Ambitie

Hoe zal ik het zeggen....

in mijn hele leven heb ik mezelf eigenlijk nooit toegestaan om een ambitie te hebben.
Laat staan meerdere.
Maar ik had ze wel.

Vanuit mijn opvoeding en door het gebrek aan geloof in mijzelf leek het niet zo.
Als ik nu terugkijk, was het mijn ambitie om geen gewoon leven te leiden.
Een heimelijke ambitie.
En wonder boven wonder is het gelukt.
Ik heb een prachtige toekomst achter me.

En nu dacht ik dat ik na mijn grote verandering, wel een gewoon leven zou kunnen leven.
Eigenlijk weet ik wel beter.
Ik wil dat niet.
Ik kan dat niet.
Het zit niet in me.

Ondanks mijn (lieve) kat en mijn knusse flatje.
Het brave dorpje waar ik woon.
Alles bij de hand.
Maar het lééft niet!

Ik leef niet,
niet op mijn manier.
Ben ik een vaste-baantjes mens?
Hoeveel heb ik gespaard voor mijn pensioen?
Kan ik aarden in een wereld waar alles volgens vaste regels loopt?

Ik doe alles liever net buiten de lijntjes.
Maar wel voorzichtig.

Mijn ambitie is in elk geval om een goed mens te zijn.
En dat wil niet altijd zeggen:  'lief en aardig'
Mijn ambitie is eigenlijk ook wel om op te vallen
Maar wel op een mooie manier.
Behalve als iemand me dat niet gunt.
Mijn ambitie is ook om heel goed voor mezelf op te (kunnen) komen.
Tanden en klauwen gebruiken als het nodig is,
maar wel op een mooie manier.

Mijn ambitie is ook om niet te blijven hangen in de ellende van de afgelopen jaren.
Wel om er verhalen uit te peuren
En daar misschien beroemd mee te worden?
Nee, niet misschien; ik doe het gewoon.

Mijn ambitie is ook om de kunst van Vriendschap te leren
Of kende ik dat al en moet ik de boel opfrissen?
mijn ambitie is ook om te bruisen!

En de poes mag meedoen
Mijn kinderen ook
En mijn vrienden.
Iedereen die de moeite waard is.

Welkom in mijn ambitieuze bestaan!