schrijven. Een boek wat vooral leuk is om te lezen. Een boek waar mensen het gevoel door krijgen dat ze me kennen, ze zullen trots op dat gevoel zijn, omdat ik vertel wat een leuke, interessante meid ik ben; iemand om vrolijk van te worden.

Maar dan moet ik eerst nog de zwaarte van het verleden verwerken. Ik voel me de afgelopen dagen soms heel erg boos en verdrietig. Om wat ik in mijn poging-tot-mannenleven heb meegemaakt maar ook om wat m'n kinderen allemaal hebben moeten beleven. Arme lieverds. 

Gelukkig houden ze nog steeds even veel van mij als ik van hen. Of misschien nog wel meer.. ?

Dat moeten we binnenkort maar eens vieren!!